Een rij die de hele straat vult begroet ons voor de Effenaar. De zaal is vandaag volledig uitverkocht. Dat is ook niet vreemd, want we hebben het hier van doen met een act die ook de AFAS weet te vullen. Bijzonder om dat in een middelgrote zaal als deze te mogen aanschouwen.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Bram Geurts

Het is warm in de zaal, zo warm dat op de eerste rijen gratis water wordt uitgedeeld. Gelukkig is Kelsy, van Kelsy Karter & The Heroines luchtig gekleed. Ze durft het aan om meer ingetogen en akoestisch te beginnen. Ze heeft absoluut een goede stem. Haar podiumpresentatie doet echter nogal gemaakt aan. Het lijkt een beetje vol ingestuurde maniertjes te zitten, vooral op de momenten dat ze op de knieën zingt of zelfs op haar rug gaat liggen. Op één of andere manier komt het allemaal niet zo oprecht over. Haar zang, en eigenlijk ook wel de nummers, doen nogal denken aan Heart. Overigens, met de cover ‘Cryin’’ laat ze horen ook met Aerosmith uit de voeten te kunnen. Ze vertelt ons dat er een tijdje terug iemand was die beweerde een ster van haar te kunnen maken, maar dan moest ze wel wat buikvet kwijt. Ze geeft echter aan zich daar totaal niet voor te schamen. Mooi, beetje  body positivity. Een echte ster zal Kelsy voorlopig echter nog niet worden. Daar ontbreekt het teveel aan uniciteit, kracht en geloofwaardigheid. Evengoed, ze deed wat ze moest doen… De zaal opwarmen (nou ja de zaal zelf was warm genoeg, maar je begrijpt wat ik bedoel) voor de hoofdact!

Lzzy Hale van Halestorm komt op in een soort, occult ogend gewaad, een kelk in de hand. Waarschijnlijk is die kelk gevuld met gif, want er wordt afgetrapt met een bijzondere versie van ‘Familiar Taste of Poison’. Daarna gaat het gewaad af en wordt het felle ‘Rain Your Blood On Me’ ingezet. Al snel komt ook het heerlijke ‘I Miss The Misery’ voorbij. Wat Lzzy zo weet te onderscheiden van veel andere acts is haar veelzijdigheid. Zo kan ze gitaar spelend het podium rondstruinen terwijl ze een rauwe AC/DC-achtige strot opentrekt en het andere moment gevoelige ballads brengen vanachter een keyboard. Ze straalt werkelijk rock ‘n’ roll uit, een wilde powervrouw in de stijl van Joan Jett. Dat komt helemaal goed naar voren bij nummers als ‘Freak Like Me’ en ‘I Like It Heavy’. Hoe groot het podium ook is, en hoeveel publiek er ook is, ze weet perfect hoe ze iedereen het gevoel kan geven er voor jou persoonlijk te staan. Net met die ene wijzende vinger, glimlach of blik. Een rasartiest.

Lzzy’s broer, Arejay trakteert ons nog op een uitgebreide drumsolo. Normaal ben ik daar geen fan van, maar hij weet via een leuke gimmick de solo wat extra’s te geven. Een deel ervan speelt hij namelijk met werkelijk enorm grote drumstokken.

Na ‘It’s You’ verlaat de band heel even het podium maar ze keren alweer snel terug. Lachend zegt Lzzy dat ze ons niet voor de gek konden houden en natuurlijk nog niet klaar waren. Afgesloten wordt uiteindelijk met het meeslepende anthem ‘Here’s To Us’ en ‘Everest’.

Na afloop mogen wij naar onze huisjes, hopende dat het wat koeler is geworden daar. En Halestorm? Die moeten de boel inladen om naar Birmingham te trekken,  voor het laatste Black Sabbath optreden, waar zij ook te gast zullen zijn.