Het eerste wat opvalt is dat het iets rustiger is op de IJsbaan op de tweede dag van Dynamo Metalfest. Het is ook een heel ander programma, met veel death metal en twee headliners waar je toch van moet houden (en wat niet elke ouderwetse metalhead natuurlijk doet. Killswitch Engage speelde ooit harde metalcore, maar is toch wel een tikje milder geworden door de jaren heen en In Flames is nu eenmaal van een school die je moet lusten (en niet elke death metal fan doet dat). Kortom, een dag met klassieke namen, maar ook ‘hippe, jonge bands’. Gelukkig was er veel moois, dus op naar dag 2.

Nu was er ook het heuglijke nieuws dat er een nieuwe editie aankomt in 2024, waarvan Clutch, Forbidden en Warkings (ook een bijzonder fenomeen) groot op de poster pronken. Goed nieuws natuurlijk, maar er gaan ook geruchten over een ander metalfestival in buurstad Helmond. Wij weten nog niet meer dan jullie, maar we zagen de aankondiging. Goed nieuws dus, maar nu eerst met verslagen lijf en leden naar het IJssportcentrum.

Ja, onze schrijver was ook ziek op dag 2, dus we maakten er samen het beste van in dit verslag.

Tekst: Guido Segers, Maurice van der Heijden, Jochem van der Steen | Foto’s Paul Verhagen

Dat is wel even even lekker binnenkomen bij Pest Control. De thrashy hardcore van deze band uit Leeds blaast de kater moeiteloos ons lichaam uit. Vocaliste Leah Massey-Hay is een energiek stuiterende powervrouw die zich kan meten met die van bands als Gel en Scowl. Goed om te zien dat het veld ook al goed bevolkt is voor dat tijdstip en mensen ook blijven kijken in plaats van richting Metalmarket of bier te gaan. (JvdS)

Het jonge publiek lust een beetje standaard deathcore graag op deze editie, en dat gebeurt ook met het Eindhovense Torn from Oblivion (die de prijs hadden gewonnen om op Dynamo Metalfest te mogen spelen). (MvdH)

Bij het eentonige Enemy Inside, die geheel in het wit zijn gekleed gebeurt er voor het podium weinig. De gladde Symphonic Metal (maar stiekem gemixt met oersaaie Metalcore stukken) valt niet goed vandaag. Tijd voor een biertje en dat duurt dit jaar gelukkig maar 5 minuten. (MvdH)

Extinction A.D. laat hun New Yorkse thrash los op een wel erg heet moment van de dag. Wellicht dat dit de reden is dat het publiek wat minder enthousiast lijkt en wat meer onder de afdakjes blijft hangen met een skullpul. Evenwel klinkt het best prima en krachtig. Wellicht niet heel onderscheidend, maar wel met overtuiging gebracht.  (JvdS)

De Schotten van Bleed From Within trekken het publiek gedurende de set naar zich toe. Terecht, want het klinkt als een klok. De metalcore is perfect om los te gaan in de pit, maar er is ook genoeg mee te zingen. Vocalist Scott Kennedy verloor tijdens de tour diverse keren bijna zijn stem, maar aangezien dit het voorlopig laatste optreden daarvan is hoeft hij zich niet in te houden en schreeuwt hij er lekker op los.  (JvdS)

Vroeg op zondag is de Death Metal stoomwals Gatecreeper een klapper. Met een dik oldschool geluid (denk Dismember en oude Entombed) maar gegoten in een modernere sound met ultra dikke groovende partijen. Een zanger die het publiek weet op te jutten en bam het aanwezige publiek is overtuigd. Laat die nieuwe plaat maar komen. (MvdH)

Obituary staat iets later gepland en heeft het makkelijk als publiekstrekker. De schreeuw van John Tardy is uniek en iedereen op het veld vindt het wel prima. Toch vraag ik me af hoe lang ze nog meekunnen, het loopt allemaal redelijk stroef en vaak worden de classics in een lagere versnelling gespeeld (MvdH).

