Het afgelopen half jaar was een roerige tijd voor de hard rock/metal-formatie Dutch Balls. Begin mei maakte de band bekend dat de immer zo kenmerkende ´met blote bombast en vol bombast´ gitarist en frontman Styn Pruijn en ook bassist Joël Bleeker een punt achter de band hadden gezet. Voor gitarist Yme van Galen en drummer Guyon Kleuters was dit niet het einde. Sterker nog, ze hebben zich herpakt, nieuwe bandleden gezocht en gevonden en een ´We´re fucking back-show’ in Blue Collar Hotel werd aangekondigd. Een avond waarop eens en voor altijd een streep werd gezet onder de ongein die gepaard ging met de naam. Vanavond werd duidelijk gemaakt dat de muziek een bloedserieuze aangelegenheid is.

Tekst: Roy Verhaegh | Foto’s: Paul Verhagen

Dutch Balls zou Dutch Balls niet zijn als ze dan ook een paar bands van hoog niveau meenemen. Zo wordt het publiek als eerste getrakteerd op The Ballet Bombs. Zoals de naam al doet vermoeden slaan ze muzikaal in als een bom, maar ze zijn verder verre van gracieus om ook maar iets met ballet te maken te hebben. Denk aan Nirvana-like gitaarriffs, waarbij de gehele band een groot fan is van overdrive en een overload aan feedback op de instrumenten en galm op de stem. Enige constante factor zijn de drumpartijen, die daar dan wel weer als een ballerina tussendoor huppelen. Neemt niet weg dat hier een band staat te spelen die plezier heeft in wat ze doen, hoe overstuurt het soms ook mag klinken. De bassist waagt zo nu en dan een clownesk dansje en muzikaal is het verder heel speels. Een solide opwarmer voor de ‘Dutch Teeltballs’, zoals we The Ballet Bombs mogen geloven.

White Boy Wasted mag dit opvolgen. Voor Dynamo Metal Fest-gangers geen onbekende; in 2017 mochten Dynamo Metal Fest al openen,. Wat doen ze? Zij vullen het gapende gat dat Peter Pan Speedrock heeft achtergelaten en zetten nog een extra tandje bij. Precies, dit is Peter Pan Speedrock in overdrive. Hier staan drie mannen die in uiterlijk vertoon duidelijk hun eigen invloeden mee brengen, en dat brengen wat Eindhoven gewoon nodig heeft: een band die genadeloos hard gas geeft zonder om te kijken. En toch, is het niet alleen maar gas geven wat de mannen; ze brengen variatie in de mix door zo nu en dan een wat milder, groovend tempo aan te nemen. Neemt niet weg dat het nog vlamt als een malle. Alles gebracht met een vleugje humor met tracks als ‘The only hair between your hair is supposed to be my beard’ en een liedje over “seks in een te kleine auto” genaamd ‘Drive By’. Een liedje over Brabant kan er ook nog wel bij, net als een cover van Iggy Pop’s ‘I Wanna Be Your Dog’. En mocht de naam van de band je ontgaan zijn, in de afsluitende wordt deze veelvuldig geschreeuwd in het refrein. Kortom, de toon en het tempo is gezet, laat de ballen maar komen.

Dutch Balls is terug. En hoe. Het doek gaat open en we zien vijf frisse gezichten die er volop zin in hebben om keihard gas te geven en naar de tering te gaan. Vijf gezichten? Inderdaad, Styn en Joël hebben plaats gemaakt voor rhythm gitarist Michael Damen, bassist Maurits Kerkow en zanger Paul van der Bol. Dit zorgt voor een andere dynamiek en energie op het podium. Anders dan we van de band gewend zijn. Dit alles heeft de band doen besluiten een andere naam aan te nemen en na de eerste twee nummers, waaronder openingstrack ‘War’, wordt hier ook een momentje van gemaakt. De oude backdrop valt weg en voortaan gaat Dutch Balls door het leven als Razassa. Een naam waar gitarist Yme van Galen heel duidelijk over is: “Zodat er nooit meer getwijfeld kan worden over hoe serieus we zijn met wat we doen!”. Dit wordt opgevolgd door een nieuw nummer, dat Alter Bridge-achtige proporties aanneemt.

En dat is ook een band waar de Razassa in de nieuwe bezetting heel dicht tegen aan leunt. De scheidingslijn tussen metal en hardrock is nog dunner geworden, en de muziek klinkt nog voller, grootser en bombastischer. Je zou zelfs haast kunnen zeggen dat Blue Collar Hotel bijna uit zijn voegen barst door de grootsheid waarmee er gespeeld wordt. Deze muziek is bedoeld voor grotere zalen. Qua  stem is Paul van der Bol weet zijn eigen draai te geven aan het repertoire van Stijn en zoekt over het algemeen wat meer de hoogte op. Zoals hij dat bijvoorbeeld doet met een nummer als ‘Pacifist´. Bij ´Storms´ wordt hij vocaal volop ondersteund door de fanbase die de band ondertussen wel al heeft opgebouwd.

Ze zijn dan wel van naam veranderd, maar Razassa blijft een band met ballen. Lead gitarist Yme pakt zijn momentje om te shinen op zijn gitaar, terwijl de rest van de band even een pauze pakt. Misschien iets te veel van het goede, maar het geeft goed weer dat dit een band is die nergens bang voor is. De rest komt terug, waarna de gitaarsolo volle poelen over gaat in een metalcore-achtige track. Het jolige ‘Pirates In Ties’ komt voorbij, net als ‘Madness’, van de gelijknamige EP die dit jaar nog verscheen. Na een luid gejoel van de nieuwe bandnaam, wordt het publiek in de toegift nog getrakteerd op de ‘klassieker’ ‘Oblivion’, met een circle pit tot gevolg. Frontman Paul kan de verleiding  niet weerstaan om hier ook nog even in te duiken. Het moge duidelijk zijn: Razassa is here to stay.