“It’s good to be back in Eindhoven” zegt Robert Plant na ‘Four Sticks’, het derde nummer van de set. Al lijkt hij er zelf even aan te twijfelen of hij hier al eerder gespeeld heeft. Strikt genomen maakt dat natuurlijk ook niet uit. Want zijn fans weten hem ondanks zijn 76 lentes nog steeds te vinden. Voorafgaand aan de show is Nederlands namelijk beslist niet de enige taal die je hoort in de foyer van het Muziekgebouw Eindhoven (al kan dat natuurlijk ook aan de vele expats liggen). Maar voordat de zelfverklaarde “Golden God” het podium opstapt is het eerst de beurt aan een andere Robert. 

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s: Ivo Verschuuren

Die Robert is supportact Robert Vincent. Het is de taak deze “Liverpudlian” om het publiek te ontdooien. Dat lukt eigenlijk pas écht goed als bij voorlaatste song ‘Follow What You Love And Love Will Follow’, de snaar van zijn gitaar breekt en hij geen reserve gitaar voorhanden heeft. Dan gaat het namelijk over voetbal en gelukkig voor Robert Vincent blijkt een groot deel van het publiek de club uit zijn thuisstad haar succes te gunnen. Alleen contrabassist Danny moet het ontgelden. Want da’s een Mancunian. Met zijn voetbalgrappen en fraaie, zes songs tellende, set is hij een ideale openingsact. Zijn 16 jarige zelf zou in ieder geval door het dolle geweest zijn als hij geweten had dat hij ooit voor de Robert Plant zou mogen openen en hij geeft eerlijk toe dat hij daar nog steeds behoorlijk van onder de indruk is. Dat wij daar als publiek ook bij aanwezig mogen zijn is slechts bijzaak.

Onder de noemer Robert Plant presents Saving Grace featuring Suzi Dian trapt de oude bard, vergezeld door Suzi Dian, met hun uitstekend musicerende begeleiders, een half uur later af met de song ‘On The Very Day I Am Gone’. Dat Robert Plant sinds het uiteenvallen van Led Zeppelin vele muzikale paden bewandeld heeft mag genoegzaam bekend zijn. Maar sinds Raising Sand, zijn duet-album met bluegrass-zangeres en violiste Alison Krauss, schuift hij wel steeds nadrukkelijker op in de richting van de roots-muziek. Het instrumentarium is vanavond dan ook grotendeels akoestisch. Op een enkele “verdwaalde” elektrische gitaar na, eisen mandoline, banjo, cello en (Suzi Dian’s) accordeon een hoofdrol op. Mochten er al Led Zeppelin vergelijkingen op de loer liggen dan is dat dankzij het lekker stevige drumwerk van Oli Jefferson. Een noodzaak! Want om in voetbaltermen te blijven, de nog immer krachtige stem van Robert Plant verdient het om af en toe stevig gecounterd te worden.

Robert Plant blijkt niet alleen de oude rocker die nog steeds goed bij stem is maar ook een gulle bandleider. Tijdens traditional ‘Soul Of A Man’ neemt banjo-speler en gitarist Matt Worley namelijk de lead vocals voor zijn rekening en, de volgens Robert Plant met de “voice of an angel” gezegende, Suzi Dian doet dat een song later met het van Gillian Welch bekende ‘Orphan Girl’. Het moet gezegd worden. Er valt weinig af te dingen op de superlatieven waarmee Robert Plant haar overlaadt.

Led Zeppelin-songs en solo-songs passeren vanavond wél degelijk de revue. Maar ze zitten subtiel verstopt tussen traditionals en covers van bands en artiesten die hij bewonderd. Zoals Moby Grape’s ‘It’s A Beautifull Day Today’ — een song uit de tijd dat muzikanten nog dachten dat ze met hun muziek de wereld konden veranderen, Low’s ‘Everybody’s Song’, traditional ‘As I Roved Out’, Neil Young’s ‘For The Turnstiles’ en Los Lobos’ ‘Angel Dance’. Allemaal gespeeld tegen het einde van de reguliere set. Maar de band sluit af met het van Led Zeppelin III bekende ‘Friends’.

Een toegift kan natuurlijk niet uitblijven en na een staande ovatie (het moment dat het publiek bij een seated show wat losser lijkt te worden), volgen nog twee songs namelijk traditional ‘I Never Will Mary’. Volgens Robert Plant een song die ouder is dan hijzelf en het van Led Zeppelin bekende en lekker stevig uitgevoerde ‘Gallow’s Pole’. Als kers op de taart krijgt Robert Plant bovendien antwoord op de vraag die hem blijkbaar bezig heeft gehouden. Er zijn onder de bezoekers namelijk mensen die kunnen bevestigen dat hij inderdaad eerder in Eindhoven gespeeld heeft. Zo zie je maar. Ook een “Golden God” heeft af en toe zo zijn twijfels. Maar Robert Plant bewijst vanavond dat je desondanks gracieus oud kunt worden.