Hardcore leeft nog zeker, maar het wordt wel een jaartje ouder lijkt op zaterdagmiddag in het Klokgebouw. Voor een genre wat altijd hard gegaan is op jeugd en rebellie is het toch bijzonder dat zoveel bands spelen vandaag die al decennia meedraaien. Het zegt veel over de duurzaamheid van hardcore en ondanks dat het geen volle bak is in de galmbakken van het zuiden (ja, er gaat weer wat geklaag komen over de zaal bij de ingang) voelt het alsof je een soort familiefeestje binnenloopt op Revolution Calling. Bovendien zijn de early-birds voor 2023 alweer in de voorverkoop.

Tekst: Guido Segers & Gerrit Smalbrugge | Foto’s: Gerrit Smalbrugge

Dit jaar houdt Revolution Calling de line-up wat rechtlijniger dan voorgaande edities. Geen breed smörgåsbord aan sub-sub-substijltjes, maar vooral veel gouwe ouwe en namen uit de regio. Ook vroeg op de middag, krijgen we die zoals het Deense Lifesick, Probation en Savage Beat van eigen bodem. De sets zijn kort en de energie hoog op het begin van de dag en rond 16.00 worden de namen groter (en in dit geval langer) met Peter & The Test Tube Babies.

Derek “Strangefish” Greening en de Peter Bywaters (dat is dus dé Peter uit de naam) richtten de band op in 1978. Een tijd ver voor mobiele telefoons en Facebook, maar ook daar hebben deze bazen een liedje over. Het is altijd gaaf om een band te zien die na zoveel jaar spelen en zo’n 15 jaar albums het gewoon leuk vindt om op het podium te staan. Het is zo’n naam die je kent van punk compilatie cd’s die je voor een habbekrats kocht in de noughties, maar life is het gewoon ruw, in your face en feestelijk. Bywaters heeft de stem van een Britse dokwerker en is tussen de nummers door lastig te verstaan. Dat heeft ook veel te maken met het oprecht verschrikkelijke geluid bij dit podium. Je moet recht voor het podium staan (wat een uitdaging is met de smalle strook tussen de pilaren) en voor de geluidstafel om er wat van te horen. Daar gaat veel nuance in verloren helaas. Songs als ‘None of Your Fucking Business’ en het eerder genoemde ‘Facebook Loser’ doen het goed, maar het is ‘Banned from the Pubs’ waarop het bier tegen het plafond omhoog spat. Nice. (Guido Segers)

Cold World is zo’n bandje uit de nieuwe golf, waar een dikke hiphop vibe dor de hardcore heen sijpelt. De band begint sterk op het hoofdpodium, maar zakt een beetje in als de techniek niet meewerkt. Het trekt de energie uit de show en deze grote zaal vraagt wel veel van hardcore bands als deze, die het vaak het best doen in een compactere omgeving, dichter op het publiek. Zanger Alex Mills maakt dankbaar gebruik van het lagere segment podium aan de voorzijde (organisator Martijn van den Heuvel had al aangekondigt de stagedives te willen faciliteren) wat helpt om die energie met het publiek op gang te krijgen. Er zijn passages dat gitarist Alex Russin de vocalen overneemt, en dat gaat vaak gepaard met sludgy, heavy passages waar de band uit Wilkes-Barre nog lekkerder klinkt. Heel vet. (Guido Segers)

Knuckledust pakt even later op het kleine podium die energie ook vast. Bij de strot, en die laten de Britten niet meer los. De band, die jaren platen uitbracht bij GSR, heeft al 6 jaar geen nieuwe plaat uitgebracht. In het genre van de 7″ is dat niet bijzonder, er was wel wat nieuws in 2021. De heavy, stompende sound verliest ook niks van z’n kracht.

Zanger Pierre Mendivil is vooral voor de sier mee vandaag; hij geeft de microfoon continue af en Wema Maduhu neemt de meeste zanglijnen op zich. Het is een muur van geluid die de band optrekt, met ontzettend veel energie. In dit geval werkt de galm van de kleine zaal mee om een soort hardcore-tornado te veroorzaken. Erg goed. (Guido Segers)

Zelfs No Turning Back verzuipt een beetje in de grote zaal. Gelukkig wordt die heel klein vooraan bij het podium, waar de crowd participation maximaal is. De fans vallen en springen over elkaar, en hoe Martijn van den Heuvel zijn microfoon steeds terugvindt is een raadsel (zo’n bekabelde mic is dan toch wel nice). De band staat minder vaak op het podium de laatste jaren (ja, pandemie enzo), maar daar merk je weinig van.

