Als double-bill staan het Noorse Kalandra en de Italiaanse Lili Refrain vandaag op het affiche. Maar met een speeltijd van drie kwartier voor Lili Refrain en anderhalf uur voor  Kalandra kun je uiteindelijk toch beter spreken van hoofdact en voorprogramma. Al vinden de albums van zowel Lili Refrain als Kalandra na afloop gretig aftrek.

Teskt Theo Miggelbrink | Foto’s Justina Lukošiūtė

Ondanks de lieve belletjes waar Lili Refrain haar set vanavond mee aftrapt oogt de dame in kwestie alsof ze zo weggelopen is uit een Noorse black metal-band, of zo u wilt uit een mistig Noors woud waar ze in voorchristelijke tijden als hogepriesteres actief was. Anyway, als luisteraar bekruipt je toch het gevoel dat er een paar houten kruiskerken gesneuveld zijn voordat Lili Refrain haar opwachting kon maken op het podium van de Effenaar. Dat komt vooral door de imposante sound die ze weet neer te zetten. De lieflijke belletjes aan het begin van de avond ten spijt, weet ze gewapend met slechts synths, drums, gitaar en haar looping-station, haar sound binnen luttele minuten op te bouwen tot een heerlijk bombastisch geheel.

Haar uiterlijke verschijning ten spijt heeft het met black- of deathmetal echter niet zoveel van doen. Daarvoor zijn de invloeden te divers. Van tribal-vocalen tot scheurende metal gitaren gecombineerd met zoete arabische toonladders, ambient soundscapes en roffelende drums. Het is een multiculturele hutspot die waarschijnlijk alleen in de eeuwige stad Rome, haar thuisbasis, kon ontstaan. En voor de sceptici, die nog niet gelijk door haar wall of sound omver geblazen werden, volgt halverwege de set een vrolijke uitleg over het gebruik van het looping-station. Maar eerlijk gezegd is dat ten overvloede.

Na drie kwartier is het de beurt aan de heren en dame van Kalandra. Die een lieflijkere sound neerzetten dan hun openingsact. Maar hun folk-achtige songs klinken ontegenzeggelijk fraai en hoewel dit hun eerste headline toernee is hangt het bordje uitverkocht vandaag op de deur. Het gisteren (13 september 2024) uitgekomen album A Frame Of Mind zal daar ongetwijfeld aan bijgedragen hebben, want dat is een bijzonder fraaie worp geworden. Een viertal songs van dat album passeren vanavond de revue, waaronder het fraaie vroeg in de set gespeelde ‘The State Of The World’ en afsliuiter ‘Bardaginn’. Maar los van het mooie album is zangeres Katrine Stenbekk misschien wel wel de voornaamste troef. In songs als ‘Naive’ of ‘Borders’ klinkt ze net zo lekker verkouden als Suzanna Hoffs, of dromerig als Hope Sandoval. Maar in tegenstelling tot die twee Paisley Underground-grootheden koppelt ze dat ook nog aan een fabelachtig bereik. Het betekent dat haar kompanen instrumentaal lekker uit de bocht kunnen vliegen en dat songs die aanvankelijk lieflijk begonnen, met lekker veel bombast eindigen. Waarbij gitarist Florian, als ware hij Sigur Rós’ Jónsi, regelmatig een strijkstok tevoorschijn tovert om zijn gitaar te bespelen en ook drummer Oskar kan flink uitpakken. Dit komt tot een apotheose in de halverwege de set gespeelde ‘Bukkehorn Jam’ waarbij gitarist Jogeir zijn gitaar verruilt voor een traditionele Bukkehorn.

Maar vergis je niet. Want Kalandra is zowel tijdens de ingetogen, als tijdens de stevige songs even overtuigend. Van “dutch disease” is vanavond dan ook geen sprake. Van toegiften overigens ook niet. Maar dat komt eerder omdat het publiek de band geen kans gunt om van het podium te lopen. Anders was het van Wardruna bekende ‘Helvegen’ waarschijnlijk de eerste toegift geweest. Nu spelen ze die song tijdens hun “reguliere set” gevolgd door ‘Brave New World’ en ze sluiten af met het fraaie in het IJslands gezongen ‘Bardaginn’. Maar dan is het vanavond écht over. Behalve dan voor degenenen die het nieuwste album vers geperst willen. Want de rij aan de merch tafel na afloop is lang, héél lang.