The day after “We Will Remember You” aan de keukentafel met een bakkie koffie en een stevige koppijn. Het is dik 27 graden in mijn achtertuin en met een boterham in de hand lees ik op Facebook dat er gisterenavond een bijzondere avond plaatsvond in Dynamo. In totaal 6 bands die in de 90’s Nederland op zijn kop zetten met de Europese, of ja, een Nederlands/Belgische variant van Hardcore en Oi. De avond was binnen 16 uur stijf uitverkocht en de online zoektocht naar kaartjes duurde zelfs tot aan het moment dat Hard Resistance op het podium van start ging.

De hele avond was een grote reünie, met een constante stroom van mensen die pendelden tussen het atrium en de concertzaal. En natuurlijk stond daarbij de zieke Hein van Tech9 centraal, maar daarover zo meteen meer. Maurice (bassist Tech9) meldde tevens treffend dat dit de avond was om je keel goed nat te houden, niet alleen om mee te blèren met de bands, maar vooral veel te ouwehoeren met (oude) bekenden, de heldentocht richting het podium was daarom ook niet altijd gemakkelijk met al die mensen die even wilden bij kletsen.

Tekst: Sander Waterschoot | Foto’s: Patrick Spruytenburg

De vrijwilliger-crew van Dynamo had het druk achter de bar, maar altijd met een dikke glimlach, want ook voor veel van deze Dynamo vrijwilligers is de Eurocore scene de reden om Hardcore te gaan luisteren, “dikke sjappoow” mensen! Dj Roel en Tom Baantie, zorgden voor de pauzemuziekjes, en haalden met de verzoekjes flink geld op voor het Kankerfonds, want ja, het ging deze avond ook over iets minder gezelligs. Hein Hendriks, zanger van Tech9, is ongeneeselijk ziek. Hij vond dat reden genoeg voor een feestje, om nog 1 keer met zijn Tech9 en al die Eurocore bands van toen, nog 1 keer te knallen, en knallen dat deed het.

Hard Resistance startte rond half 8 terwijl de bezoekers hun eerste biertjes bestelden, ramden de Belgen de zaal warm. Hard Resistance blijft toch een bijzonder bandje in die Eurocore kliek. De crusty core doet het gelukkig live altijd goed, de band had er zin in, en het al vlug binnenkomende publiek trok het allemaal best.

Het verkeer tussen de zaal en atrium kwam langzaam op gang, het kiezen tussen bijkletsen en de show van Eindhovenaren van Hidden Guns was moeilijk, maar uiteindelijk stond de zaal flink vol om Hein’s hobby orkestje te zien gas geven. Hidden Guns, met onder ander (ex)leden van Discipline en Hein’s vriendin Katka zorgde voor een heavy mengelmoesje van eigen nummers met hier en daar een lompe Oi cover. Deze show zal overigens ook voor de band de laatste zijn. De eerste voetjes gingen van de vloer, de toon was gezet.

Violation Of Trust geeft de eerste echte reünie show van vanavond. Dit was dan ook de eerste band die echt de zaal liet ontploffen. Met slechts 1 repetitie en een hoop goede moed, stapten de mannen het podium op. Violation Of Trust liet bovendien zien dat Hardcore niet altijd boos hoeft te zijn. Met een dikke knipoog, veel lol en een enorme energie kwam de zaal van voor naar achter in beweging. De vraag die ik regelmatig hoorde “was dit niet gewoon echt een HELE COOLE show?” is simpel te beantwoorden; JA, nondedju wat was dit goed!

Drummer Sander van Baalen, mocht zijn drumkit niet afbreken, aangezien Sander gewoon daarna Backfire voorzag van de juiste percussie. De band die tijdens snorrenfestijn Scumbash officieel de  laatste Nederlandse show speelde, wilde toch bij deze bijzondere avond zijn. Backfire, wellicht de band die wereldwijd Eurocore op de kaart heeft gezet, had in de middag nog geen idee in welke bandbezetting ze zouden spelen. Ook niet wat precies de setlist zou moeten gaan worden. Niet dat daar iets van te merken was tijdens de 10 dikke nummers en afsluiter “Still Dedicated”. Backfire op een grote kappers-conferentie is wellicht wel geinig, maar Backfire in een klein zweterig Eindhovens zaaltje is goud met een dikke griffel.

