Op de Zaterdag van Hit The City struinen we gevieren Stratums Eind en Strijp-S af waar we optredens zien in The Jack, Altstadt en Dynamo en het Blue Collar Hotel en PopEi. Het ding is natuurlijk dat je nooit alles kan zien, en wat heeft Hit The City veel verrassingen te bieden! Helaas kunnen we niet vliegen dus hebben we een selectie gezien, maar wat voor één. Lees hier meer over de avonturen van onze schrijvers en fotografen!

Tekst: Theo Miggelbrink, Guido Segers en Bram van Dal | Foto’s: Bram van Dal en Theo Visser

De derde en laatste dag van Hit The City trappen we af bij het nagelnieuwe maar nog steeds verrassend vertrouwde Café Altstadt voor het optreden van Loupe. Sommige die hard fans van het eerste uur maken gelijk rechtsomkeert, omdat ze even gemist hadden dat Julia, de oorspronkelijke zangeres, afgelopen zomer, de band verlaten heeft om zich te focussen op haar solocarrière en inmiddels vervangen is door Nina (postuum heb ik nu overigens medelijden met al die larger than life progrockbands die in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw hun charismatische frontmannen zagen vertrekken voor een solocarrière). Aan de charme van de band doet die bezettingswisseling overigens niks af. Al lijkt het dat met de komst van Nina de band een iets melancholischere vibe heeft dan onder frontvrouw Julia. De band trapt voortvarend af met ‘So Far So Good’, Maar écht momentum krijgt het optreden met de halverwege de set gespeelde ‘Lonely Dance’ en ‘To Soon’ dan merk je hoe strak de band op elkaar ingespeeld is. En tijdens slotsong ‘Holding Me Too Tight’ ontpopt Lana zich als geheime wapen van de band. Met het melodieuze spel is ze een onorthodoxe bassiste terwijl gitarist(e) Jasmine haar spel met heerlijk esoterische gitaarerupties ondersteunt. Fijn dit! (TM)

Humour is een interessante band. De Schotten omarmen een punk/hardcore vibe, maar hoe dat live klinkt doet vooral aan Listener denken voor mij. Frontman Andreas Christodoulidis staat in The Jack een beetje op z’n soapbox verhalen te vertellen over een rammelend, mijmerend punkgeluid wat z’n lockdownwortels verraadt in alles wat het is. Zeker nu het weer verandert en de herfstvibes komen, voelt het passend, dat gevoel van doelloos uit het raam staren naar een grijze lucht met grijze wolken en grijze regen. Zo klinkt Humour dus en de band weet collectief die sfeer neer te zetten, terwijl Christodoulidis soms zonderling door alles heen staat te scanderen. Er zit schijnbaar best wat humor in de teksten trouwens, waar die in het geluid toch wat achterwege lijkt te blijven. (GS)

Yaro Mila, een getalenteerde singer-songwriter, weet het publiek in het Blue Collar Hotel tijdens Hit the City te betoveren met haar unieke en meeslepende optreden. Haar muziekstijl kan het beste worden omschreven als een combinatie van folk, pop en soul, waardoor ze een breed scala aan luisteraars aanspreekt. Het optreden en haar vertoon van Yaro Mila doet denken als of je naar een optreden zit te kijken van Lady Gaga.
Met haar stem vult zij de hele zaal als ze haar eerste nummer ten gehore brengt, ze weet het publiek te verrassen door het geïntrigeerde karakter, door de warmte en de door emotie die zij overbrengt.
Je hoort in teksten, dat deze doordrenkt zijn met persoonlijke ervaringen en emoties, waarmee iedereen zich kan identificeren met haar muziek. Tijdens het optreden wisselt Yaro Mila regelmatig tussen rustige, intieme nummers en meer uptempo melodieën. Dit zorgt voor een dynamische en meeslepende setlist, waarbij het publiek aan haar lippen hangt.
Haar indrukwekkende vocale bereik en haar vermogen om emotie over te brengen zorgen voor kippenvelmomenten in de zaal. Blue Collar Hotel blijkt een perfecte locatie voor dit optreden. De intieme sfeer en de gezellige setting zorgden voor een intieme interactie tussen Yaro Mila en het publiek. Het was duidelijk dat ze geniet van het optreden en de energie van de zaal omarmde.
Het publiek geniet van de herkenbaarheid van de nummers en waardeert de creatieve twist die ze eraan geeft. Kortom, het optreden van Yaro Mila in het Blue Collar Hotel tijdens Hit the City is een groot succes.

