Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 4 december 2024

Scroll to top

Top

Geslaagde 4e editie Come As You Are komt met een flink Nederlands tintje

Geslaagde 4e editie Come As You Are komt met een flink Nederlands tintje
Theo Miggelbrink

De vierde editie van Come As You Are voelt knusser en Hollandser aan dan voorgaande jaren. Voor het eerst is er niet  gekozen voor een grote internationale nineties naam als headliner, zoals bij Republika, Theraphy?, Ash en Buffalo Tom tijdens voorgaande edities nog wel het geval was, maar moeten gitaarbands uit onze eigen polder de kar trekken. En dit Nederlandse tintje pakt verrassend goed uit in de Effenaar vanavond. Maar wat wil je ook als je de namen van jaren negentig helden als Rick de Leeuw en Johan op het affiche prijken. En spannende nieuwe namen als Søwt en Indian Askin in de kleine zaal acte de précence geven.

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s: Charlotte Grips

Fashionably late als we zijn komen we pas bij bij ‘Boy’ het voorlaatste nummer van The Vices binnenvallen in de Effenaar. En dat is best jammer. Want deze jonge honden-met-retro-haar bewijzen gretig te zijn in de twee nummers die we van ze zien. Helaas valt er aan het begin van deze festivaldag gelijk al een gaatje in de programmering omdat Simone Holsbeek, die het werk van haar oude band Cords zou spelen, wegens familie omstandigheden af heeft gezegd. Hierdoor schuift de Eindhovense Søwt een uurtje op en is de eerstvolgende band op het podium in de grote zaal The Cold Vein.

Als menselijk Duracell-konijn, zo omschreef 3voor12 Gelderland’s Patrick Stuijker Boudier Rudeboy, in zijn recensie van The Cold Vein’s-optreden op Het Nijmeegse Valkhof Festival eerder dit jaar. En daar valt weinig op af te dingen. Want Rudboy is nog net zo energiek als in de hoogtijdagen van Urban Dance Squad. En heel misschien klinken zijn raps in combinatie met de powerriffs van The Cold Vein-gitarist D. Ment (gevaarlijke jongen lijkt me, met zo’n artiestennaam) nog wel venijniger dan in Urban Dance Squad’s hoogtijdagen toen hij zich bij liet staan door de altijd soepel musicerende crypto-cowboy René van Barneveld. Toch weten Rudeboy en zijn kompanen niet tot het einde toe te boeien. Want de zaal druppelt tegen het einde van de set langzaam leeg.

Al kan dat natuurlijk alles te maken hebben met Søwt. De jonge Eindhovense band die de woede van jaren negentig grungebands zo fraai maar het heden vertaalt. Met bands als Søwt kan Come As You Are nog jarenlang door onder dezelfde naam. Blikvangers zijn zanger gitarist Jesse en zangeres bassiste Daniëlle. zij kan het ene moment je ziel aaien met lieflijk gefluister, terwijl ze een seconde later haar strot opentrekt en grunge diva’s van weleer het nakijken geeft. Fijn dit!

Persoonlijk heb ik de ‘z’ in de naam van het Eindhovense slackerscollectief Mozes & The Firstborn nooit zo begrepen. Maar de dat ze fijne rafelige indierock maken da’s een feit. Al stoppen ze daar binnenkort voorlopig mee helaas. Het optreden op Come As You Are voelt daardoor stiekem toch een beetje aan als een generale repetitie voor de twee afscheidshows die later deze maand in dezelfde Effenaar plaatsvinden. Maar vanavond is het nog even genieten. Al zullen we de “skills” van de heren binnenkort gaan missen.

Ook rafelig zijn de Australiërs van Dune Rats die tussen de shows van Mozes & The Firstborn en Rick de Leeuw & Band in de kleine zaal staan. Maar dan behept met een gezonde punkrock attitude en een flinke dosis meligheid, getuige de knuffelbeesten die met groot enthousiasme aanhoudend het publiek in gegooid worden én net zo hard weer terugkomen natuurlijk! Het eveneens Australische Digger & The Pussycats omschreef zichzelf al eens als “Australia’s worst export product since uranium & Uggs”. Een titel die de heren van Dune Rats maar al te graag van hun mede-Ausiess zouden overnemen als je het mij vraagt. De eerste voorzichtige moshpit is in ieder geval  wel een feit.

