Life of Agony is inmiddels een graag geziene gast in Eindhoven. De Amerikanen stonden maar liefst drie keer op het roemruchte Dynamo Open Air en deden tevens een handvol shows in De Effenaar (review). Bijna iedere tour werd Eindhoven wel aangedaan. Nadat de show op Dynamo Metalfest eerder dit jaar in het water viel vanwege een gebroken sleutelbeen van drummer Sal Abruscato (link), was The Sound of Revolution (review) er als de kippen bij om de band uit Brooklyn New York als headliner vast te leggen voor het hardcore festijn in het Eindhovense Klokgebouw.

Tekst: Reno van der Looij | Foto’s: Elke Teurlinckx (@ The Sound of Revolution)

Hoog tijd voor Eindhoven Rockcity om de Amerikanen aan de tand te voelen over de connectie met Eindhoven, het aanstaande nieuwe album en hoe het is om tegenwoordig een female fronted metalband te zijn. Als gesprekspartner krijgen we gitarist Joey Z (Joseph Zampella) toegewezen en op het moment dat hij backstage in het Klokgebouw de kleedkamer uitstapt, neemt de sympathieke New Yorker direct het voortouw. Geen gesprek in een duffe kleedkamer; “let’s go to the Blue Collar Hotel Bar, that’s a nice spot“. En zo loopt een kwartiertje gesprekstijd al snel uit tot een gezellige babbel van een kleine drie kwartier.

Aangezien er ook wat bezoekers van The Sound of Revolution zich in de hotelbar begeven valt de aanwezigheid van de gitarist ook direct op. Een paar handjes worden geschud en vriendelijk en lachend wat vragen beantwoord. Meteen maar even losbranden met een vraag over dit festival. Life of Agony staat als headliner geprogrammeerd vandaag, maar voelen jullie je wel als een echte hardcore band?

Joey Z: “Het echt fantastisch om hier te staan en ook nog eens als headliner. Bovendien een uitverkocht huis. Hoe gaaf is dat!? Zoals je wellicht weet spelen we al jaren met bands als Madball en Ignite. We kennen die jongens al zo ontzettend lang. Het is dan ook heel speciaal om met guys als Freddy (Madball) en Zoli (Ignite) hier voor een uitverkocht huis te kunnen zorgen. Dat voelt als een gezamelijke prestatie. We zijn overigens zeker geen hardcore band. Dat zijn we ook nooit geweest. We zijn vooral opgegroeid in een hardcore scene, waar we ons ook altijd hebben thuisgevoeld en vaak ook samen met dit soort bands optreden. Het is echter een misvatting om Life of Agony als een hardcore band te betitellen. River Runs Red zit nog het dichtst tegen de hardcore sound aan, maar dan zou ik nog liever metalcore als stijl meegeven.”

Joey vervolgt; “we zijn ook opgegroeid met zoveel meer dan alleen hardcore. Natuurlijk spelen Cro-Mags, Carnivore, Sheer Terror en nog veel meer van dat soort bands een rol. Maar we luisterden net zoveel naar Metallica en Danzig om maar een paar bands te noemen. Iedereen in de band neemt z’n eigen invloeden mee en zo heeft alles wel z’n weg naar onze muziek en sound gevonden.”

Met het vallen van de naam Carnivore, wordt ook een andere New Yorkse grootheid aangesneden. Peter Steele is de oprichter van Carnivore en later vooral succesvol met Type O Negative. Joey Z heeft in een latere samenstelling van Carnivore samen gespeeld met Peter Steele en is nog altijd zwaar onder de indruk van het heengaan van de boomlange muzikant;

“De dood van Peter was een klap in het gezicht van iedereen in de scene. Voor mij persoonlijk betekende het het verlies van een vriend. Samen met hem spelen was geweldig! We hadden zowel een connectie qua muziek, maar ook zeker sociaal en persoonlijk konden we het enorm goed met elkaar vinden. De jaren vlak voor zijn dood zijn we alleen maar verder naar elkaar toegegroeid. Zijn plotselinge dood kwam als een hele harde klap aan. Voor mij persoonlijk, maar ook voor de hele scene. Zijn invloed in New York was gigantisch. Je voelt zijn afwezigheid gewoon. In een van de meest recente NY shows met Life Of Agony had ik  “We miss you Pete”, samen met het TypeO logo, op de achterkant van mijn gitaar staan. Toen ik mijn gitaar omdraaide naar het publiek was de reactie waanzinnig. Ik krijg nu weer kippenvel als ik terugdenk aan dat moment”

Even terug naar Eindhoven. Zoals gezegd speelde de band voor het eerst in de vroege dagen van de LOA carrière al in 1994 op Dynamo Open Air. Wat heeft Life of Agony gemeen met Eindhoven?

“Ik ben nog nooit hier op deze plek geweest overigens (Klokgebouw, red.), maar heb wel even de zaal bekeken. Geweldige plek om te spelen. Maar inderdaad, we speelde al vroeg in onze carriere voor een gigantische mensenmassa op Dynamo. Dat was onwerkelijk. We stonden er gewoon twee keer op rij (1994 en 1995, red)! Ongelofelijk. We mochten de eerste keer vlak voor Danzig aantreden. Danzig! De tweede keer was nog groter met Machine Head, Pride & Glory, Biohazard, Dog Eat Dog en al die andere Roadrunner bands. Ik had nog mijn ‘poedel’ kapsel. haha Oh god. 125.000 mensen en het jaar ervoor 92.000. Ongelofelijk.”