Met een naam als Sababa 5. Verwacht je even dat dit het Israëlische antwoord is op Maroon 5, maar de band is beduidend minder hitgevoelig. En eerlijk is eerlijk, de combi van psychedeliche rock en mediterrane Arabische muziek klinkt veel lekkerder. En doet een beetje denken aan de mix die bijvoorbeeld een band als Altın Gün of het later op de avond spelende Nusantara Beat, ook serveren. Al lijkt voor de (on)oplettende toehoorder de melodie en het ritme af en toe niet helemaal synchroon te lopen. Maar dit heeft gelijk tot gevolg dat het publiek mee begint te klappen. Slim dit en hèt bewijs dat je geen tekst nodig hebt om het publiek te bespelen. (TM)

Amina geeft een geweldig optreden bij Popei tijdens Hit the City. Het publiek wordt meegenomen op een muzikale reis vol energie en emotie. Amina, met haar krachtige stem en charismatische podiumaanwezigheid, weet iedereen te betoveren.Het publiek wordt meteen meegezogen in de catchy melodie en pakkende tekst. Het is duidelijk dat Amina haar hart en ziel in haar muziek legt, wat te zien was aan haar gepassioneerde performance.

De teksten in haar liedjes zijn pakkend en persoonlijk, dit wordt door het publiek zeer gewaardeerd, dit zorgt voor een stuk erkenning.Tijdens het optreden wisselt Amina af tussen uptempo nummers en intieme ballads. Haar veelzijdigheid als artiest is indrukwekkend. Ze weet het publiek te laten dansen op haar aanstekelijke beats, maar ook tot tranen toe te roeren met haar gevoelige ballads. Naast haar zangkwaliteiten brengt Amina ook veel interactie met het publiek. Ze maakte grapjes, vertelt verhalen achter de nummers en moedigt iedereen aan om mee te zingen en te dansen.Het publiek voelt zich echt betrokken bij het optreden, wat zorgt voor een onvergetelijke ervaring.

Het hoogtepunt van de avond is zonder twijfel het laatste nummer. Amina sluit af met een spetterende finale waarbij ze alle registers opentrekt. Het publiek gaat helemaal los en er hangt een geweldige energie in de zaal.Het is een moment dat niemand snel zal vergeten. Al met al is het optreden van Amina bij Popei tijdens Hit the City een groot succes. Haar talent, passie en charisma maaken van de avond een memorabele gebeurtenis. Het publiek wordt meegenomen op een muzikale reis vol emotie en energie. Amina is een artiest om in de gaten te houden, de performance die zij neer zet, belooft nog veel moois. (BvD)

Het Zweedse Girl Scout doet voor oudere luisteraars (zoals ondergetekende) muzikaal nog het meeste denken aan Juliana Hatfield (of The Juliana Hatfield Three zo u wilt) een dame die haar meisjesachtige vocalen begin jaren negentig combineerde met heerlijk fuzzy gitaren en zo een genre op zich uitvond. Maar qua stage persona lijkt de vrolijke babbelende Emma Janson in niks op de introverte Hatfield. Zo weet ze ons te vertellen dat onze mayonaise de beste is, laat ze ons (haar publiek) de vrolijke koortjes verzorgen bij liedjes over scheidingen, “oa-ha, oe-ha”, zingt het publiek vanavond massaal mee, want scheidingen zijn “the best” en doet ze serieus haar best om te leren proosten in het Nederlands, om vervolgens te besluiten dat “skøl” veel beter klinkt. En na al deze vrolijkheid moeten ze ‘Bruises’, een powerballad volgens Emma, maar dan niet van het “shallow” oude-mannen-soort, hit ‘Weirdo’ en indiepop-klassieker in wording ‘Monster’, nog spelen. Ik denk dat we Girl Scout vaker terug gaan zien op de Nederlandse podia de komende jaren. (TM)

