Na drie succesvolle edities in 2017, 2018 en 2022 en evenzoveel jaar van afwezigheid strijkt anno november 2023 voor de vierde keer Helldorado neer in de monumentale Philitefabriek, in de volksmond bekend als het Klokgebouw. Waar het de eerste maal een eclectisch geheel was van rock ‘n’ roll en een soortement van, door sideshows gefaciliteerde, freakshow is de focus inmiddels weer verschoven naar hetgeen we bij Rockcity het meeste warm van worden: een brede waaier aan muziek uit het harde(re) segment met wortels in het binnen – en buitenland. Een moetje dus, voor zowel u als ons!

Tekst: Rafaël van der Sanden | Foto’s: Bram Geurts

Met een continue stroom aan snerpende gitaren, van in totaal 20 toonaansprekende acts op de 3 welkbekende stages, is het vanaf 13.45 aanpoten geblazen en keuzes maken. Een graag geziene gast in de omgeving, alsmede ons kanaal: aan het met arbeidsethos doorspekte drietal An Evening With Knives de opdracht om de Tarantula Stage vandaag te ontmaagden. En dat doen de heren zichtbaar genietend op het kleinste podium van Helldorado waar het, aldus Marco Gelissen, om 13.45 inmiddels al ‘’gezellig druk’’ is geworden. De uitgesponnen stoner maakt de nekjes van de – regen getrotseerde- toeschouwers los en laat het zien dat het AEWK aan passie en arbeidsethos niet ontbreekt. Ongetwijfeld tot binnenkort!

Hup, vervolgens begeven we ons naar de Lion Stage voor de eerste thrash band van vandaag, in de vorm van Angelus Apatrida. Toegegeven, de band heeft het tot voor kort niet tot mijn Spotify weten te redden. Wellicht is het de tongbrekende naam, ik weet het niet meer, maar boy oh boy wat heeft het viertal met ‘Aftermath’ een dijk van een plaat weten af te leveren dit jaar! Nogal wiedes dat hier een flinke greep uit wordt gedaan en met ‘Snob’ (op plaat incl. Jamey Jasta) uit de startblokken wordt geschoten. Het is 35 minuten genieten van thrash volgens het boekje, met Slayeriaans gierende gitaren in tracks als ‘Give Em War’ en ‘Cold’. Een krachtige inleiding voor een thrashrijke dag!

Maar een potje post-metal, daar spugen we ook niet in. Het Mechelse Psychonaut gooide in mei 2022 al hoge ogen als voorprogramma van The Ocean (onder wiens label ze tevens vallen) en doen dat vandaag dunnetjes over op de Cobra Stage. De Belgen nemen ons mee op een psychedelische reis met vele gezichten: van voortkabbelend tot kolkend en van mokerhard tot fluweelzacht. Met name wanneer de zomers geklede Stefan de Graef (welke rechtstreeks uit Monster Magnet lijkt te zijn gestapt) zijn scheur opentrekt, kun je je biertje beter stevig vasthouden vooraleer het uit je klauwen wordt geblazen. België zit qua bands wel gebakken, zo bewijst ook Psychonaut.

En daar hebben we onze grote vrienden van Prong! Een graag geziene gast op Eindhovens grondgebied. Of het nu is met Dynamo Open Air, een clubshow met Unearth of tijdens Dynamo Metalfest, de groovemachine onder leiding van – constante factor – Tommy Victor draait er zijn handje niet voor om. Recentelijk heeft de drietand ‘State Of Emergency’ (zoals herhaaldelijk benoemd: voor slechts €10 verkrijgbaar bij de merch stand) aan de catalogus toegevoegd en bewijst met o.a. ‘Breaking Point’ dat ze het kunstje nog lang niet verleerd zijn. Prong ziet en komt, maar enigzins overwinnen wordt pas gedaan met klassieker als ‘Unconditional’, ‘Whose Fist Is this Anyway?’ en ‘Snap Your Fingers, Snap Your Neck’. Oude liefde roest niet, er hoeft dan ook geen WD40 aan te pas te komen op Lion Stage deze middag!

