Wat is de definitie van muziek? Als er één vraag is die je aan drie verschillende mensen kunt stellen om vijftien verschillende antwoorden te krijgen, is het deze wel. Het kan gaan om melodie, om ritme, om boodschap, om vibe, om verteerbaarheid en nog vele andere dingen die muziek in mensen losmaakt. We lopen over van de labels die we op verschillende werken kunnen plakken, vaak met verhitte discussies tot gevolg. Sommige bands doen hun stinkende best om zo puriteins mogelijk binnen de lijntjes van het door hun gekozen hokje te blijven kleuren. Andere plukken de vruchten uit verschillende tuintjes. En weer anderen steken erop in om zoveel mogelijk hokjes in rook op te zien gaan en tuintjes om te ploegen. Om daar te opereren waar de randjes van de definitie zitten en ze te verleggen.

Dergelijk werk vind je in allerlei soorten en maten – ondanks het feit dat voor menig ‘liefhebber van echte muziek’ allemaal net zo verschrikkelijk klinkt. Mike Patton, die veel mensen kennen als frontman van Faith No More, is misschien wel een van de meest vruchtbare artiesten in dat opzicht. Met een aandeel in ongeveer 60 (!) studio releases gaat zijn werk een hoop verschillende kanten in, waarbij bands als Tomahawk de grenzen opzoeken, terwijl Mr. Bungle of Fantômas een aanloopje nemen en er in volle overtuiging overheen springen. Waar houdt het op muziek te zijn, en wordt het – ja, wat eigenlijk? Kunst? Geklieder? Ook als we iets lokaler kijken, bijvoorbeeld bij Barreuh Records, is er een keur aan materiaal te vinden dat je uitdaagt nog eens goed na te denken over wat muziek nou eigenlijk muziek maakt. “Het is gemakkelijk om herrie te maken”. Ja, herrie wel. Maar door het zo te generaliseren doe je het denkwerk dat er in veel gevallen achter zit tekort.

Het meeste respect verdienen misschien wel diegenen die de zaken zo weten te verdraaien dat je donders goed weet dat je naar een muziekstuk aan het luisteren bent, terwijl je constant geconfronteerd wordt met allerlei zaken die in conventionele muziek helemaal niets te zoeken hebben. Hermann Blaupunkt laat met zijn release Collage a Trois et Un blijken dat hij deze kunst uitstekend verstaat. De vier tracks, die gemiddeld ruim boven de acht minuten inklokken, rusten op structuren gebouwd uit minimalistische melodieën en ritmes, tastbaar genoeg om de luisteraar een vallijn te bieden. Er zitten wat gitaarlijntjes  en synths doorheen, hier en daar, die ook redelijk tastbaar blijven, hoewel ze vaak zo bewerkt zijn dat ze net zo goed van de overkant van de straat kunnen komen. En daarop gaat de boel los.

Fragmenten van gesprekken, vogelgezang, explosies, omroepinstallaties, radio static en allerlei andere bizarre samples passeren de revue. Het album luistert als een trip, waarbij je hersens onbewust op ieder moment op het puntje van hun frontaalkwab zitten in afwachting van de volgende wending die het geheel gaat nemen. Bijna alle bochten waarin het zich werkt gaan heel geleidelijk, waardoor het ondanks alle tegendraadsheid heel natuurlijk overkomt. Het maakt de momenten waarop je wel plotseling verrast wordt ook des te interessanter. Het is een ervaring, een ontwikkeling, een verhaal dat ergens tussen muziek en collage in hangt.

De Zesde Kolonne heeft met dit album een parel van jewelste aan hun excentrieke catalogus toegevoegd. Als je op zoek bent naar een high zonder daarvoor iets in te nemen: zoek niet verder. Een dik half uur gratis trippen, waarbij je voor een zeer schappelijke prijs het geheel in je virtuele platenkast kan zetten om er zo vaak op uit te spacen als je maar wil. Veel plezier, astronaut.