De Impericon Never Say Die Tour streek zaterdag 2 november neer in Dynamo. Een dikke hardcore/metalcore-package met de hotste namen uit de scene, waarbij een groot deel afgelopen zomer of voorgaande jaren ook op Jera On Air te zien was. Na een alles vernietigende show op dat festival, mag Crystal Lake deze keer als headliner de tour trekken. Hiervoor hebben ze een hele karavaan aan bands meegenomen, te weten: Great American Ghost, Alpha Wolf, Polar, Our Hollow,Our Home, King 810 en In Hearts Wake. Kortom, dit beloofd een avond waarbij het tempo erg hoog ligt en de ene breakdown na de andere je om de oren geslingerd wordt.

Tekst: Roy Verhaegh | Foto’s: Gerrit Smalbrugge

We spreken nog over middag als Great American Ghost de tour mag aftrappen. Hoewel het nog rond etenstijd is, is de zaal toch al goed gevuld met mensen die klaar staan zich over te geven aan het muzikale geweld. Het publiek moet wel nog wat ontdooien en opwarmen, maar aan de band ligt het in ieder geval niet. Als bezetenen stuiteren ze over het podium, klimmen op de speakers en geven de volle 101%. Muzikaal doet het denken aan een mix van Knocked Loose en Counterparts; intense, emotionele screams afgewisseld met deathcore-achtige breakdowns. De set is van korte duur, maar dat maakt het niet minder krachtig.

Zoals eerder aangegeven ligt het tempo erg hoog vanavond. Zowel muzikaal als de manier waarop de bands elkaar opvolgen.  De ene band heeft nog niet eens goed en wel afgebroken of de volgende staat al weer bijna op het podium. Deze tour is zodanig strak georganiseerd, waardoor een kwartier later de Australische band Alpha Wolf staat te spelen. Het is fijn om voor de verandering eens een andere Australische band dan Deez Nuts in Dynamo te zien. Alpha Wolf laat goed horen dat een continent dat grotendeels bestaat uit woestijnen en dodelijke slangen je behoorlijk venijnig en pissed off kan maken.

Dat ze stiekem toch ook al wat aan populariteit hebben gewonnen, blijkt als ze het nummer ‘Black Mamba’ aankondigen en dit wordt toe gejuicht vanuit het publiek. In tegenstelling tot de vorige band zoeken ze meer de interactie op met het publiek. Daarnaast is de gitarist met zijn mondkapje en jas ook een bijzondere verschijning, terwijl hij zich al karate trappend een weg baant door zijn gitaarriffs. Qua sound schippert het tussen Get The Shot en (wederom) Knocked Loose, bark-screams included. Misschien een idee voor de organisator om volgend jaar laatstgenoemde band te boeken?

Tussen de bands door komt er gastspreker het podium op. Hij stelt het publiek de vraag of ze hun vuist omhoog willen doen als ze ooit wel eens iemand zijn verloren aan zelfmoord. Een bescheiden aantal vuisten gaan de lucht in. Als hij de vraag stelt of ze iemand kennen die worstelt met mentale gezondheidsproblemen, steekt vrijwel de hele zaal de vuist omhoog. Daarmee maakt de gastspreker zijn punt duidelijk: beide onderwerpen liggen in elkaars verlengde, maar op zelfmoord lijkt een taboe te liggen. Dat wil hij doorbreken met zijn stichting Hope For The Day. “Als je je hoofd stoot of been breekt, ga je naar een dokter. Dat probleem is dan ook zichtbaar, heeft zijn herstel nodig en dan is het klaar, maar mentale gezondheidsproblemen liggen veel gecompliceerder. Die zie je van de buitenkant niet”, geeft hij aan. Hij laat weten dat hij onder het credo ‘It’s OK to not be OK’ bij de merchtafels zal staan als er mensen zijn die hierover willen praten. Het geeft de avond een andere wending: de naam van de tour wordt in één klap duidelijk en het publiek wordt weer even met beide benen op de grond gezet.

Door deze reality check komt het Britse Polar ook veel harder binnen. Zij maken duidelijk dat ze deze boodschap steunen. Op Jera On Air maakten ze al snel korte metten met de Buzzard-stage en dat is nu niet anders met het hoofdpodium van Dynamo. Met een nieuw album genaamd ‘Nova’ op zak ligt de nadruk van de set logischerwijs hier ook op. Hun sound ligt in het verlengde van bands als The Ghost Insde en Obey The Brave, met grootse meebrulrefreinen. Nummers als ‘Drive’ of afsluitende track ‘Midnight’ doen het hier vooral erg goed op en krijgen zodoende ook de nodige respons vanuit de zaal. Als de band klaar is galmt het refrein van ‘Midnight’ ook nog even na door de zaal. Overigens ook complimenten voor het geluid vanavond: bij vrijwel iedere band is alles goed afgesteld, overheerst geen enkel instrument, maar vormt het een solide geheel.

