Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 3 november 2024

Scroll to top

Top

Gehoorsterreur met Napalm Death in de Effenaar

Gehoorsterreur met Napalm Death in de Effenaar
Guido Segers

Het is vroeg op pad deze zondag voor de showcase met onder andere Napalm Death in de Effenaar. Om 16.30 gaat de laatste show van de ‘Campaign For Musical Destruction’. Vier bands en een bak herrie dus vandaag in de grote zaal.

Foto’s Paul Verhagen | Tekst Guido Segers

De zaal is deels afgezet met gordijnen, wat toch een wat intiemer gevoel geeft aan de show. Schijnbaar is het animo om je gehoor te laten terroriseren op op zondagmiddag niet zo groot. Het publiek wat er is, heeft er echter zin in en gaat lekker los op de muziek vanaf de eerste noten.

Opwarmer is het EIndhovense Dirty Protest, wat een vunzig soort crustpunk speelt met gepaste energie en furie. De frontdame en frontheer schreeuwen er vol passie op los. De band speelt eigenlijk altijd volgens een vertrouwde formule van energie en woede met natuurlijk de nodige maatschappelijke context. Mogelijk is het nog iets te muzikaal voor de Napalm Death fans of mensen gaan eerst een hapje eten, het is nog bijzonder rustig in de zaal. Daar zal de band zich niet om bekommeren en deze rammen gewoon door. Dat begint een beetje te veranderen als Lock Up het podium opkomt.

Lock Up bestaat stiekem al bijna 20 jaar en is een project van Shane Embury van Napalm Death. Om hem heen staat een bak ervaring op het podium. Nickolas Barker op de drums speelt ook in Brujeria, Ancient en Twilight of the Gods, Anton Reisenegger speelt ook in Brujeria en Pentagram (Chili) en vocalist Kevin Sharp kennen we natuurlijk van Brutal Truth. Deze mannen weten dus wel hoe ze een bak herrie moeten maken en dat doen ze dan ook met heel veel plezier, vooral onderling. Het publiek wil nog niet zo, wat voor een lichte frustratie zorgt bij de blootsvoetse zanger. De laatste plaat ‘Demonization’ komt veelvuldig aan bod tijdens deze show, die toch een raar soort gemoedelijkheid heeft. Lock Up gaat vooral om de fun, moegestreden na een drukke tour en dat is voelbaar. Op de muziek valt echter niks af te dingen.

De jonge honden op deze tour zijn de jongens van Power Trip. De band uit Dallas, Texax, gooit hoge ogen met hun pas uitgekomen ‘Nightmare Logic’. Vieze, rauwe thrash met een hardcore groove sausje. De energie spat dan ook direct van het podium en de band is het publiek ook meteen aan het opjutten. Zanger Riley Gale springt regelmatig in het rond achter de microfoon, maar de gehele band is bijzonder beweeglijk rondom de in de lucht trappende frontman. Het geluid is scherp, venijnig en vooral erg strak gespeeld. Als er dan ook om een circle pit geroepen wordt, gaat het publiek meteen in op de uitnodiging. De gitaren janken en piepen, het drumritme is continue van het soort dat de hartslag omhoog jaagt. Nee, dit genre laat nog steeds levenstekenen zien en kan nog altijd enorm raken. Het publiek lijkt dan ook echt te genieten van de wilde Texanen die na het aankondigen van het laatste nummer er gewoon een paar extra doen. Keihard werken doen ze, die jongens.

Het is wel wat verwonderlijk als de band Brujeria opkomt, we zien namelijk 3/4 van Lock Up terug op het podium, maar dit keer met bandana’s voor het gezicht. Dat doet zijn werk wel, behalve bij Shane ‘Hongo’ Embury, wiens haardos en baard op vreemde wijze langs zijn bandana afsteken. De kern van Brujeria is dan ook het vocale duo Juan Brujo en El Sangrón, dat het publiek continue in het Spaans toespreekt. De respons die ze krijgen is minimaal, dus met rasse schreden razen we door de set heen. De schorre, karakteristieke zang van Juan Brujo is het herkenbare element in de band. Uitgerust met een kapmes vormt dit oerbandlid toch het creatieve brein achter Brujeria en hun laatste plaat ‘Pocho Aztlan’. Na ‘Angel de le frontera’ speelt de band ‘Satongo’, waarbij het duo beiden een raar dansje uitvoert, waarbij men pretendeert hoorns te hebben. Brujo en El Sangrón laten de rest van de set zien de dansjes wel onder controle te hebben en voeren ook nog een nummer uit, waarbij lustig met kapmessen gezwaaid wordt. Afgesloten wordt met een marihuana versie van de ‘Macarena’, best raar eigenlijk. Muzikaal kan Brujeria niet echt imponeren, maar de gekke show maakt veel goed.

Dan is het toch tijd voor de ‘grindfathers’ uit Birmingham. We starten in het donker en dan gaat het ook gelijk los voor het podium voor Napalm Death. Na door een paar nummers heen geraasd te zijn krijgen we pas weer adempauze. Tijdens de set van Lock Up gaf Kevin Sharpe al aan dat Shane Embury 70 sets gespeeld heeft de afgelopen maand. Hij staat nu weer op het podium, maar nog altijd niet moe klapt hij vol energie op de bas. Tijdens de korte adempauzes vertelt Mark Greenway even waar het volgende nummer over gaat of hij deelt een belangrijke boodschap. Dat doet hij in ongelooflijk beschaafd Engels, wat een vreemd contrast is met zijn blaffen en schreeuwen als zanger. Greenway is als zanger eigenlijk het meest te vergelijken met een boos kind met een woedeaanval. Tijdens ‘Scum’ rent hij al schuddend, zwaaiend met het hele lichaam en overlopend van woede over het podium. Tussen de nummers door speelt hij met het publiek, onderwijzend en grappend door elkaar.

We gaan door de hele geschiedenis van de band heen en op verzoekjes wordt duidelijk afwijzend gereageerd: “We didn’t re-learn that song, that is to say we didn’t practice it…” legt Greenway uit. Na een furieuze aflevering van ‘Dear Slum Landlord’ nog even een komisch momentje, als direct na het nummer een kalende fan zich naar zijn maat buigt en zegt: “Ja, hij heeft wel gelijk hoor!” Drummer Danny Herrera is toch de kracht achter de band met zijn ultrasnelle drumspel. Wat een ongelooflijke timing om toch elk van deze hondsdolle nummers even strak neer te zetten. Het is dat ratelende fundament dat toch het gewicht geeft aan de manier hoe de band ‘Suffer The Children’  aflevert. Er volgt ook een ritsje covers, die wel heel snel voorbij razen; ‘Face Down in the Dirt’ van The Offenders, ‘Hate, Fear and Power’ van Hirax en natuurlijk ‘Nazi Punks Fuck Off’ van de Dead Kennedys. Voor het podium leek het stuiterende gezelschap net wat tot rust te komen, maar nu gaat het weer helemaal los. Zo gaan we in een eindspurt de avond eindigen, ongeveer kwart voor toen dus lekker op tijd voor het journaal nog. Met piepende oren, dat wel.