Buiten nog een handjevol beschikbare  kaarten voor de donderdag, kon Jera On Air het afgelopen weekend het bordje uitverkocht aan de deur hangen. Zo’n 10.000 bezoekers per dag wisten de weg naar het uiterst sympathieke hardcore/punk festival in het Limburgse Ysselsteijn te vinden. De weergoden maakte het donderdagavond nog even spannend met straffe onweersbuien die het festival zowaar een uurtje stillegde. Voor de rest geen wanklank te bespeuren en vooral een uitgelaten maar ontspannen sfeer met bands en fans die duidelijk de afgelaste edities van 2020 en 2021 wilden inhalen.

Foto’s: Bram Geurts | Tekst: Maurice van der Heijden | Remco Moonen | Reno van der Looij

Jera on Air donderdag 23 juni

Jera On Air 2022 kent na twee jaar afwezigheid een enigszins natte start, waarbij men van geluk mag spreken dat alle optredens in tenten plaatsvinden. Genoeg ruimte om te schuilen voor die ene megabui die over het land trekt, die heel Nederland negeert en zich enkel op Ysselsteijn fixeert. Echter, het weer mag de pret niet drukken, want in de Eagle tent speelt Year Of The Knife een fijn potje straight-edge hardcore, waar je je oordoppen gelijk goed kunt gebruiken. Desalniettemin moet het publiek er nog even in komen Èn komt de interactie nog niet echt tot stand.

Interactie is iets wat Nathan Gray van BoySetsFire een stuk beter afgaat. Deze post-hardcore iconen uit Newark weten de Vulture stage in een mum van tijd om te toveren in een bruisend spring- en dansfestijn, waarbij nagenoeg iedereen de tracks woordelijk meebrult. Tot het moment dat de omroeper het festival stil legt, dan toch. Inmiddels regent en onweert het dermate hard dat het festival even stopt om de natuur plaats te geven, maar bovenal voor de veiligheid van artiesten en bezoekers. Helaas komt de briljante show van BoySetsFire hiermee tot een abrupt en onbevredigend einde en lopen we de rest van de avond door de blubber hopende niet uit te glijden, en vooral hopende dat de auto vanavond niet vast rijdt in het modderige weiland. (RM)

Één van de absolute hoogtepunten op de donderdagavond is toch wel Life Of Agony. Gitarist Joey Z mag zijn hoedje wel afnemen voor de manier waarop Mina Caputo het publiek bestiert. Meteen vanaf de eerste tonen van Rivers Run Red is er geen ziel meer in de tent die denkt aan stilstaan.

Andere koek vinden we bij Hang Youth, deze Amsterdamse punkers met liedjes van gemiddeld 45 seconden besmeuren de Belastingdienst, schoppen tegen de Shell en haten maandag niet, maar kapitalisme des te meer. Uitermate geschikt om hard mee te brullen, waarnaast menig lichaam op het publiek belandt om de eerste crowdsurfjes van het festival mee te maken om ons daarna te begeven naar het fantastische Eindhovense concept EMO NIGHT MAINLAND, waar DJ’s Bart & Lesley, beter bekend als Big Boys At The Disco, de heerlijkste Emo-classics draaien in een veel te volle tent, waar niemand vergeet te huilen en iedereen blij is van verdriet. (RM)

Jera on Air vrijdag 24 juni

Op vrijdag is het weer algeheel een stuk beter en het festivalterrein dankzij houtsnippers veel beter te begaan, al zijn de takken wat minder fijn voor de voetjes, uitglijden is er niet meer bij. Perfect om des avonds te genieten van Beartooth, die zich in tien jaar tijd hebben opgewerkt tot de absolute top van de hedendaagse metalcore. Fantastische technische riffs worden afgewisseld met de beste pophooks in de refreinen, met ‘Below’ als hoogtepunt van de set met recht aanwezig op prime time main stage!