Terug in The Jack is het tijd voor wat anders. Lambrini Girls is een trans-inclusieve, feministische, Britse punkband met een venijnig karakter en een ‘als het je niet bevalt rot je maar lekker op’ houding. Dat is ook letterlijk wat Phoebe Lunny aankondigt: “Transvrouwen zijn vrouwen, transmannen zijn mannen, en als je denkt dat dit niet klopt, dan ga lekker ergens anders heen. Dit is een safe space voor iedereen.” Om vervolgens weer in de microfoon te schreeuwen, ongeacht of die op de grond ligt of in de handen van iemand in het publiek beland is. Er wordt overal opgeklommen, incluis de bar, en Lunny is regelmatig tussen het publiek te vinden, wat uitermate goed de instructies om mee te schreeuwen, te dansen of te gaan zitten opvolgt. Regelmatig gaat er wat mis, zoals een losbandige crowdsurfactie vanaf de bar of een kabel die verstrikt raakt, maar de band heeft daarvoor een extra persoon bij om alles een beetje bij elkaar te houden. Op de bas weet Lilly Macieira ongekend veel lawaai uit het apparaat te persen en laat dat ook spreken. Wat heel cool is, is dat de band een boodschap heeft, maar natuurlijk uit een heel Britse context komt. Lunny neemt dus tijd om toelichting te geven op veel onderwerpen, omdat die boodschap zo ontzettend belangrijk is. Macieira zal uiteindelijk ook één keer de microfoon pakken, om te praten over geweld tegen vrouwen en de cijfers die er niet om liegen. Om te zeggen hoe belangrijk het is in die underground muziekscene dat we samen voor een veilige scene zorgen. En weet je wat, daarin heeft ze helemaal gelijk. Lambrini Girls is zo’n band die het verschil maakt, tegen zoveel weerstand in. Ik ben fan. (GS)

‘Kota Bandung’ de kersverse single van Nusantara Beat, geldt toch wel als het prijsnummer van vanavond. De nieuwste band van frontvrouw Megan de Klerk. Dit Amsterdamse antwoord op “Sporty Spice” die tot voor kort furore maakte met de vrolijke indiepop-band EUT dompelt zich met dit nieuwste project (waarin ook leden zitten van Jungle By Night, POM, The Mysterons, Surf Aid-Kit) onder in haar Indonesische roots compleet met in lokale taal gezongen songs. De parallellen met Altın Gün zijn overduidelijk. Gelukkig is de muziek even dansbaar als bij hun “Turkse rivalen”. En Megan? Die heeft een metamorfose ondergaan van vrolijke indiepopstuiterbal naar exotische hogepriesteres. Een rol die haar prima past. Hopelijk wordt die nog te bouwen gelijknamige hoofdstad, van het eilandrijk waar voor zoveel Nederlanders hun roots ligt, net zo fijn als de muziek van Nusantara Beat. (TM)

