Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 14 december 2024

Scroll to top

Top

Gezamenlijk hardcore vieren met Gorilla Biscuits in Effenaar

Gezamenlijk hardcore vieren met Gorilla Biscuits in Effenaar
Roy Verhaegh

Punk-hardcore is een community, een gemeenschap, een eenheid. Iets dat bovenal wordt gedeeld door het feit dat het veelal in de songteksten voorbij komt. Het gaat over verdraagzaamheid, tolerantie en een verzoek naar het einde van facisme, racisme en sexisme. In wereld van hardcore is iedereen gelijk en heeft iedereen dezelfde rechten. Kortom, als iedereen van hardcore zou houden, dan zouden we toch in een verdomd mooie wereld moeten leven. Een begin wordt gemaakt vanavond in de Effenaar, met een verdomd mooie line-up op Together Fest met onder andere Gorilla Biscuits en Modern Life Is War.

Tekst: Roy Verhaegh | Foto’s: Elke Teurlinckx

Vanavond staat er een hele dikke hardcorepackage in de grote zaal van de Effenaar onder de naam Together Fest. Een naam die in eerste instantie wat vaag klinkt, maar naarmate je de bands meemaakt, begrijp je waar het vandaan komt. Alle vijf de formaties zoeken het publiek graag op, laten ze meeschreeuwen dan wel zingen, of roepen er vanuit de coulissen iemand als gastzanger bij. Allen zijn ze zich er van bewust dat je een goede hardcore-show samen maakt aan de hand van interactie. Als eerste mag GWLT (spreek uit als: Gewalt, Duits voor ‘beheersing’) hier gehoor aan geven, maar daarvoor missen ze helaas een publiek van enige omvang. De zaal is ook gehalveerd met een groot doek voor het achterste gedeelte en blijkbaar hoeft niet iedereen er op tijd bij te zijn. Hun show is strak geregisseerd en er wordt niets aan het toeval overgelaten. De melodische metalcore kent een dikke hiphop-vibe, waarbij de frontman over de zware gitaarlijnen op een Duits rappende wijze schreeuwt in de stijl van Deez Nuts. Het zit strak in mekaar en alles is op elkaar ingespeeld, maar de kracht van een goede hardcore-show bestaat uit spontaniteit en vrije energie. De energie die loskomt van de interactie met het publiek. Laten we er gewoon van uit gaan dat het net iets te vroeg was voor GWLT.

GWLTDe Australische hardcore-formatie Miles Away heeft het beter begrepen. Zij zijn een heel stuk vrijer in hun spel, maar hebben helaas ook te kampen met het feit dat het nog vroeg op de avond is. Een enkeling weet al teksten mee te schreeuwen. Dat de frontman zelf nogal uitgeput overkomt, helpt ook niet mee aan het oppompen van het energiepeil. Veelal voorover gebogen zwalkt hij over het podium van links naar rechts. Ze hebben een lekker tempo te pakken à la Comeback Kid en spelen dit met gemak, maar weten diezelfde energie in de muziek niet uit te stralen. Het is ingetogen, en verre van expressief, en waarschijnlijk te wijten aan een jetlag of iets dergelijks, want ze zijn nota bene de special guest van vanavond. Er slaat geen vonk over en het lijkt allemaal meer op een verplichting dan een lolletje voor de band.

Miles AwayEen bijzondere toon wordt gezet met de bijzondere hardcoreformatie Touché Amoré. Het is overduidelijk dat er een aantal mensen speciaal voor deze band gekomen zijn, want ze hebben geen moeite met de interactie met het publiek. Ze zijn krachtig, vol emotie en slagkracht waarbij ze post-hardcore spelen in de lijn van Defeater, La Dispute en Title Fight. Coupletten zijn overbodig en alles wat gezegd kan worden in anderhalve minuut, wordt gepropt in één minuut. Frapant is het stemgeluid van zanger Jeremy Bolm, die al pratend en op cd nogal zeurderig kan klinken, totdat hij zijn strot daadwerkelijk open trekt. Alle pijn en emotie van de gebroken harten waaronder hij heeft moet lijden, komt vanuit het onderste van zijn tenen. Hij werpt zich meer dan eens in de voorste barricade van fans, die hem meer dan eens de microfoon ontnemen. Maakt hem niet uit, ook zonder het vocale instrument werpt hij zijn krachtige stem de zaal in. De nummers zijn veelal kort, maar krachtig en slaan in als een bom, waarbij vooral ‘~’ het goed doet. De eenheid is eindelijk daar, want ook doet frontman Jeff van Modern Life Is War een stukje mee.

