Na twee succesvolle edities in 2017 en 2018 verdween Helldorado in 2019 plots van de festival kalender. De bedoeling was om in 2020 en daarna in 2021 een comeback te maken. We weten inmiddels hoe dat is gelopen. Godzijdank was het Klokgebouw afgelopen weekend eindelijk weer het toneel voor de internationale rock’n’-roll hoogmis Helldorado. Helldorado is terug van weggeweest en vierde dat met ruim 4.000 bezoekers die onder meer de knallende shows van Eindhoven Rockcity helden Peter Pan Speedrock en de almighty The Hellacopters overleefden. One day of mayhem! was de underline in de aankondigingen en dat hebben we geweten.

Tekst: Reno van der Looij & Jochem Van Der Steen | Foto’s: Bram Geurts & Paul Verhagen

Ten opzichte van vorige edities wel een versobering in de spraakmakende sideshows. Dit keer geen ballengooien, wurgslangen, worstelaars of schaarsgeklede vuurspuwers. Helldorado 2022 gaat om de muziek en de uitstekende uitgelaten sfeer. Elementen die meer dan geslaagd zijn. De kwaliteit van de programmering meer dan uitstekend en het bier niet aan te slepen. Hoewel pas in zijn derde editie is Helldorado inmiddels verworden tot verplichte Eindhoven Rockcity kost. De angst dat de organisatie wederom een jaartje over slaat is er dit keer niet. De ticketverkoop voor 2023 is namelijk met de early birds van start.

Hoewel de wachtrij meevalt voor de ingang is het bij Diggeth nog niet druk. Jammer, want de Achterhoekers zetten een sterke set neer. Bassist Natasja “Pebbles’’ mag dan pas zich bij de band hebben gevoegd, ze weet te overtuigen met haar sterke spel en uitstraling. Vooral de meer groovende nummers vallen prima in de smaak en warmen het publiek lekker op voor de rest van de dag (Jochem).

Bij Cobra the Impaler stroomt het gedurende de show langzaam maar zeker steeds voller en voller. En het publiek wat er bij komt, gaat ook niet meer weg tot het einde van de show. Dat hebben de Belgen dan ook aan zichzelf te danken door een ijzersterke en bij vlagen snoeiharde performance in de muzikale stijl van Mastodon neer te zetten. Maar wel met een eigen smoel. De eerste voorzichtige moshpitjes zijn een feit deze op de vroege zaterdagmiddag. (Reno)

Dan volgen de toffe shows opeens elkaar heel hard op. Omdat collega Jochem een babbeltje voor een interview ging maken met Dikke Dennis, kiest ondergetekende om de overlap van Pendejo, Fire Horse en Stake keurig te verdelen in het bekijken van halve sets. En dat doet een beetje zeer. Allereerst verlaten we te vroeg en met pijn in het hart Pendejo dat met een extra blazer op het podium en de gruizige ronkende gitaren perfect in het Helldorado sfeertje past. De Lion Stage staat goed vol bij de latin-stoner-rockers die er een fijn feestje van maken met klasse tracks zoals ‘Flotadores’. (Reno)

Toch door naar Fire Horse, want razend nieuwsgierig naar dit relatief nieuwe drietal. Althans in deze samenstelling, want de heren brengen een bak aan muzikale ervaring met zich mee. We zijn niet de enige nieuwsgierigen want het is werkelijk afgeladen vol voor de Cobra Stage. De tracks van de heerlijke debuutplaat komen live een stuk lomper en meer ‘in your face’ binnen. Met Peter van Elderen van Peter Pan op bass in de gelederen, bovendien een Eindhovens tintje. ‘Trust’ klapt er meteen goed in en legt de lat voor de rest van de set hoog. Een niveau wat ze de volgende songs zonder problemen niet meer loslaten. Heerlijke band die er overduidelijk ook zelf veel plezier aan beleven. (Reno)

Vervolgens hollen naar de tweede Belgische bijdrage van vandaag. Het sludge collectief van Stake. Met de verse langspeler ‘Love, Death & Decay’ hebben ze één van de beste platen in het genre van dit jaar op zak. Vandaag imponeren ze zelfs zonder de publieksfavorieten ‘The Sea Is Dying’ en ‘Dickhead’. Ze hebben deze tracks niet eens nodig om verwoestend uit te halen. De momenten dat ze lomp, traag en doomy de zaal laten trillen zijn ze op hun best. Intens. (Reno)

We blijven nog even bij de Tarantula stage, want het is vervolgens bij Dool direct weer smullen van onder andere ‘Wolf Moon’, In Her Darkest Hour’ en ‘She-Goat’. Tel daarbij op de uitmuntende dynamische wisselwerking tussen de drie gitaristen. De ritme-sectie doet hier niet voor onder en noteer daarbij ook een goed zaalgeluid en je weet dat er vanavond eigenlijk weinig meer mis kan. Je zou bijna vergeten dat Raven van Dorst in dit sterk collectief nog altijd de show steelt. De cover ‘Love Like Blood’ van Killing Joke is verrassend “luister-vriendelijk” maar past ook weer prima in de set door de uitvoering die alles behalve plichtsgetrouw is. De show heeft naar het einde toe een fantastisch hoogtepunt met een sublieme epische uitvoering van het “oudje” Oweynagat, wat langzaam maar zeker een klassieker begint te worden. Het lijkt bovendien wel of Dool altijd in vorm is. Knap hoor. (Reno).