Met uitzondering van het eerste nummer bij de metalcore formatie Our Hollow, Our Home, waarbij de clean vocalen van de gitarist niet doorkomen. Het mag de pret  en power niet drukken, want de screams van de frontman zijn des te intenser en bruter. Denk aan de band Bury Tomorrow, maar dan met een sterker contrast tussen de clean vocals en screams. Zo sterk zelfs dat je zou zeggen dat je hier te maken hebt met een duet tussen Phil Bozeman (Whitechapel) en Brendon Urie (Panic! At The Disco). Het is allicht een dertien-in-een-dozijn formule van metalcore, maar voor vanavond werkt het goed als variatie in de line-up van bands. Het enthousiasme van de band werkt aanstekelijk en ze krijgen de pit goed op gang.

Iets minder dertien-in-een-dozijn is King 810. Sterker nog, je zou zelfs kunnen spreken van de vreemde eend in de bijt. Het is stevig, kent een dikke, logge nu-metalachtige groove die ergens toch ook weer tegen deathcore aanleunt en de zanger lijkt zelf uit een 90’s nu-metal band ontsnapt te zijn. Wat ze neerzetten is een soort van creepy, duistere whisper-core. Ergens doet het met de getergde vocalen denken aan Korn, maar dan op een veel meer psychotische manier. Zeker als de frontman kreten uitbrult als “KIll’em all! KIll’em all! Kill’em all!” en hij daarmee niet zijn liefde voor het album van Metallica betuigt. Al helemaal als hij zichzelf in zijn kreten bestempelt als de ‘Alpha & Omega’. Twee bandleden zijn voorzien van een koninklijk masker en vormen de ruggengraat van de muziek, terwijl de gitarist en frontman zich een weg over het podium vechten. Ze krijgen een zekere moshpit op gang en ook respons vanuit het publiek, maar in een line-up met bands die het tempo hoog hebben liggen voelt King 810 toch wat ongemakkelijk.

In Hearts Wake, eveneens Australisch, is de meest melodieuze metalcoreformatie van de avond. Zij wisselen de brute metalfragmenten af met poppy stukken en zweverige passages. Denk aan A Day To Remember, maar dan meer gedaan met electronics.  Door deze overgangen krijgen ze het voor elkaar dat het live ook niet helemaal uit de verf komt. Muzikaal zit het goed in elkaar, ze hebben er sterke technische stukken in zitten en doen ze wat ze moeten doen, maar ook vocaal is het nogal… standaard. Zowel de brute als clean vocalen. Dat frontman Ryo van Crystal Lake een stukje meedoet op het nummer ‘Skydancer’ is dan weer een leuke verrassing. Verder blijft het nogal middle-of-the-road en doen ze als eerste band van de avond met eigen banner wel onder voor de rest.

Al helemaal als je ze neerzet naast een explosieve act als Crystal Lake. Explosief is een understatement. Net zoals het ware Japanners beaamt, trekken ze ook metalcore tot het uiterste. De band vuurt zichzelf nog net niet als kamikaze-piloten op het publiek af, maar zet een sound neer die zo intens is dat daar wel enkele G-krachten bij komen kijken. Dat kan niet anders. Afgelopen Jera gaven ze het hoofdpodium al van jetje, toen kon het geluid nog gemakkelijk weg. Nu, in de relatief kleine ruimte die het hoofdpodium van Dynamo behelst, kan het geluid maar één kant op en voelt het als een waar kanon dat wordt afgeschoten.

Dit gaat door niet door de geluidsbarrière, dit is een geluidsbarrière. Dit is intens, wordt gespeeld met zulk vuur.. dat het ook lichtelijk overweldigend is. Je moet echt een stap terug doen om het allemaal tot je te nemen. Knap is daarentegen dan wel weer dat het geen bras van geluid wordt, maar dat er wel daadwerkelijk instrumenten te onderscheiden zijn. Daarnaast spelen ze ook met elektronische effecten die het net nog dat beetje meer intensiteit geeft en voor een interessante dynamiek zorgt. Nadruk van de set ligt op de laatste twee albums ‘True North’ en meest recentelijk ‘Helix’. In drie kwartier tijd spelen ze het hoofdpodium en ieders trommelvliezen aan gort, maar dat was het absoluut waard. Complimenten voor wederom een sterke en solide Impericon Never Say Die Tour!