“Ufomammut heeft de teller op tien staan, toevallig ook de default stand van hun vintage versterkers. Naar de titel mogen we vooralsnog raden”, grapte Arrow Lords of Metal’s Jan Simon Hoogschagen een paar dagen geleden in zijn review van de Crookhead EP. De meest recente worp van  de psychedelische Italiaanse sludgers. Hoe hard ze vandaag in de kleine zaal van de Effenaar zullen klinken is nog even de vraag. Maar het lijdt geen twijfel de dat de volumeknop van de versterkers van de heren vér open zal staan.

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s: Paul Verhagen

Maar eerst is het de beurt aan de Vlamingen van 30.000 Monkies. De Effenaar omschrijft deze zuiderburen als “champagne metal”. Een term die uw recensent nog niet eerder was tegengekomen. Zeker in vergelijking met hoofdact klinkt 30.000 Monkies inderdaad licht en sprankelend. Al zijn er waarschijnlijk weinig bands die niét licht en sprankelend klinken in vergelijking met Ufomammut. 30.000 Monkies grossiert namelijk wel degelijk in zware riffs maar die worden dan weer afgewisseld met heerlijk repetitief gitaarwerk op die hogere regionen van de gitaarhals. Wij zouden best nog wel wat meer lusten van de fris-sprankelende sound van de mannen. Maar na een kleine drie kwartier is het de beurt aan de hoofdact. Gelukkig is er merch, ze verzekeren ons bovendien dat ze “lieve jongens zijn”. Wij geloven dat.

Der psychedelische sludgers van Ufomammut hebben hun ruimteschip vandaag in Eindhoven geland voor een show in de kleine zaal van de Effenaar. Ondanks dat het een Club Void-avond is, is er van de kenmerkende banners geen spoor te bekennen. Ongetwijfeld een harde eis van de band. De fraaie visuals die achter het hoofd van drummer Levre geprojecteerd worden, en zo zijn woeste haardos van een welhaast religieus aureool voorzien, zijn in ieder geval zéker sfeerverhogend!

Levre (voor niet ingewijden) is overigens het nieuwste bandlid die oudegedienden Poia en Urlo in staat stelde om een doorstart te maken die zijn beslag kreeg op Fenice (feniks) uit 2022. Het zal niet toevallig zijn dat de heren ook aftrappen. met een viertal songs van dat album (waarin de babylonische spraakverwarring gevierd wordt met songtitels als ‘Psychostasia’, ‘Metamorphoenix’ en ‘Pyramind’) voor dat ze doorschakelen naar nieuwer én ouder werk.

Met heerlijk laaggestemde én traag groovende sound van de heren zijn we echter al ruim een half uur verder voordat we bij ‘Supernova van de Crookhead EP aanbeland zijn, waarvan later ook nog de titeltrack.voorbijkomt. De meest bijzondere track van de avond is echter Pink Floyd’s ‘Welcome to the Machine’, een song die in hun versie natuurlijk voorzien wordt van een dikke laag distortion, waarna ze fraai en héérlijk “loodzwaar” afsluiten met het van Oro-Opus Alter afkomstige ‘Oroborus’.

Mogen we de Ufomammut de band noemen die verder gaat waar Pink Floyd in de jaren zestig gebleven is? Om Mart Smeets te parafraseren: “Ja dat mag!”