Vorig jaar streek Headbangers Parade nog neer in Den Bosch, dit jaar lekker in ons eigen Eindhoven. Het Klokgebouw is natuurlijk een fijne locatie voor een dergelijk evenement. Genoeg ruimte voor twee podia, een gezellige Heavy Bar en ruimte voor catering. We schreven al eerder dat het geluid hier niet helemaal ideaal is, en vaak wordt gesproken van ‘galmbak’. Toch viel het vandaag wel mee naar onze mening. In het begin van de optredens was het vaak wat minder maar door de ervaren geluidsmensen werd het gedurende de set meestal goed opgelost.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Bram Geurts

Het is gemakkelijk binnenkomen, het kluisje is snel gevonden en gevuld. Kortom, we zijn mooi op tijd voor de eerste act van de dag, Aether Realm. De mix van melodeath met een snufje power en zelfs wat folk invloeden is een lekkere opwarmer. Frontman Vincent Jones heeft er zin in en spreekt ons vriendelijk toe gedurende de set. Opvallend genoeg zijn vooral zijn clean vocals van hoge kwaliteit. Niet dat met zijn harsh vocals iets mis is, maar ze overtuigen toch wat minder. Ze durven ook een ballad te spelen op dit vroege uur. Die gaat er best lekker in ook. We zijn los!

Crown Magnetar start veel te laat. En vreemder nog, speelt ook erg kort. Slechts twintig minuten. Jammer, want de brul van de gespierde vocalist Dan Tucker is zo indrukwekkend als de diepe breakdowns en het technisch hoogstaande drumwerk. Toch wordt in die schaarse tijd de eerste circle pit van de dag ingezet, dus dat dan doen ze goed. De duur van het optreden gaat helaas wat ten koste van de beleving. Net als we op stoom komen is de show alweer voorbij.

Met een rood licht dat de hel is voor onze fotograaf en een meer minimalistisch en donkerder geluid dan de rest van de bands vandaag kunnen we Mantar de vreemde eend in de bijt noemen vandaag. De Duitse sludge band speelt met overtuiging en muzikaal is er niets mis mee. Ik hou wel van een band met de opzet van drummer/vocalist en gitarist/vocalist zoals een White Stripes of The Devils. Met een kleine band komen de riffs vaak extra krachtig binnen. Deze band is geen uitzondering. Echter, het donkere sfeertje komt echter wat minder over in een grote zaal als deze.

Eindhoven Rockcity wordt vandaag vertegenwoordigd door ons eigen Another Now. Later spreek ik de band nog even backstage. Dit interview lezen jullie binnenkort op deze site. Laat het maar aan deze jongens over een energiek optreden neer te zetten. De opzwepende metalcore zet de moshpit in beweging. Vooral bij hun hardste nummer ooit, voorloper van het aankomende album ‘HEX’ is de pit heftig. Ook een ouderwetse wall of death ontbreekt niet. De harsher vocals van Stef Rikken overtuigen live zo goed als de plaat en de cleans van gitarist en bassist stellen gelukkig ook niet teleur. De elektronische elementen zijn mooi in balans met de zware gitaren, bas en drums zodat het allemaal lekker rauw en metal blijft klinken. Stef maakt nog een mooie tocht zingend crowdsurfend door de zaal waarbij we absoluut niets dan respect kunnen hebben dat zijn stem prima blijft klinken.

Na een pauze van zes jaar zijn de math metal / djent meesters van Textures terug. Wellicht nog een klein beetje roestig enerzijds, maar met een basis van ervarenheid anderzijds. De set verloopt niet zonder technische problemen, die door de band eerst als kinderziektes worden omschreven en daarna lachend als ouwelullenziektes. Dat het publiek uitkeek naar hun terugkeer blijkt duidelijk uit de volle zaal. Ze worden niet teleurgesteld, maar liefst elf nummers passeren de revue waarbij ik ‘New Horizons’ als hoogtepunt noteer. Vooral op dat nummer hoor je dat Textures niet alleen over de riffs gaat, maar dat Daniël de Jongh ook gewoon een prima stem heeft en de nummers een goede opbouw en structuur hebben.

De Zweden van The Halo Effect spelen het genre waarin het land zo uitblinkt: melodeath. Met ex-leden van In Flames in de gelederen weet je dat kwaliteit te zien en horen zult krijgen. En yes, ze stellen niet teleur. Met nog maar één album op hun naam, het goed ontvangen ‘Days Of The Lost’ spreekt het voor zich dat die hele plaat voorbij komt. Het is genieten van nummers als ‘Shadowminds’ en ‘Feel What I Believe’, een nummer dat, zoals vocalist Mikael Stanne ons laat weten gaat over hoe de heren begin jaren negentig verknocht raakten aan death metal. Helaas moet Mikael het bij ‘Last Of Our Kind’, op de plaat vertolkt samen met Trivium’s Matt Heafy, alleen doen. Dat gaat Mikael gelukkig prima af. De stuwende gitaarloopjes klinken heerlijk melodieus maar toch krachtig en de professionaliteit spat van het optreden af. Eén van mijn favoriete acts van de dag.

