Al bijna 40 jaar geldt zanger Greg Graffin als een van de meest intellectuele stemmen in de punk rock scene. Aan het roer van Bad Religion heeft hij bijgedragen aan maar liefst 17 studio albums, waarvan de laatste, Age of Unreason, eerder deze maand verscheen. De sound van de band, gekenmerkt door melodische riffs en heel veel tweede, derde en vierde stemmen in de zang, is door de jaren heen heel constant gebleven, wat maakt dat aan de set die later deze avond gespeeld wordt niet te merken is dat er zoveel verschillende bronnen zijn waaruit geput wordt. Ook thema’s als politiek, sociaal klimaat en de invloed van technologie en media zijn al die tijd een rode draad in het werk gebleven – waarbij het misschien wat verontrustend is dat de songs van toen nog steeds even toepasselijk zijn nu. Het mag de pret niet drukken, want de tent is uitverkocht en het heeft er alle schijn van dat het gros van het publiek al heel wat jaartjes de kans heeft gehad en/of benut om van deze band te genieten. En dat doen we vanavond gewoon nog even een keer.

Tekst: Des | Foto’s: Bram Geurts

Maar voordat het zover is mag St. Plaster even zijn ding doen. Hoewel op dat moment binnen nog niet te zien is dat buiten geen kaartjes meer te krijgen zijn, gaat wat dit gezelschap weet te brengen erin als koek. Omschreven als ‘de punkrock liefdesbaby van Adrian Delange (Call It Off) en Tim van Doorn (Big Dog Recordings)’ is dit wat lokaal aanbod betreft misschien wel het best mogelijk voorprogramma voor deze show dat op dit punt in de geschiedenis van dingen te bedenken is. De overeenkomsten met de main act zijn legio, zowel qua muziek als qua boodschap. De heren hebben duidelijk goed geluisterd naar de grote namen (vul aan met bands als Lagwagon en NOFX, en vast nog wel een paar dozijn) en besloten het vaandel hoog te houden. En dat lukt ze meer dan prima – als je zou zeggen dat hun debuutalbum in 1999 het levenslicht had gezien in plaats van 2019, zou je op basis van wat je hoort gemakkelijk voor de gek gehouden kunnen worden. En die illusie wordt overduidelijk gewaardeerd. Zouden al die mensen weten dat het plan is om het bij dit ene album te houden? En zouden ze dan teleurgesteld zijn. Op basis van de reacties op de show zou je verwachten van wel. Alles is vergankelijk, en het lijkt erop alsof St. Plaster dat idee wil benadrukken. Geniet ervan, nu het nog kan.

Daarna duurt het even voordat het moment suprême aanbreekt – zo lang dat zelfs de DJ even pauze neemt. Maar dan is Bad Religion daar! Naast Greg is bassist Jay Bentley van de partij, die op een korte pauze na al die jaren al betrokken is geweest bij de band (en tevens een reserve ‘Gimme’, voor de liefhebbers van sublieme coverbands), plus gitaristen Mike Dimkich (ex-The Cult), Brian Baker (ex-Minor Threat) en drummer Jamie Miller, die nog op een van de latere edities van Speedfest stond and drummer/gitarist van …And You Will Know Us By The Trail Of Dead. Kan dat nog stuk? Nee dus.

Zoals gezegd doet de set een greep uit bijna 40 jaar materiaal, met ‘hits’ als Infected, American Jesus en New Dark Ages om het toch al enthousiaste publiek verder naar zich toe te trekken. Bad Religion is een natuurkracht, een fundament in de geschiedenis van de punk rock, en dat bewijzen ze in performance, in interactie, in een perfecte balans tussen heel serieuze thema’s en een gezonde dosis humor. Niet alleen een genot om naar te luisteren, maar ook om naar te kijken. Neem Dimkich, het enige lid van het gezelschap dat niet bijdraagt aan de zang, en daarom het hele optreden lang druk kauwgom kauwend in z’n eigen wereldje op staat te gaan. En Miller, die tussen de drukke – en genadeloos goede – drumpartijen door enkele tientallen keren precies een fractie van een seconde weet te vinden om z’n microfoon naar voren te trekken of weer uit de weg te duwen, zonder ook maar een slag te missen. Het is routine, maar dan zonder het kenmerkende negatieve bijsmaakje.

Uiteindelijk, set loopt af, band vertrekt, iedereen wil toegift. Wat doen we dan? Weet je wat, album No Control viert dit jaar zijn 30e verjaardag. Doen we die er nog even achteraan. Gewoon, zo maar. Het gemak en de energie waarmee deze band na vier decennia het publiek aanpakt bewijst waarom dit nog steeds een van dé namen is. 40 jaar is niet oud. 40 jaar is tijdloos.