Bloodshed Fest is al jaren lang ee gegarandeerd spektakel van het extreemste wat je kunt vinden in de muziek. Grindcore is de basis, maar steeds meer laat het festival variatie zien. Dit jaar is het programma dan ook zeer bijzonder in Dynamo.

Foto’s: Marc Koetse | Tekst: Guido Segers

Hoewel we dag 1 hebben moeten missen (met optredens van Siege, Weekend Nacho’s en het EIndhovense Throw Me In the Crater) biedt dag twee de meeste variatie en een aantal opvallende namen. Zo heeft het festival als headliner niemand minder weten te strikken dan Atari Teenage Riot, de Duitse digital hardcore pioniers.

Kersverse band Phantom Corporation staat in de kelder te spelen. Het geluid is een crusty d-beat punk vibe, maar met iets teveel technische vaardigheid om ver verhullen dat de Duitsers wortels in andere bands hebben. Nu is dit een project van 2 leden van death/thrash band Dew-Scented. Het geluid is onheilspellend, mede door die metal invloeden en op het podium is vooral het spelplezier te zien. Er is net een EP uit met zes nummers, benieuwd of deze band nog meer gaat doen.

Voor Okkultokrati gaat er zeker nog meer volgen. De Noorse band klinkt bij vlagen als Darkthrone in de ‘F.O.A.D’ periode, maar net wat meer uitgesponnen en repetitief. Dat werkt prima, want het geeft de band wat meer atmosfeer en diepte voor de luisteraar. Opvallend is de kek uitgeruste keyboardspeler, die wellicht gewoon het verkeerde podium op is geklommen. Op de plaat ‘Raspberry Dawn’ ging de band dit jaar een iets andere kant op met een meer frivool en zonnig geluid (maar wel gewoon rauw). Dat gecombineerd met de lijzige blikken van de frontman is toch een aparte gewaarwording, maar dit is zeker een band om te volgen met hun vreemde geluid.

Joe Buck Yourself is een vreemde eend in de bijt, waar hij ook speelt. De punk-turned-country speelt op zijn oude gitaar met zijn koffer als kickdrum de meest primitieve, rauwe country muziek die je kunt bedenken. Met een stem die klinkt alsof zijn longen twee lekke fietsbanden zijn en een verweerde kop is het ook een spektakel om live mee te maken. Joe Buck viel voor de muziek van Hank WIlliams, speelde in de Legendary Shack Shakers en de band van Hank III (kleinzoon van) en koos toen solo te gaan. Het gaat hem prima af en met vuur in zijn ogen weet hij de zaal te bezweren tijdens een intensoptreden.

In de kelder staat dan weer de snoeiharde death metal/grindcore band Wojczech te spelen. Het geluid is gewoon snoeihard op die beat gas geven. De gebrulde vocalen zijn overweldigend, maar worden toch ondersteund met een tweede schreeuwerd. Het is telkens even aftikken en gas, hop het volgende nummer er achteraan bij deze mannen. Wojczech lijkt op een lager pitje te staan, maar voor Bloodshed zijn de mannen wel in om even alles te laten gaan. Hetzelde geldt voor Malignant Tumour, dat in ieder geval klinkt als de Motörhead van de grindcore met een dikke knipoog en vreemde gezichtsbeharing. Over een weekje komt de nieuwe plaat uit van de Tsjechen ‘The Metlallist’, wat weer een vreemde grap lijkt. Ach, fijn dat zulke bands gewoon lekker door blijven gaan met grafherrie maken. In dit geval met een bijzonder fijne, vunzige baslijn en catchy melodieen. Het hoeft niet allemaal chaos te zijn.

De mannen van Bitternes Exhumed spelen een stevige pot beatdown hardcore, of een mix van grind en powerviolenc, net wat je wil. Hoekige, vette riffs die er lekker hard in klappen dwingen je tot bewegen. De pessimistische teneur van de teksten zorgt voor een grimmig gevoel, maar vooral lekker ongeremd beukwerk. De blaasbalg van de frontman werkt op volle toeren, Hoewel er weinig bijzonders is te zeggen over de Duitsers is dit gewoon een lekker los gooien optreden, fijn om in de stemming te komen voor de act op het hoofdpodium.