Maar liefst 25 jaar bestaat NTB nu, en dat vieren we vandaag. Sure, het is niet meer zo explosief als het ooit was, maar met een rugzak vol songs als die van deze boys heb je licht ontvlambaar materiaal waarmee vrij rap de tent in lichterlaaie staat. Het jubileum lijkt sowieso weer brandstof in de tank te pompen. Er staat een reeks shows op de planning en dat is goed. De Nederlandse hardcore kan hun helden goed gebruiken, en vandaag laat No Turning Back weer zien hoe het ook alweer hoort. (Guido Segers)

Net een generatie ouder op het hoofdpodium later: Discharge op het hoofdpodium. Hoewel de puristen daar ongetwijfeld een wat ingewikkelde mening over hebben, is dit na zo’n 45 jaar een icoon in de punk. Godfathers van de d-beat, maar zelf ook nog altijd rauw, primitief en grimmig. De band start spelen en houdt daar eigenlijk niet meer mee op, met af en toe een zinnetje of twee van zanger Jeff Janiak om de overgang naar de volgende ram-en-beuk sessie in te leiden. Klassiekers en wat frissere tracks vullen de set, en waar het in eerste instantie wat rustig is voor het podium vult de zaal snel en is er volop beweging voor het podium.

Je kan ook niet anders, want Discharge is een tour de force vandaag. Als we tegen het einde van de set afsluiten met tracks als ‘War is Hell’ en ‘You Deserve Me’ komt er niet een soort hoogtepunt, het is een sneltrein die op hoog tempo doorhakt. En laten we wel wezen, het publiek is inmiddels lekker doorgesmeerd, wat ook zorgt voor jolijt aan de jodiumzijde. (Guido Segers)

Uit het diepe zuiden is Born From Pain op komen draven voor een sloopkogelsetje. De band uit de mijnstreek komt goed uit de verf in de galmende catacombe en houdt de energie hoog. Hoe vet is het om twee van deze legendarische namen (bijna) back-to-back te zien in Eindhoven? Dit is toch precies wat Revolution Calling zo vet maakt en hopelijk volgend jaar weer terugbrengt naar een weekendvullend feest. Of zanger Rob Franssen ons tussen de nummers door in het Engels, Nederlands of Limburgs aanspreekt, dat gaat verloren, maar de vibe is goed hier. (Guido Segers)

Ignite heeft een kraakhelder geluid. De band komt met een nieuwe frontman en dat is even schrikken voor sommigen. Zoli Teglas stond een paar jaar terug nog in het Klokgebouw met de band, maar nu neemt Eli Santana de honneurs waar. En hoor je het verschil? Op ‘Poverty For All’ horen we eigenlijk al van niet. Tuurlijk, de nieuwere nummers hebben een andere vibe, maar dit is nog altijd Ignite. Santana is wel een andere frontman, die niet op dezelfde manier de hele zaal naar zich toe trekt, maar evengoed een hele directe connectie legt met het publiek. (Guido Segers)

Terug van nooit weggeweest, eerder dit jaar speelde Sick of it All de Jera On Air festival weide plat. Hardcore met ruige vocals waar je in moshpit helemaal op los kunt gaan. Het publiek geniet volop mee en gitarist Peter Koller laat op zijn beurt de mensen vol enthousiasme springen van het podium. Ook voor sick of it all geldt dat ze al een eeuwigheid in de hardcore scène meedraaien. Sinds 1986 om precies te zijn. Maar nog altijd zorgt het voor spektakel tussen leadzanger Lou koller en het publiek. Brabantse gezelligheid onder een Amerikaanse hardcore show waar iedereen van meegeniet tijdens een vol uur op de MainStage. Een zaaltje vol kan je wel zeggen. (Gerrit Smalbrugge)

Na een heftige avond met stagedivers en moshpits ga je terug in de tijd met Sheer Terror. De band die sinds 1984 bij elkaar is en in 2010 de draad weer heeft opgepakt om de tent af te breken in nabijgelegen shows in New York. Zo stonden ze vanavond luider dan ooit op het Revolution Calling festival. De leadzanger houdt er wel van om verhalen te vertellen in een grunt achtige komische manier waar je van kunt genieten. Met zijn rauwe stem maakt hij de melodieën compleet met een mix van punk rock en metal deuntjes. Zowel de oude garde en de jonge new-be’s genieten van deze afsluiter van de avond vol rock punk hardcore mosh metal vibes in het klokgebouw (Gerrit Smalbrugge)

Hardcore leeft op Revolution Calling, maar heeft wel wat pijnlijke knieën. We zijn nog net niet toe aan een rondje gouden horloges voor staat van verdienste, maar petje af voor bands die na een paar decennia nog steeds hard gaan. Hopelijk kan het event weer doorgroeien en terug naar een bredere line-up, waar zeker nieuwe bands op passen zoals One Step Closer, wat een dag later in Dynamo zal optreden. Een schot in de arm is welkom!

En we zagen ook nog aan het werk: Violent Way, Desolated, End It, Crown Court, Savage Beat, Probation, Lifesick en Mess.