Dopelord staat qua geluid niet in de beste zaal. Het kleinste zaaltje, dicht bij het tochtgat van de entree hal ondersteunt niet bepaald een fijne akoestiek. Met hun zware, logge gitaren weten ze daar echter knap omheen te spelen. Het sterke vocalistentandem wisselt elkaar lekker af, waarbij de ene de meer psychedelische, cleane stukken voor zijn rekening neemt en de andere de ruigere nummers. Het Poolse gezelschap laat zich regelmatig kritisch uit over hun overheid en het gebrek aan begrip voor het roken van pretsigaretten en duivelse muziek.

Gelukkig zijn de heren hier in een warm bad beland wat dat betreft en gaan de vuisten met ‘’devil horns’’ enthousiast de lucht in bij een nummer als ‘Hail Satan’ en ontwaar ik wat wietlucht in de zaal ondanks het rookverbod. Naast ruimte voor lekker headbangen en je laten meevoeren door het stoner aspect van de band is er ook genoeg plezier te beleven voor de moshers onder ons bij een nummer als ‘Headless Decapitator’. The Goddamn Gallows houden de aandacht daarna niet erg vast. De bluegrass punkrock van deze Amerikanen gaat ten onder in het slechte geluid en de mindere vocale prestaties van de zo te horen wat beschonken frontman. (Jochem)

Het is geen verrassing dat de zaal verdomd vol zit bij Peter Pan Speedrock. Dat krijg je als je op eigen grond staat. Na jarenlang alle zalen plat gespeeld te hebben in ons landje zijn ze na een pauze weer terug. En daar heeft men duidelijk nog geen genoeg van. Natuurlijk belichaamt deze band al jaren alles waar Eindhoven als Rockcity voor staat. Frontman Peter van Elderen is niet moe van zijn eerdere optreden met Fire Horse. In tegendeel, hij lijkt lekker opgewarmd. Aangekondigd door hun eigen levende mascotte, Dikke Dennis, gaan de heren fel van start.

Knallers als ‘Resurrection’, ‘Go Satan Go’, ‘We Want Blood!’ en jawel, ‘Rockcity’ komen voorbij tot enthousiasme van de moshende menigte. Over knallers gesproken… Dikke Dennis maakt ook een flinke knaller tegen de barrière als hij van het podium af duikt, waarna hij gelukkig ongedeerd rondgedragen wordt door de fans. Naast dit stukje entertainment zorgt hij voor de energieke aankondiging van ‘Auf der Axe’ met een uit de tenen komend ‘’Jetz geht’s los!’’ en brengt hij nog twee nummers ten gehore zoals natuurlijk de vernederlandste Motörhead cover van Ace Of Spades, ‘Schoppen Aas’. Een genot om deze mannen weer terug op het podium te zien. (Jochem)

Ik had het wel wat drukker verwacht bij Kadavar. Waarschijnlijk moet een aantal festivalgangers wat pleisters plakken na de pit bij Peter Pan Speedrock of heeft de charme van de DJ in de eetzaal intussen gewonnen van het podiumvermaak. Niet hun sterkste set vandaag, maar de wat stevigere nummers mogen toch rekenen op energieke headbangers in de voorste linie. The Hellacopters zijn zeker wel in vorm. Het geluid klinkt hier opvallend goed. Peter van Elderen (Peter Pan Speedrock / Fire Horse) zie ik het dan ook goedkeurend gadeslaan vanuit de foto pit. Met hun petjes, hoedjes en rock ‘n’ roll outfits heef hun   optreden een welkom visueel aspect. Dat maakt het net wat meer glam en sleazy. En dat is toch wel de vibe van Helldorado. Er mag gedanst worden, en dat wordt in grote getale gedaan, vooral het vrouwelijke publiek is hier enthousiast. (Jochem)

Neil Fallon’s strot klinkt werkelijk geweldig bij het optreden van Clutch. Altijd fijn als een frontman geen moeite heeft boven de zoemende gitaren uit te komen. Het is helemaal een feestje als hij zelf ook de gitaar omgespt voor ‘Electric Worry’. De tekst ‘’Bang Bang!” wordt dan ook enthousiast meegezongen door het publiek. Andere hoogtepuntjes zijn de vertolkingen van ‘Slaughter Beach’ en het spacy ‘Spacegrass’. Een band die hun reputatie live zeker waar weet te maken. (Jochem)