Joey raakt enthousiast over zijn herinneringen: “Even een kort verhaaltje over wat gebeurde in 1995 op Dynamo. Onze gitaartech hield wel van een blowtje en ik zat in de bus me voor te bereiden op de show. Ik was er nog niet uitgeweest en hij komt de bus ingerend met echt een kanon van een joint. Hij riep ‘we gaan deze NU roken’, maar dat was 20 minuten voor onze show. Ik werd zo knetterstoned dat ik bijna de weg niet meer kon vinden naar de stage. Ik was zo stoned, dat ik naar mijn gitaar keek en dacht: ‘wat moet ik met dit ding?’ Het was ineens niets meer dan een stuk hout met stalen kabels en wat knoppen. Ik kon me de eerste rif niet meer herinneren en raakte toch wel een beetje in paniek. Toen keek ik van de zijkant van het podium het publiek in. 125.000 mensen! What the fuck! Zodra ik de gitaar inplugde kwam gelukkig alles direct terug en speelde een foutloze set. Maar zo’n joint vlak voor een show, dat doe ik dus mooi niet meer…”

Life of Agony lijkt alleen maar populairder te worden. Zonder een nieuwe plaat wordt de band vooral in Nederland, Duitsland en op meerdere plaatsen in Europa alleen maar groter. De band staat op festivals zoals Graspop en mag TSOR headlinen. Hoe verklaar je dit terwijl het laatste album (Broken Valley) alweer 11 jaar oud is?

JoeyZ: “Ik heb daar wel een verklaring voor. Mensen connecten met wat we hebben te vertellen en hoe wij zijn als mensen. En dan maakt het niet uit dat de vorige plaat uit 2005 is. We doen ons niet voor als ‘big-shots’. We zijn wie we zijn zonder bullshit. De fans die vanaf het begin bij ons waren, zijn er daarom ook nog steeds. En zij brengen weer nieuwe mensen mee. Ook de jongeren die ons nu nog ontdekken worden gepakt door de teksten en identificeren zich hiermee. Plus de muziek is echt, de riffs zijn echt. We willen dat de woorden en de muziek uit het hart komt. Als je dat doet, dan is het echt tijdloos. De VS is wat dat betreft een vreemd land. Onze populariteit aan de oost-kust is groot, maar in vergelijking is de west-kust een stuk terughoudender. Natuurlijk hebben we daar ook fans, maar we lijken een typische east-coast band. Het heeft ook te maken met de scene die in bepaalde steden leeft. En vergeet niet dat we een tijdje er tussenuit zijn geweest. Broken Valley deed het bijvoorbeeld een stuk beter in Europa dan in ons eigen land.”

Die break had ook te maken met de transformatie van Keith naar Mina Caputo. Drummer Sal Abruscato zei zelfs in die periode in diverse interviews dat Life Of Agony nooit meer als band zou kunnen optreden. Inmiddels liggen de kaarten er heel wat anders voor met een nieuw album op komst.

Joey Z.: “Sal heeft zoiets geroepen, maar vooral omdat het verwarrend was voor hem. Hij heeft na dat soort uitspraken eigenlijk direct zijn excuses aangeboden aan Mina. Voor mijzelf was het een stuk minder verwarrend. Mina en ik zijn familie, en ik heb eigenlijk altijd geweten dat Mina hiermee bezig was. We zijn opgegroeid in hetzelfde huis. Voor Allan en Sal was dat anders. Zodra we allemaal begrepen wat er zich afspeelde zijn we hier alleen maar beter uitgekomen. De metal gemeenschap kan aardig conservatief zijn, maar ze hebben Mina helemaal in hun hart gesloten. Dat is echt fantastisch. Ze scanderen tijdens concerten en festivals haar naam. Maar ook dit heeft weer te maken dat Mina geen act speelt, maar op deze manier helemaal zichzelf is. Puur en eerlijk.”

Joey Z vervolgt: “De titel van het nieuwe album verraadt wat dat betreft veel. ‘The Place Where There’s No More Pain’ slaat op ons. Op Life of Agony. Op onze fans, op onze familie. We zijn de therapie voor je pijn. Voor ons publiek. Dat ga je ook terug horen in de teksten. We zijn zo blij met dit album. Het is echt heel erg goed geworden en kunnen niet wachten tot het album uitkomt. Stel je hetvolgende voor: ‘River Runs Red’ (1993) was ons iconisch debuut. ‘Soul Searching Sun’ (1997) was voor Life of Agony een moelijke plaat. Een plaat vol met compromissen. Eentje waar niemand helemaal tevreden mee was. In de tijdslijn zou dit aankomend album de opvolger van ‘Ugly’ (1995) hebben moeten zijn. En zo klinkt deze plaat ook. Het heeft de heavy riffs, maar ook de melodie en de diepe teksten van Alan en Mina. Het is zwaarder dan ‘Ugly’ maar het zal nooit een ‘River Runs Runs’ part 2 zijn. Die plaat willen we ook helemaal niet maken, maar het nieuwe album heeft wel deze intensiteit.”

‘2017 zien we dan ook als een nieuw begin. Maar zonder verwachtignen. Veel bands maken de fout om veel te hoge verwachtigen te hebben. We zien wel wat er gebeurt met deze nieuwe plaat. Wij willen vooral van het moment genieten, veel spelen, terug naar Europa komen.  We kunnen onze rekeningen betalen van Life of Agony en dat is erg prettig. We nemen het van dag tot dag. En daar genieten we ontzettend veel van en hopelijk kunnen we dit nog lang blijven doen…”

Life of Agony’s 5de album ‘The Place Where There’s No More Pain’ komt uit in april 2017.

Links: JoeyZ Facebook | JoeyZ Twitter | JoeyZ Website | Life of Agony Website | Zire’s War Facebook