De Effenaar zet vanavond ons favoriete zaaltje van Eindhoven, het Stroomhuisje, weer in om een paar fijne bands te ontvangen. De meest underground zaal van onze stad is intussen een beetje de tweede kleine zaal geworden van De Effenaar. Perfect om acts neer te zetten die misschien de andere zalen niet genoeg vullen of gewoon gebaat zijn bij de uniek sfeer van het Stroomhuis. Je zou echter denken dat de perslievelingen die vanavond het podium betreden meer volk zouden trekken. Uiteindelijk is het overigens gewoon gezellig druk, ondanks dat beide acts afgelopen weekend nog te zien waren op het Belgische Desertfest.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Justina Lukosiute

Opener Iron Jinn mag je een supergroep noemen. Tenslotte verdienden de bandleden Oeds Beydals (The Devil’s Blood, Death Alley), Wout Kemkens (Shaking Godspeed, De Niemanders), Bob Hogenelst (Birth of Joy) en Gerben Bielderman (Pauw) intussen hun sporen wel. Vanavond staan ze in hun vaderland, maar ze zijn gewoon ook even de vaste Europese support act van de headliner van de avond.

Muzikaal gezien brengen de heren een soort psychedelische stoner rock met een enorme gelaagdheid. Met een veelheid aan pedalen en een synthesizer produceren ze een vrij creatief geluid. Soms is de gelaagdheid zo diep dat het even lijkt alsof de ene gitarist een ander nummer speelt dan de andere, om echter vervolgens netjes samen te smelten en toe te werken naar een climax. Om te voorkomen dat we teveel in kakken zijn er wat agressievere passages, vooral wanneer Oeds kortstondig de lead vocals voor zijn rekening neemt.

Het geluid gaat vol open als de dames van Blackwater Holylight de eerste akkoorden aanslaan. Oordoppen zijn geen overbodige luxe! Ik hoopte al een beetje dat deze band uit Portland live net een tikkeltje harder en dreigender zou klinken dan op hun albums. Mijn hoop blijkt niet ijdel. Het dromerige element van hun muziek, grotendeels op rekening van de engelachtige stem van Faris blijft overeind staan, maar live wordt er iets meer nadruk gelegd op de doom-kant van de band. Het klinkt net wat zwaarder en dreigender.

De dames zijn prima op elkaar ingespeeld wat tot uiting komt in de podiumpresentatie. Hoewel we het hier natuurlijk vooral over luistermuziek hebben is het samenspel van Fari en Mikayla mooi om te zien. Ook hoe ze onderling  van instrument wisselen, van bas naar gitaar is interessant. Mikayla blijkt trouwens een flinke grunt in huis te hebben die een mooie tegenpool is van Fari’s zoetgevooisde stemgeluid. Ook alle lof naar toetsenist Sarah die laat zien dat je ook vanachter de synthesizer kunt rocken en headbangen. Het is jammer dat drummer Eliese een beetje op de achtergrond verdwijnt door het spaarzame licht, want die momenten dat we haar zien verraadt haar glimlach haar spelplezier.

Het geluid is in eerste instantie prima. Een uitdaging, want, zoals Eliese me na de show vertelt, niet elke geluidsman weet om te gaan met de dynamiek van hun muziek. Helaas is er tegen het einde sprake van wat vervelende, brommende feedback die de geluidsman naar het podium doet snellen. In grote lijnen klonk het echter prima. Toch een uitdaging in een zaal die in eerste instantie niet als poppodium is gebouwd.

Wegdromen, headbangen en genieten. Zo valt de avond prima te omschrijven. Letten jullie op, Roadburn? Dit zijn twee acts die prima op jullie affiche passen.