Het is een beetje een vreemde eend in de bijt, Rudeboy plays Urban Dance Squad. Zeker, de gelegenheidsformatie (dat is na toch een behoorlijk aantal shows een beetje onhandig uitgedrukt) heeft z’n plek in de geschiedenis van de stevige muziek, maar te midden van een toch wat zwaardere line-up lijkt het publiek weinig trek te hebben in de groovende rap-rock, die toch wel lekker doordendert. Desondanks is dit ook een Dynamo alumnus uit de gloriedagen, laten we dat niet vergeten. Maar nee, het is ook niet allemaal even strak of bevlogen, maar ‘Happy Go Fucked Up’ is toch een lekker nummer en ondanks de leegte voorbij de geluidstafel, wordt er flink gedanst, gecrowdsurft en gefeest. (GS)

Wat dat betreft is de brug van Rudeboy naar Sepultura met cross-over band The Boneless Ones niet verkeerd. De Amerikanen hebben ook een lekker los geluid, wat meer op groove steunt dan op stoomkracht, Het mag allemaal wat piepen en kraken, en dat is misschien wel goed tussen de technische precisie door. maar ook hier is het wat rustig (GS).

Sepultura is natuurlijk een Dynamo legende. De band heeft natuurlijk weinig meer weg van de lineup waarmee in 1990 Dynamo Open Air werd aangedaan, met de legendarische Cavalera-broers. Toch bestaat de versie met Derrick Green op vocalen inmiddels langer dan het origineel en zijn Andreas Kisser en Paulo Jr. nog altijd van de partij. De band is nog altijd er op los aan het toeren om ‘Quadra’ uit 2020 te promoten, en de setlist van vandaag laat dat ook zien. Maar het zijn toch oudere tracks, zoals ‘Propaganda’, waarop het publiek tot leven komt. Het is trouwens een groot knuffel-crowdsurf-feest tijdens deze hele set, waar elke first-timer zich aan deze verloren kunst kan wagen. Op zich bijzonder, want Sepultura stampt er goed op los en Derrick Green brult zijn vocalen over het veld heen. Opvallend is ‘Guardians of the Earth’, waar Kisser een lange akoestische intro op speelt. Een veel ingetogenere track, en daarmee een opvallende moment in de set. We bewegen ons langzaamaan naar een paar vaste ijkpunten in de set, met ‘Refuse & Resist’, ‘Arise’ (meteen de oudste track uit de set) en even later natuurlijk ‘Roots Bloody Roots’ met de intro van ‘Ratamahatta’. Het is een sterke set, zonder meer, maar ook niet meer dan je mag verwachten van Sepultura. (GS)

Killswitch Engage is groot genoeg om een headliner te zijn. En dat bewijzen ze ook dit keer. Ze mogen flink wat toeschouwers begroeten. Soms zijn die net zoveel entertainment als een band zelf, zo blijkt wel weer door de crowdsurfer die op een crowdsurfer gaat staan. Vocalist Jesse Leach is prettig bij stem en grapjas/gitarist Adam Dutkiewicz laat de rol van frontman dit keer echt aan hem over. Fijne meezingers als opener ‘My Curse’, ‘The Signal Fire’ en ‘My Last Serenade’ passeren de revue maar ook de moshpit pleasers als ‘Rose Of Sharyn’. (JvdS)

In Flames is een pionier in de melodische death, en misschien wel op een gegeven moment eigenaar geworden van een eigen, uniek geluid. Vandaag staan er ook veel mensen speciaal voor deze band klaar, die het festival gaat afsluiten. Maar het is ook opvallend rustig inmiddels op het terrein. Velen zijn vertrokken, moe of simpelweg geen interesse in de band. We zien ook niet meer de intense publieksreactie van eerder op de dag als ‘The Great Deceiver’ met veel bombarie gelanceerd wordt. De band klinkt strak, bijna klinisch strak. Dat is ook meteen hetgeen waar je van moet houden en hoewel de vermoeidheid zeker parten speelt is het lastig om echt mee te gaan in de reis door een rijke discografie. Toch dipt de band nagenoeg niet in het oude werk, waar mogelijk een deel van het wijfelende publiek tot blijven overgehaald kan worden. Enkel ‘Behind Space’ van debuut ‘Lunar Strain’ komt langs en ‘Pinball Map’ en ‘Only for the Weak’ van ‘Clayman’. We krijgen dus het nieuwere In Flames, en terecht; dat is al 20+ jaar de koers van de Zweden. Maar dan is het ook ok als je toch net wat eerder naar huis keert, morgen is het weer maandag. (GS)

Paul fotografeerde ook nog….