Daarna door naar Turnstile, misschien wel de meest originele hardcore band op aarde, welke in 2019 zorgde voor een absoluut hoogtepunt van buitenaardse klasse. De verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen, maar worden helaas niet waargemaakt. Het optreden van deze Amerikanen komt niet over op het gehele publiek. Achteraf gehoord van publiek vooraan dat technische problemen (uitgevallen versterkers bijvoorbeeld) hieraan ten grondslag lagen, waardoor niet alles meteen uitversterkt was. Jammer, want we keken erg uit naar deze verschijning.

Uiteindelijk eindigt de vrijdag in een totale chaos bij The Offspring. Er is niemand op het veld die niet elk liedje mee kan zingen (op de drie nieuwe nummers na), tijdens ìWhy Donít You Get A Jobî spotten we zelfs een authentieke Limburge polonaise om het feest compleet te maken. Een band van wereldklasse die zelfs de meest stijve hark zijn voetjes van de vloer krijgt! Nog even een lekker craft biertje bij die fijne mensen van de Rabauw craftbeer bar en dan sluiten we dik tevreden af voor vandaag.(RM)

Jera on Air zaterdag 25 juni

Het is nog vroeg, maar in een half gevulde tent laat deze zaterdag Holding Absence zich niet inhouden! Vol energie brengen deze Welshman hun post-hardcore melodisch en krachtig ten gehore. Een klein hoogtepunt wat vele bezoekers helaas hebben gemist, wellicht speelden ze wat te vroeg op de dag. De show was er niet minder om, én juni is pride month, dus werd er ook nog even lustig een regenboogvlag gezwaaid voor gelijkheid voor eenieder. (RM)

Vein.fm: om twee uur is het Amerikaanse Vein.fm gelijk bij de pinken met een explosieve cocktail van dissonante 90s metalcore, industrial geruis en de groove van nu-metal. De lameheid van dat genre hebben ze thuisgelaten. Wat zeg ik: de band knalt uit zijn voegen en met vocale variatie (bassist en gitarist doen ook mee) is dit een heavy hoogtepunt op de vroege zaterdagmiddag. Soms nemen ze gas terug en is er normale zang maar al vlug raast de band door en tussen de groove komt het vijftal op de proppen met maniakale breaks. In een genre waar eenheidsworst altijd om de hoek loert is Vein.fm een verademing. Meer van dit. (MH)

We pikken nog een stukje The Hell in de Buzzard tent mee, die bewijzen dat je met matige muziek ook een feestje kan bouwen. Ze hebben 4 zangers die allemaal hetzelfde zingen. Alle bandleden hebben gangstastyle een doek voor de mond. De show weten ze te brengen, nu nog betere songs. Tegenover in de Eagle tent begint het Britse Oceans ate Alaska. De band start met herkenbare riffs uit moderne metalcore en emo maar er zit geen lijn in het werk. Denk aan knip en plak werk: starten met een stukje metalcore, even door naar deathcore, een melodieus emo stukje (inclusief de typische zang) en hoppa ook nog een sample met een stukje hiphop. Na drie nummers is het genoeg. (MH)

Na Vein.fm staat Incendiary in the Vulture tent; een relatief onbekende hardcore parel uit NYC maar met 3 gouden albums op zak. De band mixt Snapcase dissonantie met typische NYHC groove en weet hoe de perfecte hardcore song op te bouwen en spannend te houden. Met pareltjes van het ‘Thousand Mile Stare’ album staat de set als een huis en zelfs met een nieuw nummer gaat de tent op zijn kantje. Hoogtepunt en laat dat nieuwe album maar snel komen! (MH).

