Als Toby Morse grijze haren begint te krijgen, dan is het toch echt zo ver: hardcore wordt oud. Dat geldt ook voor die knallende plaat ‘Nothing to Prove’, uitgekomen in 2008. Voelt als gisteren, toch? Op een druilerige maandagavond vieren we het jubileum van deze H2O plaat in Dynamo met een volle zaal.

Tekst Guido Segers | Foto’s Bernard Bodt

Hardcore is inderdaad grijze haren aan het krijgen, maar dat valt eigenlijk niet te zeggen voor het publiek deze avond. Meer dan genoeg jongere kids zijn aanwezig en staan te trappelen om lekker los te gaan tijdens de headliner deze avond. Natuurlijk ook genoeg kalende kruintjes met verwassen ‘Passion Before Fashion’ t-shirts, een leus uit afsluiter ‘What Happened?’.

Opener van de avond is The Job. De leden van deze ouderwetse eurocore band verdienden hun strepen onder andere in Jamestown, Superhero, Siren en $400Suits/Right Direction. Vandaag warmen ze met hun oldschool sound de zaal lekker op, tenminste degenen die voor de hoosbui binnen zijn (wat toch het merendeel van de bezoekers lijken te zijn). Met veel plezier nemen de Maastrichtenaren deze taak op zich.

Broken Teeth heeft zin om alles helemaal kapot te maken vandaag. De keel van Dale Graham is in ieder geval goed gesmeert en het Britse antwoord op of zelfs de opvolger van Terror als het ze mee zit, gaat lekker los. Groovend, thrashend en bulkend van de energie blaast de band zonder adempauze door de set heen met een allesvernietigende kracht. De plaat ‘At Peace Amongst Chaos’ kwam een jaartje terug uit, dus een aantal fans kennen de tracks helemaal en brullen gepassioneerd mee. Het is een fris geluit, maar vol met herkenbare elementen die crossover invloeden doen vermoeden. Lekker loskomen dus voor het podium voor de headliner van vandaag.

1995 lijkt misschien niet zo heel lang geleden, maar H2O is inmiddels meer dan 20 jaar aan het spelen en touren. De album-output is niet heel hoog en om nou te zeggen dat het in 2015 uitgekomen ‘Raise Your Voice’ een knaller was, zou een leugen zijn. H2O bereikte ongetwijfeld hun piek in 2008 met ‘Nothingt to Prove’, een klapper van begin tot eind. Daarom ontploft er iets als de band met hun ‘1995’ aftrapt. Toby Morse is één brok energie en is de lont die het publiek tot explosie brengt. Als uit één keel wordt meegebrult met elke klassieker die de set rijk is en in alle eerlijkheid is dat zo goed als elk nummer deze avond.

Waar de band een openingetje vindt wordt nog een leuk riedeltje gespeeld van klassiekers, zoals het onvolprezen ‘Waiting Room’ van Fugazi en met Rusty Pistachio op zang komt zelfs de intro van ‘War Pigs’ (Black Sabbath) voorbij. Al hadden ze de ‘Kabouterdans’ ingezet, de fans doen overal aan mee. Met songs als ‘One Life, One Chance’ en ‘5 Year Plan’ raakt dan ook elk hardcore-hart in vervoering, want als die door de zaal klinken weet je dat H2O alles belichaamt wat mooi is aan hardcore. De warmte, broeder- en zusterschap en een stuk onverzettelijkheid dat de meeste mensen achter zich laten bij het ‘volwassen worden’.

Parenting done right zien we ook trouwens, als Morse zoonlief Max tot de orde roept. De jongste telg brult de intro in de microfoon van ‘Sunday’, zoals hij als 5-jarige op het album mocht doen. Inmiddels niet meer het kleine manneke van toen, neemt hij ook even plaats achter de drums om er flink op los te rammen tijdens de titeltrack. Het is een uur lang genieten met een korte encore van ‘Guilty By Association’ (met gastvocalen van Cindy van der Heijden van All For Nothing) en natuurlijk ‘What Happened?’. Klaar. Af. Op naar de volgende 10 jaar… H2O… GO!