ToucheAmoreDeze zelfde stijl zet Modern Life Is War door, waarbij ze overigens wel een stuk steviger en krachtiger klinken. Alsof ze iets te halen hebben nadat ze een hiaat van vijf jaar hadden ingelast en ze twee jaar geleden weer terug op de planken kwamen. Aan kracht heeft de band niets ingeleverd, zoals ook op de meest recente plaat ‘Fever Hunting’ te horen is. In ruim drie kwartier donderen ze door een setlist gevuld met knallers als ‘These Mad Dogs Of Glory’, ‘Brothers In Arms Forever’, ‘Chasing My Tail’ en natuurlijk ‘D.E.A.D.R.A.M.O.N.E.S.’, waarbij frontman Jeremy Bolm van Touché Amoré het laatste overweldigend sing-a-long stuk op zich neemt. Krachtiger zijn ze zeker, maar iets minder energiek dan hun voorgangers. Het publiek heeft daar geen moeite mee en weet de nodige moshpits, stagedives en sing-a-longs op de juiste momenten in te zetten. Het moderne leven is niet altijd even prettig, maar het is fijn dat er met deze formatie een mogelijkheid is om dat even helemaal van je af te schreeuwen.

ModernLifeIsWarVoor de headliner van vanavond wordt er ineens terug gegrepen naar hardcore van ruim 25 jaar geleden. Toen het genre nog puur was, niets met mode te maken of zelfs maar lichtelijk in aanraking kwam met metal. Gorilla Biscuits maakt hardcore zoals het destijds bedoeld was, met een flinke scheut punk en een hoop gevoel voor rechtvaardigheid. Niemand kan om de band heen, want iedere liefhebber van alternatieve muziek zal ergens ooit wel eens te maken hebben gehad met een GB-bandlid in bijvoorbeeld CIV, Quicksand, Rival Schools, Youth Of Today, Warzone of Judge. Het zijn drukbezette mannen en ze doen alles om de muziek, hoewel ze zelf recentelijk geen nieuw album hebben uitgebracht met Gorilla Biscuits. Kortom, vanavond is een classics set met alleen maar nummers als ‘New Direction’, dat vooraf gegaan wordt door een trompet-solo door een tienjarig jongetje, ‘Do Something’, ‘Time Flies’, ‘Cats And Dogs’ en nog veel meer. De set zit bomvol knallers.

GorillaBiscuits4Ondanks dat de band dus al zo lang mee gaat, zijn ze nog altijd net zo jeugdig als in de beginjaren. Hier spreekt de ervaring boekdelen en ze brengen zo de meeste actie teweeg. Frontman Anhony Civarelli is bijzonder goed bij stem en heeft een techniek die hem hier bij helpt, die hem eveneens een interessante pose geeft. Hij is geen dag ouder geworden en meent nog ieder woord van wat hij 25 jaar geleden op papier heeft gezet. Zijn mede-muzikanten zijn zelf niet zo heel bewegelijk, maar zorgen ervoor dat Anthony dat wel kan zijn door een solide basis neer te zetten. Vanaf de eerste noot barst eindelijk een grote moshpit los en eet het publiek uit zijn hand. Zij weten de ware betekenis achter Together Fest waar te maken. De interactie, het samenspel, de eenheid, het gevoel van gezamenlijkheid, alles is terug te vinden in een show van Gorilla Biscuits en zo dus wederom vanavond.

GorillaBiscuits2

Foto’s: Elke Teurlinckx | Showyourexpression.com De volledige fotoset van deze avond, vind je op onze facebook pagina.