Het intro “Dirty Old Town” knalt door de speakers. Tijd voor Discipline. De Boefkes uit Veldhoven en omstreken horen dit waarschijnlijk niet graag maar “een betere feestband” bestaat er niet in de Europese Hardcore en Punkscene. Bassist Carlo onderbreekt zanger Merijn regelmatig met een bult flauwe klets om vervolgens weer kei hard door te blazen. Ieder nummer is een hit, ieder nummer wordt mee gezongen en iedereen weet dat Discipline de perfect band is om de show waar het vanavond om gaat in te leiden.

Tech9, en met name de door kanker getroffen zanger Hein, was de reden voor dit grootste feest op deze zaterdagavond. Hiermee begon heel het idee voor deze reünie. De zaal stond vol. Tot de nok toe gevuld met fans, vrienden, familie en kinderen van de vele bands om de laatste Eurocore show mee te maken. Alle klassiekers kwamen voorbij en met prijsnummer “Johnny went to War” opende Tech9 de show. Het geluidsysteem van Dynamo had het moeilijk om boven de mensen uit te komen, want letterlijk iedereen zong mee. Vuisten in de lucht, zakdoek in de hand, dit zou d’r een gaan worden met een lach en een dikke traan.

Hein bedankt iedereen in de zaal, iedere band en alle Dynamo crew leden voor het mogelijk maken van de show. Geen lange of grote speeches, maar juist de setlist vertelde het verhaal van Hein en zijn Tech9. Met het nummer “We Will Remember You” kwam de set tot een einde. Ik heb nog nooit zo hard applaus gehoord in Dynamo, nog nooit het publiek zo hard horen mee zingen, nog nooit was het stiller in de zaal na het einde van de set, een oorverdovende stille tocht terug richting het atrium, om dat speciale pilsje te pakken en te proosten op onze Hein die inmiddels via de achterdeur naar huis ging. Want alle handdrukken, schouderklopjes en bedankje door de bezoekers waren al gegeven in de vorm van een grote tering zooi in de zaal tijdens de Tech9 show. Een beter einde van dik 20 jaar Tech9 kan ik me niet voorstellen.

De Tech9 show betekende niet dat de avond voorbij was. De voor mij persoonlijk ruigtste Eurocore band Right Direction had de eer om de avond af te sluiten. Veel mensen hadden er vraagtekens bij. Zou het tof worden? Zouden ze het nog kunnen? Zal Dave net als vroeger zijn typische danspasjes doen? Ik kan er kort over zijn, ik heb deze avond twee keer kippevel gehad: Het applaus na de Tech9 show en tijdens het intro van Right Directions’ “Today I Dream”. Potverdikke, wat werd ik blij van deze strakke show. De band had blijkbaar gerepeteerd en hadden zelf ook de twijfels. Geen idee waarom, want ik stond te kijken naar een band die de ruigste hardcore bands van tegenwoordig van het podium kan blazen. Natuurlijk hebben ze een stel ubervette nummers. Alleen maar vol gas blazen, maar wel met veel melodie en variatie. In combinatie met de vette stem van Dave Reumers. Dezelfde Reumers die Backfire gitarist en thuisblijver Wyb nog even duchtig met een dikke glimlach voor lul zette via de camera’s die een live stream bracht in de huiskamers en terrassen van Nederland en ver daar buiten.

Met deze uber Eurcoreband Right Direction, was het live gedeelte van deze memorabele avond voorbij. In het atrium kon je nog even mee bleren op de laatste plaat van Cock Sparrer, in de zaal werden de onnoemelijk vele plastic bierbekers alvast opgeruimd.

Wat in ieder geval duidelijk was, is dat dit de laatste avond was ooit om deze zes unieke bands op hetzelfde podium op dezelfde avond te zien. Wat twintig jaar geleden elk weekend kon, dat gaat nooit meer gebeuren. Nooit meer.. Voor mij persoonlijk was deze avond een avond om in te lijsten en niet meer te vergeten. Sure, het ging vanavond zeker over Hein, maar het ging stiekem over zoveel meer. Het ging over toen we 16 waren, toen we met de fiets richting een jongerencentrum fietste, vriendschappen sloten en domme dingen deden. Het ging over samen ouder worden, het ging over de muziek die we allemaal zo mooi vonden. Het ging niet over de bands, het ging over een scene waar Hein Hendriks koning was, en nooit, nooit meer vergeten zal worden!