Keuzes, keuzes, keuzes! Splinter op de Tarantula Stage, of Blood Command op de Cobra Stage? Ik kies, op advies, voor het laatste. En wat we daar zien, is wat lastig te beschrijven. Zelf omschrijft de uit Bergen afkomstige band zich als Noorse Deathpop, maar er zijn ook duidelijk (hardcore) punk invloeden waar te nemen in de puntige nummers. Gehesen in trainingspakkies van Adidas, waar de wulpse blehrmevrouw Nikki Brumen zich al vrij snel grotendeels van ontdoet, lijkt de formatie rechtstreeks uit de set van New Kids te zijn gestapt óf een open sollicitatie te doen voor Electric Callboy. Afijn, het oort allemaal wel wat chaotisch, onsamenhangend en hak-op-de-takkerig en de 15 nummers in 40 minuten zijn duidelijk niet voor ieders oor een streling, getuige de ontstane leegte. Wanneer eerdergenoemde frontvrouw zich heeft gehesen in Mariah Carey-waardige glittertrui kan het publiek zowaar nog even hakken bij het elektrorijke ‘Welcome To The Next Level Above Human’ Een bijzonder schouwspel, het is afwisseling troef vandaag!

Van jonge honden naar oudgedienden. Opgericht in 1985 maakt Sacred Reich een viertal jaar later al hun (eerste) opwachting op Dynamo Open Air. Nogal wiedes dus dat na een korte steekproef blijkt dat het gros van de toeschouwers de 40 ruim gepasseerd is. Fun-fact-zijspoortje: in 2022 kon de band niet afreizen naar Dynamo Metalfest en werd vervangen door (jawel) Angelus Apatrida. Na een muzikale pauze van maar liefst 23 jaar zijn de zestigers met ‘Awakenings’ (2019) sterk teruggekomen, getuige kickstarter ‘Divide & Conquer’. Maar, allemaal leuk en aardig, de toegestroomde meute komt natuurlijk hoofdzakelijk voor cultklassiekers als ‘The American Way’ en ‘Surf Nicaragua’, welke natuurlijk niet (mogen) ontbreken op de setlist. De thrasband doet wat het moet doen, er wordt niet buiten de lijntjes gekleurd maar de oude knarren vervullen hun rol met verve én met een glimlach. Weinig spannend, wel zeer solide.

Van de thrash, gaan we weer even terug naar de punk. Ditmaal ten tonele gebracht door de Britten van Bad Nerves. Veel materiaal heeft de band niet, maar als je door het gerenommeerde Royal Blood als voorprogramma wordt gevraagd, dan zegt dat natuurlijk wel iets. Het is fris, modern en herkenbaar. Het ligt radiovriendelijk in het gehoor, maar is weinig verassend en/of veelzijdig. Maar ach, na een tiental biertjes is dat wellicht ook meer een zegen dan een vloek.

En met Death Angel zijn we weer terug op het oude vertrouwde thrash-pad. Vorig jaar stonden onze vrienden nog op DMF (en voorafgaand in The Jack) en dit jaar maken ze dus hun debuut op Helldorado. Wat opvalt blijft de energie en passie waarmee het viertal al sinds eind jaren 80 hun optredens doorspekken, evenals de imposante (alsmaar rondzwierende) haarbos van de 54-jarige krijsheer Mark Osegueda. Iets waar menig kalende man jaloers van wordt (tevens ondergetekende). De liefde voor Eindhoven zit diep, daar worden we vandaag in daad en woord weer eens aan herinnert. En ondanks de verstreken decennia boet ook het meest recente muzikale werk (‘Humanicide’ toch alweer uit 2019) niet aan kwaliteit en energie in. Met knallers als ‘The Moth’ en ‘The Dream Calls For Blood’ is het weer smullen geblazen, zo halverwege de dag. Vast weer tot gauw!

Op de Cobra Stage maken de landgenoten van Psychonaut vervolgens hun opwachting. Brutus heeft hun momentum te pakken en laat dat aan Helldorado glashelder blijken. De band, met drum -en schreeuwmevrouw Stefanie Mannaerts als spin in het web, laat een stevig potje progressieve rock/metal over het massaal toegestroomde publiek heenwalsen. De wat sobere lichtshow komt de intensiteit ten goede waardoor hetgeen tentoongesteld een haast bezwerende indruk maakt. Snoeihard maar ook breekbaar, vanaf de eerste seconden van ‘War’ tot het bijna 8 minuten durende epos ‘Sugar Dragon’ gooit de band hoge ogen en nemen ze hoogstwaarschijnlijk het e.e.a. aan zieltjes mee terug op kot. Het hoogtepunt van de dag? Wie weet.