Anna-Rose Clayton, een buitengewone getalenteerde zangeres met een unieke stijl, betovert het publiek met haar unieke stem en meeslepende teksten. Haar nummers zijn zowel ritmisch, muzikaal als tekstueel erg goed, waar zij nog een doses energie aan toe weet te voegen.
Haar optreden vindt plaats bij Popei, een leuke locatie die de perfecte sfeer creëert voor Anne-Rose Clayton om haar muziek tot leven te brengen. Anna-Rose Clayton weet bij haar eerste lied meteen een goede sfeer neer te zetten, met haar bruisende energie weet zij elke bezoeker te overwelmen.
Haar optreden,  geeft mij de indruk dat zij zich heeft laten inspireren door Clean Bandits en Carly Rae Jepsen.
Wat Anne-Rose Clayton’s optreden nog specialer maakt, is haar interactie met het publiek en de manier hoe zij haar publiek mee weet te krijgen, ook dat weet zij uiteindelijk te overtreffen door verder in haar show midden in de zaal samen met het publiek alle kanten op te springen en te dansen. Het publiek wordt aangemoedigd om mee te zingen en te klappen, waardoor er een gevoel van saamhorigheid ontstaat dat het optreden naar een hoger niveau tilt.
Al met al is het optreden van Anne-Rose Clayton tijdens Hit the City in Eindhoven een groot succes. Haar talent als zangeres en haar entertainment gehalte is onmiskenbaar, en het publiek heeft het voorrecht om getuige te zijn van haar unieke manier van muziek maken. Haar optreden in Popei is magisch, en ze weet met haar stem en liedjes een onuitwisbare indruk achter te laten op iedereen die aanwezig is. Haar aanstekelijke muziek en meeslepende optreden verdienen het om gehoord en gezien te worden. (BvD)

Waar beginnen we met HAMMOK? Ik bedoel, dit is een raket die afgaat en nergens tot stilstand komt. Ik kreeg een tijdje terug al een bericht van T., tevens de main suspect in de pit gedurende de hele fucking show van begin tot eind, over HAMMOK en hoe fucking goed HAMMOK is. En T., in al zijn wijsheid, had gelijk. Want deze band uit Noorwegen (ja, daar zijn bands die niet met schmink op door de bossen struinen) sloopt The Jack vanavond met iets wat om voor mij onduidelijke redenen in de hardcorehoek gesmeten wordt, want voor mij klinkt de chaotische, onvoorspelbare band veel meer als iets noise-rock/mathcore-y-ish. Hey, maar waar hebben we het dan nog over, toch? Zanger Tobias Maxwell Osland heeft een zieke, boze schreeuw,  terwijl bassist Ole Benjamin Thomassen compleet onvoorspelbaar is, maar in de meest bizarre omstandigheden (op de monitorspeaker, op z’n speakerstack, crowdsurfend, tussen het publiek, op de bar, in de lucht) de nummers eruit blijft pompen. Drummer Ferdinand Aasheim is zo’n slagwerkbeest, wat je vroeger op ’n drakkar liet aankondigen dat je eraan komt om een dorp te plunderen. In alle hectiek wist onze fotograaf Theo nog de rol op zich te nemen van 4de HAMMOK, door Thomassen z’n andere bas aan te reiken en om te wisselen trouwens. Dus Theo, hiervoor bedankt, want de set is een alverzengende sessie wilde, rauwe rock wat schuurt, rammelt en knalt en niemand onbewogen laat (tenzij je meters diep in een coma ligt, dan ben je geëxcuseerd). Wat een band. (GS)

Soms klinkt Lander & Adriaan, die vanavond afsluiten in Dynamo, té Prince. Soms zijn ze een live trance-duo met keys en drums en soms gooien ze zoveel vreemde sounds van drums & synths in hun muziek dat het bevreemdend wordt. Maar achter de streep is de muzikale potpourri té leuk om te missen. Al zorgt ze hoeveelheid vreemde bliepjes waarmee ze het publiek overladen er wel voor dat je zin krijgt om naar de kermis te gaan. Wellicht de gedroomde act voor roze maandag op de Tilburgse Kermis? Hopelijk nemen ze dan die “knuffelvriendelijke stage” midden in het publiek ook weer mee… (TM)

De zaterdag van Hit The City was een fijne. Multicultureel bij Sababa 5 en Nusantara Beat, inclusief (they, them) bij Loupe, politiek geëngageerd (Free Palestine) bij Hammok én heel soms ronduit vreemd, bij Lander & Adriaan. Hopelijk blijft Hit The City altijd zo divers.