Vorige maand brachten we nog een korte ode aan de zomer, in de vorm van SØWT’s Junkie’s Boneyard. En hoewel die zomer nog steeds leek voort te duren, is hier toch een plaat die hopelijk een voorbode blijkt van de onvermijdelijke herfst. Want met Into the Distance leveren Humans Screaming Like Goats een prachtige opvolger van hun debuut Butch Cassidy EP af. Hoewel het drietal geitenbreiers hier al vaker langs is gekomen, is die eerste EP helaas onder de radar gebleven. Dat neemt niet weg dat het contrast tussen beide releases sterk is, en in zeer positieve zin.

Om even de uitgangspunten vast te stellen: HSLG is een trio dat een melancholische mengelmoes van blues, country en americana laat horen. Met twee akoestische gitaren en een electrische bas is de bezetting al gevuld, waarbij bassist Ad Foolen zijn voeten nog wel eens in wil zetten om de boel met wat percussie te ondersteunen. Live werd dat laatste al vaker toegepast, maar op de debuut EP was er echter nog niks van te horen. En hoewel de vibe van de nummers hetzelfde is, zijn er meer belangrijke verschillen tussen de twee releases te ontdekken…

De sound overall is een hele belangrijke. Waar Butch Cassidy redelijk scherp klinkt, is het geluid van Into the Distance heerlijk warm en wollig, maar zonder in te leveren op definitie. Voor deze opnames zijn de handen ineen geslagen met Pief Luszpinski – die we kennen als frontman van Endfield. Onder de vlag van Biggos Baggos bedrijft hij een semi-professionele studio met een duidelijke visie op het onderhanden materiaal. Voor de opnames is de ritmesectie verder uitgebreid met wat extra drums en percussie, en op de juiste plaatsen zijn wat harmonieën aan de lekker gruizige stem van zanger/gitarist Robert Verwaijen toegevoegd. Daarnaast gaan de lead-partijen van gitarist Sander Herwijnen veel beter op in het geheel.

En als kers op de taart klinken de opnames heel intiem, ondanks dat er behoorlijk wat galm in te ontdekken valt. Voor een deel komt dit omdat, als je erop gaat zitten letten, er veel kleine foutjes in de muziek zitten: de zang die een noot nét niet lekker raakt hier, een mismatch in timing tussen drums en percussie daar. Niets heel spectaculairs, maar in een andere context zou dit best storend kunnen zijn. In het totaalplaatje dat deze opvolger is geworden, voegt het alleen maar toe aan de authenticiteit, het maakt de beleving – bewust of onbewust – nog persoonlijker. Alsof de band bij je in de woonkamer zit.

En met die melancholische, bitterzoete en bijna tastbare klanken is de tijd rijp om de bladeren naar beneden te zien komen. Doe maar weg die zon. Het is tijd voor grijze luchten, voor truien, voor warme chocomel met/zonder rum (of rum met/zonder warme chocomel, wat jij wil). En een paar deuntjes als deze om optimaal van de jaarlijkse ondergang van de zomer te genieten.