Op naar de pioniers van Carcass, de band welke ‘one day of Mayhem’ eer aandoet met hun schuurpapieren geluid. Even gravende in mijn geheugen (met Google als helpende hand) is het alweer 8 jaar geleden dat ze tijdens Speedfest 2015 ook hun opwachting maakten in het Klokgebouw. Een show die ik me vooral herinner vanwege het barre en boze geluid toentertijd. Anno 2023 is van de galmbak van weleer geen sprake meer, maar blijft de muzikale preformance van Carcass mijn inziens maar nét binnen de lijntjes voor een voldoende. De poepie lompe death/grind, onder leiding van boegbeeld Jeff Walker werkt echter wel als muzikaal smeermiddel en zorgt dan ook voor het kenmerkende duw en trekwerk vooraan in de zaal. En ondanks de weinig onuitwisbare indruk: ‘Heartwork’ (alweer uit 1993!) is toch een trensettend en een onomstotelijk huzarenstukje welke bij elke metalhead – fan of niet – toch wel een lampje doet branden.

En natuurlijk mag ‘ons’ Peter Pan Speedrock vandaag ook niet ontbreken. Na hun comeback in 2021 (waar corona eventjes roet in het eten gooide) mocht PPSR in 2022 ook al hun opwachting maken op één van de grootste indoor rockfestivals van ons land. Ons inziens is het eerder regel dan uitzondering dat ze ook dit jaar bovenaan de poster van Helldorado mogen prijken. Zoals Henk Huppelschoten ooit zei: ‘’buiten is het koud en guur. Maar binnen, binnen gade kapot’’, een mooie quote welke de aankomende 60 minuten perfect omlijst. De temperatuur lijkt vanaf de eerste gitaarslag met een paar graden te stijgen. Verder was het natuurlijk ouwe-jongens-krentenbrood vandaag. Eén van de weinige zekerheden in het leven, vormgegeven door Peter van Elderen en co., maar natuurlijk ook het waggelende plakplaatjesboek en microfoonkoppende Dikke Dennis met ‘zijn’ ode aan Lemmy ‘Schoppen Aas’. Ook dit jaar zorgt Peter Pan weer voor een glimlach op eenieders gezicht, van vooraan in de pit tot achteraan gadeslaande, nippende aan een Heineken of Skuumkoppe. Niks dan liefde!

Ook Life Of Agony is geen onbekende van het Klokgebouw. Alweer 7 jaar geleden maakte de band met o.a. genregenoten Ignite en Madball hun opwachting op de vuurdoop van The Sound Of Revolution (inmiddels Revolution Calling, wat tevens volgende week plaats zal vinden). En vandaag staat ons iets moois te wachten: vanwege het 30-jarige jubileum van ‘River Runs Red‘ wordt dit album vandaag integraal opgediend. En wat ons wordt voorgeschoteld wordt, geeft een zeer voldaan gevoel. Wat een topplaat is het toch ook, zelfs 3 decennia na dato staat de mix van grunge, groove en hardcore nog als een huis. Het optreden wordt vervolgens gecompleteerd door ‘Lost at 22’, ‘Other Side of the River’ en (natuurlijk) ‘Weeds’. Ook nodigt vocaliste Mina ons uit de handjes nog even op elkaar te plaatsen voor de verjaardag van bassist – en tevens haar neef – Joey Z. En als Mina dat vraagt, doen we dat natuurlijk zonder blikken of blozen. Een waardige afsluiter van de Lion Stage!

Aan andere zijde van het Klokgebouw mag de Noorse hardrockformatie Gluecifer voor hekkensluitertje spelen in onze (naar eigen zeggen) ‘’kind of beautiful city’’. De zelfgekroonde ‘kings of rock’ doen dit gemoedelijk, zonder écht hoge ogen te gooien. Peter Pan Speedrock had een meer waardige alsook energieke afsluiter geweest in mijn optiek. Achja een ‘wij van Wc-eend adviseren Wc-eend’ gevalletje? De muziek van Gluecifer past echter wel helemaal in het Helldorado-plaatje en met ‘Desolate City’ laat Gluecifer luid toeterend om middernacht de lichtstad achter zich.

Vooraleer de luikjes daadwerkelijk mogen dichtvallen prikken we ook nog een paar minuten Sarah Shook & The Disarmers mee. Als laatste konijn wordt er op de Tarantula Stage nog een potje country uit de hoge hoed getoverd. Een leuke laatste troef, maar na 10 uur van staan, drinken, kletsen, springen, lachen en genieten is het geheel weinig ontwapenend. Gezien de bandnaam is dat dan ook weinig verassend.

Helldorado was ook dit jaar weer een erg fijn samenzijn met een line-up welke dit jaar veel harde acts wist te huisvesten. Nu is het weer heel veel nachtjes slapen voordat Helldorado op 16 november 2024 voor de vijfde keer zal neerstrijken op Strijp S. Het is natuurlijk koffiedik kijken, maar ik verwacht dat we dan natuurlijk ook weer van de partij zijn om Eindhoven als rockstad te vertegenwoordigen. Houdoe en tot dan!