Een verder anonieme band uit Eindhoven (of in ieder geval deels) heeft een plaat gemaakt over een stukje vergeten geschiedenis. De band Hinder bracht onlangs het album ‘Doodendraad’ naar buiten. Noeste black metal, die zich als een bak ellende onder spanning over je uitstort.

De titel van de plaat verwijst naar de ‘doodendraad’ die tussen België en Nederland gespannen werd tijdens de 1ste Wereldoorlog. Een poging van de Duitse bezetter om deserteurs en spionnen tegen te houden bij de grens, zodat deze niet via het neutrale Nederland bij de geallieerden konden komen. Een bizar stukje geschiedenis, wat ook vele levens gekost heeft. Deze gruwel is het thema van dit album geworden.

Qua geluid is het een uitstorting van gitaren, die meteen een turbulente snelheid aannemen. Het geluid lijkt, en misschien is dat de verbeelding, te knetteren van de rauwe productie het felle spel. Repeterende passages blijven op de luisteraar in beuken, terwijl de vocalist als een getormenteerd beest tekeer gaat.

In één lange stroom, komen de nummers langs. Soms versnellen, soms vertragen, maar nooit is er een moment van rust en veiligheid bij Hinder. Het lo-fi geluid is juist de charme die een wollig, bijna verdovend geluid aan de muziek geeft. De zang wordt af en toe net iets teveel ingepakt. Dat stoort zelden, maar wel een beetje tijdens de trage tred van ’24 Juli 1915′, hoewel het meer frustratie in klankvorm is, opgenomen door een stortkoker wat je hier ervaart.

Ik zit nu wel een beetje te klagen om het geluid, maar het past precies binnen deze plaat, die als één geheel aanvoelt. Als één stroom, zonder eind in zicht. Zelfs daarin raakt het die draad van 332 km.