Het is een interessante package die de Cacaofabriek binnen gehaald heeft op deze frisse vrijdagavond. Twee kleinere namen op de affiche met elk een eigen geluid, en dan doem en hellevuur black metal van Gorgoroth. Daar tussenin staat nog de naam Mortiis, de godfather van de dungeon synth. Heel ander stijltje, maar ergens past het wel.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Theo Visser

Het heeft natuurlijk een voordeel op tour; Mortiis (oftewel Havard Ellefsen) is een solo artiest (ok, op de tour met Mayhem had hij een drummer bij voor de live show) en dat spaart ruimte uit. Bovendien zijn beide namen publiekstrekkers op een poster. Met vier namen wordt er vroeg gestart, dus nog voor einde Sinterklaasjournaal zijn we in Helmond.

Hats Barn opent de avond, wat anders is dan aangekondigd. De Franse band uit Lille is normaal een trio, maar voor de gelegenheid zijn er tourmuzikanten. Handig omdat bijzonder aanwezige frontman Psycho naast zingen ook drummer is op de platen. Zijn dominante performance gaat gepaard met veel stuiptrekkingen en andere trekjes die zijn stagename ondersteunen. De band speelt op een hoog tempo, zeer venijnig, en naar eigen zeggen ’true black metal’. Tough act to follow dus!

Aran Angmar doet er een gooi naar met hun epische black metal. Met boomlange zanger Jesse Peetoom, heeft de internationale band in ieder geval iemand die het publiek weet te bespelen. Het geluid is in dit geval veel meer verhalend en meeslepend; een groot contrast met de chaotische klanken van Hats Barn. De band zit er dan ook lekker in en speelt ook werk van een aankomende plaat. De verdere Griekse en Italiaanse bandleden doen hun werk vakkundig, want Aran Angmar leunt om dat krachtige en solide geluid. Daar mis je misschien de bloedvlekken en brandplekken in, maar het werkt evengoed op het podium.

Mortiis is dit keer alleen dus tussen een set enorme banners staat hij achter z’n steampunk synth tafel om klanken te produceren. Maar dat lijzige dungeon synth geluid is voor veel bezoekers moeilijk te omarmen en al snel klinken de gesprekken door de zaal heen. Ellefsen speelt gewoon door en laat de kleine schare liefhebbers meeliften op zijn synth-klanken. Met prosthetisch masker op natuurlijk, want lang was dit de grote trekpleister voor Mortiis. Hoewel zijn muziek sterk is, wordt het een grote koffiepauze en Ellefsen speelt ook korter dan gepland.

Dan is het de beurt aan het legendarische Gorgoroth, wat inmiddels weer onder eigenaarschap van Infernus staat na struggles met andere ex-bandleden zoals Gaahl en King Ov Hell (dit moet toch altijr raar lezen voor niet-insiders). Afijn, dat betekent ook dat er een band het podium opkomt met één missie, en dat is enkel de smeulende resten van een podium achterlaten in de Cacaofabriek. Nagenoeg geen interactie met het publiek en wat dat betreft kan je je afvragen of Gorgoroth niet precies dezelfde show zou spelen met gesloten gordijnen. Twee stagehands staan continue op standby met oog op de vaste capriolen van zanger Hoest met zijn microfoonstandaards. Het tempo waarmee een multitool getrokken wordt, en de standaarden weer rechtgebogen worden nadat ze in rap tempo sneuvelen, omdat de frontman ze tegen de vloer slaat, is misschien wel het technische hoogtepunt van de set.

Het publiek heeft er sowieso zin in en een olijke moshpit ontstaat. Als dan een crowdsurfende jongen bijna het podium opkomt, grijpt dezelfde stagehand (die man kan alles) in en werkt ‘m naar de grond. Nie fucken met het podium dus. De band raast hier overigens door de set heen en afgezien van Hoest is er weinig beweging op het podium. Infernus staat te spelen in een ongemakkelijke yoga houding en doet dat dus een uur lang. Maar de performance is sterk en songs als ‘Incepit Satan’ komen hard binnen. Omnabij ‘Krig’ zijn de microfoonstandaarden ook op, hier bereikt de band een aardig crescendo, om het nog dunnetjes over te doen met ‘Unchain My Heart!!!’.