Daar zijn we weer in het Stroomhuisje. Een perfectere locatie is er niet voor een avondje hardcore. Goede zet van de Effenaar om deze shows hier te programmeren. De kraakpand vibe van deze zaal past net wat beter bij deze muziek dan de nette eigen zaal.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Theo Visser

De eerste band, No Way belichaamt de youth crew en straight edge van de jaren tachtig. Ze waren toen nog niet geboren, maar gezien hun jonge leeftijd (rond de 15 jaar) hebben zij niet alleen die jeugdige energie maar moeten ze wel straight edge zijn, simpelweg omdat roken en drinken nog niet legaal is voor ze. Ze doen door dat jeugdige enthousiasme wat denken aan de begindagen van de Heideroosjes. Niet vreemd dan ook dat Heideroosjes frontman Marco Roelofs goedkeurend de show gade slaat in de zaal.

Het publiek is nog wat tam en van een pit of veel beweging is geen sprake. Dat staat in schril contrast tot No Way’s vocalist Pan die over het podium heen raast. Uiteindelijk krijgt hij het er begrijpelijk zo warm van dat het shirt uit gaat. Warm heeft het publiek het ook, vandaar dat na deze aftrap mensen verkoeling zoeken buiten. Als je daar staat valt het je pas echt op dat er best wat volk op afgekomen is vanavond.

Het Brusselse Instructor doet hun naam eer aan door ons even te laten zien hoe je ouderwetse, Cro-Mags stijl hardcore moet maken. Het klinkt allemaal lekker lomp en af en toe komt er nog een smakelijke breakdown voorbij. Dat resulteert in de eerste publieksparticipatie van de avond in de vorm van een kleine moshpit. Nu zijn we pas echt los!

Dat het publiek vooral is gekomen voor Raw Brigade wordt al snel duidelijk. Waar bij de eerdere optredens van de dag wat mensen buiten een sigaretje bleven roken is het een stuk drukker geworden in het punkhol. Logisch, want de kans dat je deze band snel weer zult zien is minder groot. Deze mannen komen namelijk niet uit de Benelux, maar all the way from Colombia. Enige ironie is er wel, een straight edge band uit een land dat nogal bekend staat om zijn snuifpoeder.

Frontman Carlos Chavarriaga is met zijn brede, vol getatoeëerde lijf een indrukwekkende verschijning met een stem die daar bij past. Hij is uitermate beweeglijk op het podium maar wordt daar nog even in overklast door één van de gitaristen die two steppend en springend zijn gitaar geselt. Het is een genot te zien hoe de kids van No Way ook in de pit te vinden zijn, inclusief korte excursie naar het podium.

De show is zonder meer energiek. Met nummers in de stijl van jaren tachtig hardcore bands als Straight Ahead en Warzone blijft het tempo hoog. Carlos is niet de meest zuivere zanger maar bij hardcore gaat het vooral om de kracht. En kracht heeft deze band meer dan genoeg. Die kracht en het spelplezier van de band maakt het de hele set lang genieten voor ons. Hardcore is de enige drug die wij nodig hebben!