Frontman Ryan McKenney ziet er gehavend uit, al voor de set los gaat. Trap Them bracht dit jaar een topalbum uit, getiteld ‘Crown Feral’ en live beloven ze dan nog een scheutje meer te zijn. De bijna beestachtige manier hoe hun zanger zich over het podium beweegt terwijl de vurige sound uit de speakers knalt zegt dan wel genoeg, Trap Them verpulvert alles wat voor hen was met een geluid dat compleet onstopbaar is, met dikke gitaarlijnen en catchy riffs. Het is echter vooral die frontman die de aandacht trekt, wanneer hij op een speakerstack klimt en er vanaf springt. Het lijkt daarna dat hij mogelijk zijn voet gebroken heeft. Duidelijk in pijn, strompelt hij over het podium en is vastbesloten de set alsnog af te maken. De getormenteerde zanger klinkt daardoor wellicht nog net een stuk overtuigender en getergder. Nee, er zal niets aan deze band tippen, zeker als een moment later het bloed ook van zijn voorhoofd (vermoedelijk een eerder opgelopen wond) stroomt is het plaatje wel compleet van een woeste, beestachtige band. Weergaloos. (Achteraf schijnt McKenney beide voeten gebroken te hebben. Dan de set afmaken, wow.)

Dirty Protest vertegenwoordigt vandaag Eindhoven, of in ieder geval Woensel. De band heeft vandaag twee vocalisten. Drummer Dennis heeft namelijk zijn pols gebroken en zingt daarom een stukje mee. Zodoende is de rest van de band gewoon allemaal doorgeschoven. Het zorg voor een paar korte haperingen tijdens de energieke set, maar als de band op stoom is merk je er niets van. Schreeuwerige, boze punkrock die boos is op best veel dingen, vooral de media. Lieke Sjmieke schreeuwt haar longen uit ’t lijf en gooit er tussendoor nog een praatje tegenaan. Hoewel niet iedereen het Nederlands even machtig is, spreken de nummers voor zich en speelt de band een bijzonder puike set op een minder gunstig tijdstip zo net na en voor een grote naam. Dirty Protest laat in ieder geval horen dat we in Eindhoven ook nog een potje vuige punk spelen.

Op het grote podium mag grote naam Victims even het publiek murw beuken met hun rauw pot hardcore. Deze jongens zitten inmiddels in hun 20ste levensjaar en dat is te horen aan de soepele sound en routine die in de performance zit. Krachtig en continue voortstuwend, lukt het snel om het publiek op hun hand te krijgen. Toch is het niet de meest sprankelende show, maar dat kan ook wel eens liggen aan de vorige band op dit podium met de maniak op zang. Victims bracht dit jaar nog een nieuwe plaat uit, dus er zit nog genoeg leven in de band.

Maar waar het vanavond toch allemaal om gaat is de komst van Atari Teenage Riot naar Eindhoven. Het podium wordt leeggehaald en een batterij laptops wordt neergezet voor een groot scherm. De band komt op in het donker, met niets dan flitsende beelden op het scherm en lanceert een set met snoeiharde digitale hardcore, zoals ze hun eigen audio-terreur noemen en al snel veranderd de zaal in een kolkende massa dansende lijven op vooral veel klassiekers van ‘Delete Yourself’ uit 1995. Nummers als ‘Into The Death’ en ‘Speed’ zijn nog altijd ongeëvenaard in hun agressie. Als het publiek niet helemaal mee op gang wil komen zorgt met name groepsleider Alec Empire wel voor de opzwepende momenten samen met zangeres Nic Endo.

Of ATR in deze tijd nog even overtuigend is, dat is lastig te zeggen. Hoewel de groep weer bij elkaar is en ook nieuwe muziek produceert, zijn het toch de klassiekers die geen gelijke kennen en het publiek in beweging zetten. Een gewaagde uitstap van de organisatie overigens. Het festival kende voorheen vooral acts uit de grindcore hoek, maar met interessante namen uit andere richtingen en later op de zaterdag ook nog een Bong Ra wordt ook Bloodshed Fest alleen maar beter. Op naar volgend jaar!.