Het is een zaterdagavond en er staat hardcore in Dynamo en dat is een goed gegeven. Er is elders in de stad ook muziek, maar de show van Ignite is uitverkocht. De Orange County hardcore helden leken even tot hun eind te komen een paar jaar terug, toen iconische frontman Zoli Teglas de band verliet. Zijn iconische stem maakte de band groot op album ‘Our Darkest Days’, maar met Eli Santana vond de band een ‘second wind’ en wordt op deze tour het 30-jarige jubileum gevierd.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Justina Lukosiute

Hoewel een avond vol hardcore een reden tot vreugde is, is er voor de zaal in besloten kring een moment van nagedachtenis voor de vorig jaar overleden Bram Kempers. Een vaste waarde in de hardcore/punk groep binnen Dynamo en groot fan. Als een blijvende herinnering is een bordje met zijn naam boven de bar bevestigd, zodat hij symbolisch er toch een beetje bij is als Slapshot speelt. Later zullen de leden van Ignite ook het glas heffen op zijn naam met de bezoekers.

Maar voor het zover is, gaan we eerst wat andere bands in actie zien, waaronder het Belgische This Mean War! De band komt op met het door een groep harde hooligans gezongen ‘Truly Madly Deeply’ (Savage Garden), een opname voor een reeks commercials van een paar jaar terug die de ronde deed op de socials de laatste maanden. Het laat horen waar deze mannen vandaan komen. Melodische punkrock met een vleugje Oi! eroverheen.

De groep uit Malle moet het vooral hebben van de gepassioneerde vocalen van Bert van Dyck, die samen met zijn tweelingbroer Dries op drums de centrale as van de band vormt. De oudgedienden van onder andere Convict en Colours Dead Bleed laten duidelijk horen waar ze op het politieke spectrum staan en dit blijkt ook uit de songs zelf. Onlangs werd nog een video opgenomen voor ‘Why We Fight’ en natuurlijk moet die ook even gespeeld worden. Ook betoogt Van Dyck nog zijn respect aan de Eindhovense scene. Alleen maar punten dus.

Opvolger zijn The Drowns, waarvan je eerste zou denken dat ’t een Duitse punkband is. Waarom eigenlijk? Omdat de groep uit Seattle ongelooflijk energiek en gedreven is, alsof ze in 30 minuten 40 minuten muziek en boodschap willen proppen, alsof ze heel boos zijn op een veel te gestructureerde wereld. Maar goed, als Amerikaan uit een progressievere staat heb je ook genoeg om pissed over te zijn. Ook hier, in korte bursts, maakt de band duidelijk dat hier geen plek is voor rechtse rakkers, racisten en mensen die bang zijn voor regenboogvlaggen. Aaron “Rev” Peters is niet te stoppen en de vonken spatten eraf op ‘Them Rats’. The Drowns is een band waar je meer van wil. Dat krijgen we ook met een Misfits covertje van ‘Where Eagles Dare’.

Fucking Slapshot. Dit is één van de laatste keren blijkt, wanneer Jack ‘Choke’ Kelly het woord tot het publiek richt. Het valt me nu pas op hoe vol die man zit met anime tattoos, inclusief een traantje en een soort #, welke beide expressies uitdragen die typisch zijn voor de Japanse entertainmentstijl. Die hardste hardcore frontman staat helemaal vol met anime tattoos trouwens. Maar goed, we gaan afscheid nemen. Volgend jaar speelt de band 40 jaar en dat is genoeg. Onverhoopt volgt een aankondiging van afscheid op Revolution Calling, want Eindhoven is belangrijk voor de band en een vaste stop. Tuurlijk, de podiumpresentatie is niet meer van weleer, de stem is minder krachtig, maar Slapshot heeft een présence deze avond. Er wordt gegrapt dat de 60+er nog altijd ’the best looking guy in hardcore is’.

Maar het gaat ook gewoon lekker los bij songs als ‘Old Time Hardcore’ en de Oi! stuiteraar ‘Hang up your boots’. Kelly is veelal niet te horen, maar het spelplezier op het podium en interactie tussen de bandleden maakt veel goed. Meebrullen is er niet bij en in de zaal is het zo nu en dan een geluidsbrei, maar maakt dat eigenlijk nog veel uit?

Tijd dan voor Ignite en de band komt meteen vol energie binnen met een gitaarduel tussen Brett Rasmussen en Nik Hill, waarna Santana de microfoon pakt voor ‘Bleeding’ en de zaal barst los. Bij ‘Let it burn’, wordt de zang al grotendeels gecrowdsourced en er hangt een emotionele en explosieve sfeer voor het podium. Het duurt een paar nummers voor de eerste crowdsurfer het podium opklimt. Zo hoog is het podium niet, maar met moeite rolt de beste man zich over de monitorspeaker heen. En dan is het hek van de dam.

De band checkt ook regelmatig of alles wel veilig en goed is bij het publiek, alvorens de volgende song te lanceren. Eigenlijk gaan we van hoogtepunt naar hoogtepunt met meebrullers als ‘Veteran’. Opvallend is dat het juist bij ‘A Place Called Home’, toch vroeger een Zoli highlight, allemaal een beetje inzakt. Richting het slot komt natuurlijk de U2 cover van ‘Sunday Bloody Sunday’ nog langs en wat andere classics en covertjes van Uniform Choice en Bad Brains (met Nik Hill op vocalen en Santana op gitaar als ervaren shredder). Tussendoor worden ook nog de nodige herinneringen gedeeld en ook drummer Craig Anderson geniet zichtbaar van deze avond. Maar de highlights zijn dan al echt gepasseerd.

We sluiten de avond af met ‘Live for Better Days’ en veel beter had het niet gezegd kunnen worden.