Grote Beek Pop is een van de leukste festivals die ik ken: kleinschalig, rete-relaxed, gratis, alcoholvrij en op slechts vijf minuten fietsen van mijn huis. Na het middageten begeef ik me met partner en kinderen naar het terrein van de GgzE dat in een prachtig natuurgebied ligt, waar we in coronatijd vele uren gewandeld hebben. De ingang van het festival wordt gemarkeerd door een kolossale poort waarop mascotte Sjakie prijkt. Je komt eerst langs een platenmarkt waar je op je gemak kunt snuffelen naar vinyl. Als je doorloopt, zie je naast elkaar twee podia opgesteld.

Omdat het nog even duurt voor The Föhns beginnen, wagen we ons eerst aan koorddansen en hoelahoepen bij Circus Snor en slenteren daarna over de markt met allerlei artikelen die gemaakt zijn bij de dagbesteding. Het is inmiddels snik- en snikheet geworden, dus ik hoop dat die föhns niet al te hard gaan blazen. Het gros van het publiek heeft zich teruggetrokken in de schaduw van de bomen of de tent met picknicktafels. De enkeling die zich voor het podium opstelt, heeft alle ruimte.

Tekst: Maartje Kunnen | Foto’s: Theo Visser

De muziek van The Föhns is perfect voor dit moment: beetje Creedence, vleugje Clapton, niet te hard, goed gedoseerd. Na een heerlijk begin ben ik even bang dat het de verkeerde kant op gaat. ‘Willen jullie Guus Meeuwis?’ vraagt zanger Dennis Grotenhuis. Er klinkt geen luidkeels ‘ja’ uit het publiek, maar ook geen duidelijk ‘nee’. De meeste mensen lijken bevangen door de hitte. Dan richt de zanger het woord tot Roda (de roadie), die ook vooraan in de zon zit: ‘Het was de bedoeling dat jij nu “Nee, eigen nummers!” zou roepen.’ Daarna klinkt de fijne song ‘Better Off On My Own’. Daarna komt ‘Drive The Bus By’ en als je je ogen dicht doet, kun je je zo voorstellen dat je in een oude auto de States doorkruist. De familie van de band is ook gekomen en allerlei verwanten die zich in de schaduw verschanst hebben, worden bij naam genoemd. ‘En mams natuurlijk!’ roept de zanger. Het tweestemmige in de volgende liedjes klinkt aangenaam. Ook de kinderen blijven tot het einde toe rustig luisteren en dat zegt wel iets.

Even later begint op het Let’s Play Podium de band ONYX. Bij de aankondiging wordt verteld dat de drummer nog maar 14 jaar oud is. De band is leuk en (ik hoop niet dat ze zich beledigd voelen als ze dit lezen) ook schattig. Vier sympathieke tieners staan op de planken. Ze spelen covers als ‘You Give Love A Bad Name’ en ‘Shut Up And Dance’. De zangeres heeft een goede stem en een pittige uitstraling. De andere bandleden zijn wat verlegener. Benieuwd wat we de komende jaren nog van ze gaan horen.

Dan is het de beurt voor Pjotr op het hoofdpodium. Hij komt op met een rap vol borstklopperij. Tuurlijk, dat mag, dat hoort bij hiphop. Daarna zegt hij: ‘Mag ik een oorverdovend applaus voor de band?’ Nou, laat eerst maar eens iets horen, denk ik dan. Dan zie ik daarna wel of ik dat een oorverdovend applaus waard vind. En ja, het klinkt wel goed; hij rapt wel goed, maar ik hoor geen woordkunstenaar. Het is me te prozaïsch, te weinig beeldend. Sommige teksten zijn nogal autobiografisch, maar zonder zelfspot of metavisie om het interessant te maken. De drie meiden helemaal vooraan bij het podium denken daar echter duidelijk anders over.

Op het andere podium wordt nu Guy Pierson and his rampage aangekondigd. De drummer van deze band is tevens de organisator van Grote Beek Pop, Clément Giesen. Heel bescheiden zegt hij: ‘Ja, er was een band uitgevallen en wij vullen dat gat op.’ Dat was dan een prima zet, want wat een gave band is dit. Hun rockabilly laat je dansen, ondanks de brandende zon. Diep respect voor de contrabassist. Hij staat als enige van de band precies in de zon en het zweet loopt in straaltjes van zijn hoofd, maar hij plukt tot het eind toe als een wilde aan zijn snaren. Ook het gitaarwerk mag er zijn. De gitarist tovert loopjes uit zijn gitaar alsof de geest van Chuck Berry in hem is gevaren. De zanger maakt af en toe wat Elvis-danspassen en een en al vrolijkheid straalt van het podium. De zomer op zijn best.

Aangezien ik de dag hiervoor al friet (in mijn vorige review was ik zo onbezonnen om patat te schrijven, maar dat werd gecensureerd) gegeten heb en de dag dáárvoor ook al, ga ik thuis even eten. Ik ben net op tijd terug voor de Hillbilly Moonshiners. De sfeer zit er nu goed in. Inmiddels is het een klein beetje afgekoeld en het is nu een heel stuk drukker. De Hillbilly Moonshiners dus. Wat zal ik ervan zeggen? Het is een Nederlandse band, waarvan de leden Engels praten met een vet Amerikaans accent. Ze spelen covers van Johnny Cash tot Taylor Swift tot Blink-182. De zanger maakt een aantal keer opmerkingen over het feit dat dit een alcoholvrij festival is. Op zeker moment zegt hij dat hij normaal wel 10 bier per show naar binnen werkt, waarop ze ‘Adje voor de sfeer’ gaan zingen. Dit soort meligheid is niet zo aan mij besteed. Veel andere mensen in het publiek zingen het wel graag hard mee. Daarna spelen ze ‘You Give Love A Bad Name’. Ik zie de bandleden van ONYX, die nu in het publiek staan, elkaar aanporren. Ook ‘Shut Up And Dance’ komt voorbij. Great minds think alike. Als ik Bassie & Adriaan hoor, vind ik het tijd om naar huis te gaan.

Op weg naar de uitgang, kom ik langs een vrouw in het publiek die schreeuwt: ‘Is everybody happy??’ Ze wacht niet op een antwoord, maar roept nog een aantal keer met een ontzagwekkend aantal decibellen: ‘IS EVERYBODY HAPPY?’ Ja, ik ben happy. Het was een weer een heel relaxte editie van Grote Beek Pop. Bij de uitgang krijgen we nog een paar stickers met mascotte Sjakie erop, erg gaaf. Tot volgend jaar graag!