De airco brengt een heerlijke verlichting van de hitte op zaterdagavond. In de Effenaar moet je wezen vandaag. Niet alleen voor de koelte, maar ook een pot snoeiharde post-punk, grunge, psych… Een beetje van alles eigenlijk.

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers

We zitten midden in de festivalzomer en de terrasjes zien er natuurlijk aanlokkelijk uit op zaterdagavond. We stappen dus een spaars bevolkte kleine zaal in iets na achten. Support act USA Nails heeft net een nieuwe plaat uit, die van Metz ligt over 2 weken in de schappen. Of ja, het is een collectie oud werk, maar na 2 jaar wachten is het publiek daar evengoed hongerig naar.

Voor USA Nails is vanavond de laatste show op de tour. De band ging 5 dagen op en neer vanuit thuishaven Londen naar diverse shows. Vandaag slapen ze in Eindhoven dus de spanning is er een beetje af. ‘Life Cinema’ is het laatste wapenfeit, vol nerveuze punk met primitieve stompritmes. Denk The Fall, No Means No en Wire, met een dreigend, industrieel ritme en minimalistische teksten. Songs als ‘Man Act’ kan je in twee luisterbeurten meezingen, maar het is juist dat pakkende, stompende en wrange dat zo blijft kleven.

Zanger Steve Hodgins heeft een zangstijl die ook doet denken aan Mark E. Smith en Sleaford Mods, met de grommende ritmes eronder van bassist Daniel Holloway en Thomas Brewins. Gareth Thomas, op gitaar, neemt af en toe de vocalen over, maar het tempo en primitieve gebeuk wordt er niet minder om. USA Nails maakt muziek die urgent is, pakkend met een drijvend geluid en dat doen ze vandaag verdomd goed. En anders heeft zanger Steve wel een paar memorabele woorden om de zet af te sluiten met de gortdroge humor die zo bij de band hoort.

Sub Pop records is een label wat nog altijd toegewijde fans heeft. Heeft natuurlijk alles met de grunge periode en ik spot vandaag zelfs een Green River shirt (net een paar rereleases gedaan trouwens). Metz is één van de paradepaardjes van het label anno 2019 en met stapels nieuwe aankopen lopen fans web bij de merch stand, voor én na de show. Maar Metz is live ook een sensatie en het is jammer dat het zo lang geleden is dat het trio hier stond. Dat was nog in The Rambler, tijdens Hit The City 2013. Nog steeds even gaaf gelukkig.

Metz houdt ervan om gewoon lekker hard te gaan. Gelaagde tracks van beukende, noeste punk en grunge riffs, beukende baslijnen en afgerammelde drums. Zanger Alex Edkins is zelf al een tamelijk fenomeen met zijn energieke, stuiterende performance. Hij is ook bijna niet vast te leggen, met zijn schokkende bewegingen. Muzikaal is het eigenlijk simpel, maar zo ontzettend goed dat je eigenlijk niet wilt stilstaan. Nee, de temperaturen worden rap opgedreven voor het podium van de kleine zaal.

Eigenlijk rept de band ook geen woord tussendoor. Iets over spelen, dichterbij komen en gas geven. Bassist Chris Slorach zit er echt nooit langs en zet een hele strakke reeks ritmes neer. Af en toe is het geluid zo uitgebreid, dat je afvraagd wie het eigenlijk produceert en hoe. Een flinke bak noise rock dus, met genoeg spanningsbogen en verrassende hooks. Na een dikke show verlaat de band zwetend het podium. Natuurlijk doen ze er nog eentje meer, zo zijn deze jongens uit Canada natuuurlijk ook weer.