En over moshpits gesproken een man die eind jaren tachtig en begin jaren negentig hoogst persoonlijk verantwoordelijk was voor het veroorzaken van menig moshpit is Rick de Leeuw. Destijds als zanger van The Tröckener Kecks. Vanavond treedt, de inmiddels gedistingeerd grijzende vijftiger, op onder eigen naam met een band die bestaat uit soepel musicerende Vlamingen. Gelukkig worden daarbij hits van weleer, als ‘Met Hart & Ziel’, ‘Nu Of Nooit’ en ‘De Jacht Is Mooier Dan De Vangst’, niet vergeten. Net als een erg fraaie versie van de ‘Ben Ik Te Min’ van de Eindhovense-rashippie Armand. Het zijn krakers die door het veertigerspubliek luidkeels mee gescandeerd worden. Zijn haar mag dan grijzer geworden zijn, aan het heilige vuur ontbreekt het rasperformer Rick de Leeuw nog steeds niet. Al mis je af en toe de gewezen Tröckener Kecks-bassist Theo Vogelaar, die vanonder zijn rode baret stuurs de zaal in tuurt, stiekem wel een beetje.

Aangezien bij Neckbones een van de Camelynck broertjes net staat te mopperen op het babbelgrage publiek wanneer we de kleine zaal binnenwandelen besluiten wij het halfuur tussen Rick de Leeuw en Johan te gebruiken om de inwendige mens te versterken met een kurkdroge angusburger en een overheerlijk bokbiertje. Al had ons die integrale versie van Beastie Boys’ ‘The In Sound From The Way Out!’ stiekem best leuk geleken.

Een van de headliners vanavond is Johan. De Hoornse band rond Jacob de Greeuw die, gezien het feit dat Jacob de Greeuw het enige constante bandlid is, natuurlijk beter Jacob zou kunnen heten. Maar genoeg over die naam nu. Want de op The Byrds en The Jayhawks-leest geschoeide gitaarpop van Johan klinkt erg fijn. Dat de band uit rasmuzikanten bestaat is ook een pluspunt. Die drummer duikt namelijk ook regelmatig op achter de drumkit bij concerten van Claw Boys Claw en de altijd wat verdwaald ogende Robin Berlijn is en blijft natuurlijk dat eeuwige gitaarwonderkind dat we kennen van de Amsterdamse Gitaarschoolrockers Fatal Flowers. Waarom staat die band vanavond hier niet ook eigenlijk? Maar helaas pikken we van Johan alleen de eerste helft mee.

Want in de kleine zaal maken de Amsterdamse dandyrockers van Indian Askin inmiddels hun opwachting, Misschien wel de spannendste liveband van dit moment. En gezien het feit dat minuten voor aanvang de kleine zaal van de Effenaar al helemaal vol staat lijkt het er op dat meer mensen uitkijken naar deze show. Terecht. Want hoewel Indian Askin op geen enkel festival weg te denken was afgelopen zomer, zijn clubshows in donkere en rokerige zaaltjes (waarom is dat rookverbod ook al weer uitgevonden?) de band het best op het lijf geschreven. De intrigerende sounds van het dit jaar verschenen album Another Round en de recente EP Deep End vormen de hoofdmoot van deze set. Misschien zijn het tegen het einde van de set gespeelde For You en Mr. Nick wel het meest exemplarisch voor de laidback groovende sound van Chino Ayala en zijn mannen en vrouw. Indian Askin doet nog het meest denken aan een Alt-J die bevangen is door jaren zestig psychedelica. Maar met zo’n vergelijking doe je de band eerlijk gezegd tekort. Daarvoor hebben de Amsterdammers een te eigen sound.

Die eigen sound ontbreekt een beetje bij de laatste twee acts. Het Nijmeegse Navarone mag het podium in de grote zaal afsluiten en de Eindhovense  Foo Fighters tribute band Stacked Actors doet dat in de kleine zaal. Voor beide bands een ondankbare taak aangezien veel bezoekers na Johan en Indian Askin besluiten dat het mooi is geweest vanavond. De zalen die eerder op de avond nog uitpuilden zijn inmiddels half leeg. Van de twee bands blijkt Navarone ondanks de enkele cover op de setlist (zoals Whole Lotta Rosie) toch het meest eigen smoel te hebben, Iets wat vooral duidelijk wordt bij slotsong Lonely Nights. Een song met een weirde gitaarriff en hoekige marchingband drums. Maar het échte feestje is in de kleine zaal gaande, waar die-hard Foo Fighter-fans op hun wenken worden bediend door  Stacked Actors. Compleet met medley tussen ‘Times Like These’ en ‘Monkey Wrench’. Dat de set ruim twintig minuten uitloopt bewijst dat het voor de bandleden zelf ook een feestje is. Bovendien is Stacked Actors  de meest “grungy” band van de avond. En zo blijkt de naam van het festival toch nog enigszins de lading te dekken.