Het Amerikaanse Born Of Osiris speelt het type progressive metalcore / djent dat prima past bij de headliner van de dag. De palm-muted, klepperende riffs plezieren ongetwijfeld ook hun fans. Toch word ik er niet door gegrepen. Alle respect voor de perfect gemusiceerde set, het ontbreekt toch wat aan vuur. Het klinkt allemaal op de één of andere manier wat braafjes. Wellicht gewoon te klinisch om me echt bij te blijven.

Avatar blijft het publiek ongetwijfeld beter bij. De maffe mix van melodic death metal, groove metal en wat power metal is duidelijk een belangrijke reden dat veel mensen hier zijn. Nogal wat bezoekers lopen rond met dezelfde schmink als die van frontman Johannes Eckerström. De vocalist ziet er uit als een death metal harlekijn en doet met zijn opvallend brede lach regelmatig denken aan Batman schurk The Joker. Hij speelt zijn rol perfect met grootse gebaren. Even zozeer frontman als spreekstalmeester drijft hij de spot met het publiek en hemzelf. Zo bespeelt hij het publiek meesterlijk wanneer hij aankondigt dat ze nog maar twee nummers spelen. Wanneer geroepen wordt om meer, laat hij weten dat die inhalige attitude brengt dat ze dan nog maar één nummer zullen spelen. Wanneer er dan boe geroepen wordt, worden dat er nul en verdwijnt hij van het podium. Na luid gejuich keert hij toch terug voor het toegift met de verhulde opmerking dat hij opgewonden wordt van die macht.

Toch is Avatar meer dan alleen die act. De nummers klinken erg gevarieerd en meer dansbare, bijna indie/pop deuntjes worden afgewisseld met verpletterende groovy riffs waarbij je wel moet headbangen. De variatie zien we verder terug in de instrumentatie. Johannes zien we niet alleen op piano maar ook met schuiftrompet op het podium. De vermakelijkste act van de dag.

Ik pak slechts een klein stukje mee van Atilla. De zaal blijft slecht gevuld en dat lijkt niet alleen te komen omdat mensen graag een goede plek willen hebben bij de headliner. De door nu metal beïnvloede metalcore lijkt het publiek niet echt te boeien, een aantal smakelijke breakdown ten spijt. Tot vervelens toe gemaakte calls ‘to open this up’ komen ook wat overbodig over.

Afsluiter Meshuggah krijgt de zaal natuurlijk goed vol. Gedurende het optreden verdwijnen er wel wat mensen richting uitgang om de trein nog te halen of de drukte voor te zijn. In grote lijnen echter zeker de best bezochte set van de dag. Geen verrassing natuurlijk, als grondleggers van de djent is dit verplichte kost voor de liefhebbers van meer progressieve metalcore. De bijna machinale riffs van de band staan in schril contrast tot het bandje van George Michael’s ‘Careless Whisper’ wat aan ze vooraf gaat. Het is bijna logisch dat het eerste nummer, ‘Broken Cog’ van het meest recente album, ‘Immutable’ komt. Toch ligt daar verder niet de nadruk. Zo horen we van 2002’s ‘Nothing’ het hakkende ‘Perpetual Black Second’ en helemaal uit 1995 ‘Future Breed Machine’ met die heerlijke alarmclock riff. Tot ieders grote genoegen komt in het toegift het iconische ‘Bleed’ voorbij dat met die klepperende riff zowat de blauwdruk is van djent.

Het genot van deze band is natuurlijk het muzikale vakmanschap en de meeslepende technische riffs. Dergelijke nummers bieden niet veel kans er een echte show van te maken. Toch is er goed genoeg geïnvesteerd in een boeiende backdrop en mooie lichtshow om op dat gebied wat te kunnen bieden.

Het grootste deel van het publiek haast zich naar de ingang richting waar een heuse file ontstaat. Ik wacht even tot de drukte voorbij is en neem een kijkje in de Heavy Bar waar nog wat enthousiastelingen los gaan op de nu metal en emo klassiekers van de DJ’s en wat afzakkertjes nemen in de vorm van wat speciaalbiertjes. Headbangers Parade 2024 was een mooi feestje! Ik hoop volgend jaar weer.