Zo’n vijftien jaar geleden  zag ik DeWolff in de inmiddels helaas ter ziele rockkroeg The Rambler. Zo’n plek die naar  verschaald bier en tabak rook en waar je al na twee stappen aan de vloer bleef plakken. Maar ook een plek waar het rock’n’rollhart van de uitbaters op de juiste plek klopte. Eigenlijk de perfecte lokatie om DeWolff te ontdekken. Want hoe je een goede rockshow neer moest zetten wisten de puisterige pubers, die de mannen van nu toen nog waren, destijds ook al. Deze woensdag in de grote zaal van de Eindhovense Effenaar lieten ze zien dit nog steeds prima onder de knie te hebben.

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s Lot Grips

Eigelijk is er in die afgelopen vijftien jaar, waarin ik het onmogelijke voor elkaar kreeg en de band in de tussentijd  niet meer zag, niet zoveel veranderd. Oké de zalen werden steeds een slagje groter en de toerbus zelfs zo groot dat er een complete studio inpaste. Maar de band bleef steeds dezelfde, een paar opgeschoten Limburgse jongens met een voorliefde voor vintage rock met een prominente rol voor het Hammondorgel. Hoewel zeg ik dat nu, “rock‘n’roll”? Jazeker! Want dat is de basis. Maar vanavond hoor je net zo goed blues, soul, funk, en country-soul. Je wéét gewoon dat Charley Watts, Kenny Rogers en Billy Preston (om maar een paar even diversen als souvolle rock grootheden te noemen) goedkeurend toekijken vanaf hun wolk in de eeuwige rock‘n’rollhemel. 

De heren spelen vandaag een lekker diverse set met songs van het meest recente Tascam Tapes (opgenomen in de tourbus voor minder dan vijftig euro), Wolffpack, Roux-Ga-Roux en Thrust. Met hier en daar een lekkere meezinger als het vroeg in de set gespeelde ‘Sugar Moon’. Het is duidelijke voor het publiek is het deze avond nog allemaal een beetje onwennig zo’n concert zonder coronaregels. Maar de heren hebben er overduidelijk zin in na de verplichte twee jaar radiostilte, het concert werd sinds april 2020 maar liefst vier keer uitgesteld! En dat is te merken. Nummers klokken niet zelden boven de tien minuten. Dat DeWolff desondanks nog meer dan een vijftiental songs ten gehore brengt spreekt boekdelen, de klok kruipt ook al aardig richting middernacht voordat de laatste noot geklonken heeft Met ‘Deceit and Woo’ als finale afsluiter.

Dit smaakt naar meer en in een heerlijke roes verlaten wij de zaal. Al kan de roes ook deels veroorzaakt zijn door de heerlijke (lokale) biertjes. Dat was in het geval van ondergetekende Van Moll’s Langharig Tuig, om toch maar een beetje in het thema van de avond te blijven.

Foto’s DEWOLFF

 

Foto’s Siena Root