Terwijl een regenbui korte metten maakt met de drukte op de Feelgood Market, struint er aardig wat volk richting het Blue Collar Hotel voor een matinee showtje deze zondag. Reno Divorce is namelijk in het land en speelt vandaag in Eindhoven.

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers

De band viert het twintigjarige bestaan dit jaar en dat is toch een mooi iets voor het drietal uit Denver. Er kwam pas nog een nieuwe plaat uit van het gezelschap, getiteld ‘Lover’s Leap’, uit op Rusty Knuckles. De heren stonden eerder in Eindhoven op Speedfest en hebben wel een band met Nederland. Ook vandaag doet zanger Brent Loveday nog een akoestisch setje achteraf op een geplande barbecue (ook helaas in het water gevallen).

Opwarmen doet Eindhovens eigen The Golden Wonderboys met een rauwe put schreeuw-hardcore. De band ‘formerly known as’ The Patty’s draait eigenlijk al lang mee, maar in deze bezetting werden een paar shows in het buitenland gespeeld en nu in eigen stadje. Nummers gaan vooral over het wilde leven, zuipen en ‘Hipster Scum’ (dikke vinger naar de eerder genoemde markt). Dat zuipen ligt volgens de heren in het verleden en voor een band die om 16.00 uur op het podium staat ogen ze veel te fris en energiek om gisteravond diep in het glaasje gekeken te hebben. Spelplezier staat voorop bij deze mannen, maar het klinkt ook gewoon lekker. Hardcore zoals we het gewend zijn.

Maastricht is de thuishaven van Sparrow Falls, een band met wortels in Right Direction, $400 Suits en Banner Of Thugs. De heren hebben een volwassen geluid wat tapt uit de vaatjes van post-hardcore en dat van de punktroubadours als Chuck Ragan. Daar tussenin vinden de heren hun melodische, volwassen geluid. Volwassen is niet wat de kwajongensgrijns van zanger Merijn Verhees meteen oproept, maar goed. Het geluid, wat overigens op een heftig volume staat, is vol en melodieus, met teksten die wat dieper op de materie ingaan.

De band kampte met een uitvaller, maar gelukkig kon mede-oprichter Ed van Hees invallen bij de band en daarom staan ze er vandaag met een soort nostalgisch spelplezier. Afgesloten wordt met een Misfits covertje, waar de band nog even lekker op los gaat. Een fijne show op deze zondagmiddag.

 

 

 

 

Dan staat de headliner nog op het programma zelfs. Reno Divorce kent men vooral van de eindeloze vergelijking met Social Distortion, maar die komt ook niet uit de lucht vallen Frontman Brent Loveday zou zo het broertje van Mike Ness kunnen zijn, hoewel hij iets minder doorleefd klinkt. Gedreven, hangende gitaren en een puik rock’n’roll ritme zijn kenmerkend voor het geluid, evenals de persoonlijke teksten en snauwende zang. De band heeft daarnaast iets oprechts en authentieks, wat misschien wel veel te maken heeft met Lovedays recente keuze om nuchter door het leven te gaan. Hoewel de sound het typische Orange County gevoel heeft, is de luchtigheid er misschien een beetje vanaf en is er wat volwassenheid ingeslopen. Het nieuwe werk lijkt daar wel op te wijzen.

Er is ook aardig wat publiek op de band afgekomen. Zelfs enkelen die de band al even achterna reizen tijdens één van hun zeldzame Europese tours. Hoewel Loveday vaak wat nors kijkt, lijkt hij het prima naar zijn zin te hebben op het podium vandaag. De verdere band werkt ook hard om de energie songs te presenteren. De nodige onderlinge grapjes zijn er ook natuurlijk en Joost van The Golden bzingt ook nog een nummertje mee. Met de nodige wrange punkrock humor en korte grapjes tussendoor wordt het een vermakelijke middag. Geen wilde pogo’s, maar dat lijkt niemand erg te vinden. Een eind aan de set lijkt er maar niet te komen, telkens komt er nog een nummertje uit de mouwen van Loveday. Het geeft een bijzonder warm en welgemeend gevoel aan deze toffe show op zondagmiddag. Later zal hij vast nog meer moois spelen op akoestische gitaar.

 

Welliswaar is de zaal niet vol vandaag, maar het is wel een publiek dat geniet. Samen met de band om de muziek. En dat is heerlijk.