De hoogtepunten volgen elkaar nu snel op. Eskimo… uhmmm… Electric Callboy kan een volgende keer wel eens veel hoger op de poster staan. De tent staat afgeladen vol en vanaf de eerste tonen van het cheesy ‘Pump It’ verandert de Eagle Stage in één kolkende massa. Het werk van deze Duitsers zit natuurlijk tussen kunst en kitch en dat realiseren ze zichzelf donders goed. Door de wisselende outfits en tracks als ‘Hypa Hypa’ dikken ze het zelf nog eens flink aan ook. Het collectief met 2 zangers is geweldig op elkaar ingespeeld, het werkt als een malle en het publiek vindt het fantastisch. (RL)

Op dezelfde stage staat nog zo’n act waar het publiek uit de hand eet. Alleen bij Frank Carter and the Rattlesnakes draait dan toch vooral om Frank Carter zelf, die zich profileert als een ware volksmenner en entertainer. Tijdens de eerste track vliegt hij het publiek in, klimt in 1 van de masten, surft op een roze opblaas-flamingo en smijt met microfoons. Gelukkig vergeet de band ook niet om een reeks aan sterke songs te brengen, waarbij ‘Juggernaut’, ‘I Hate You’ en ‘Crowbar’ het beste blijven plakken. (RL)

Als de sympathiek Belgen van Stake starten doen ze me bij vlagen denken aan een hardere variant van het Amerikaanse Thrice. De zwaar rockende sound heeft zijn charme maar blijft net niet beklijven. De concurrentie komt uit de hoek van het minder subtiele Knocked Loose. De hardste band van de zaterdag zo blijkt, de security heeft het druk met het opvangen van crowdsurfers en de tent gaat los. De band mixt beatdown hardcore, metalcore and zelfs deathcore met soms een typische uptempo hardcore versnelling waarbij de moshpit gelijk start. Origineel kan ik de sound niet noemen (Slayer riffs komen uiteraard aan bod) maar wat klinkt dit opgefokt. Aangevoerd door zanger Bryan Garris die met zijn aparte schelle stem de tent naar zijn hand zet. De band is een ingespeelde moordende machine en weet brute kracht in catchy nummers om te zetten. Met een propvolle tent bewijzen de Amerikanen als winnaars voor de dag te komen. (MH)

Met het album ‘California Cursed’ heeft Drain een magnifiek hardcore debuut op zijn naam staan. Snelle hardcore met een metal-achtig geluid. In de korte set komt dat laatste helaas niet helemaal uit de verf. De zanger stuitert over het podium maar de energie van de plaat komt pas tot uiting in de laatste twee nummers van de set. Hier had meer ingezeten. Een band die nooit teleurstelt is Terror. Met laatste plaat ‘Pain into Power’ is de band weer op oorlogspad en de simpele maar oerdegelijke hardcore krijgt het publiek natuurlijk aan het dansen. De gebruikelijke klassiekers als ‘Always the Hardway’ en ‘Keepers of the Faith’ komen uiteraard ook aan bod. Scott Vogel weet met zijn one-liners het publiek als geen ander te bespelen. Wat moet ik verder nog zeggen over Terror? Kijk, mosh en onderga het beukende geweld van de Amerikaanse band. (MH)

De oude rotten van Bad Religion zijn duidelijk niet stuk te krijgen! Uit hun ruime oeuvre wat zij in 40 jaar hebben opgebouwd spelen ze alle grote hits en publieksfavorieten die tot ver buiten de tent roering brengen, wanneer iedereen ‘I Want To Conquer The World’ meebrult. Deze 21st Century Digital Boys zijn nog immer relevant en nog lang niet klaar met ons! De afsluiter van Jera On Air 2022 is de melodische punkband Rise Against uit Chicago. Meermaals bedankt zanger Tim McIlrath iedereen, omdat ze eindelijk na ruim twee jaar weer kunnen spelen. Het publiek beantwoordt deze opzwepende woorden met luid applaus, waarna iedere hit luidkeels wordt meegezongen. De set eindigt met een akoestische versie van ‘Hero Of War’, waarbij de emotie in de zaal tot in je beenmerg te voelen is. Daarna kan men nog even helemaal los in de encore met als aller-aller-laatste nummer van Jera On Air 2022: ‘Savior’. (RM)