Afgelopen weekend was het tijd voor de eerste Kempenerpop 7 jaar. Heel fijn dat dit sympathieke festival terug is gekeerd op de festivalagenda. Deze veertigste editie had direct een poster vol met redenen voor ons om te gaan kijken: onder meer Ploegendienst, Dikke Dennis en de Rockers, Tigre Blanco, Baklawai, Skroetbalg en Sunfire kwamen langs voor het rockpubliek. Er stonden ook wat andere publiekstrekkers op het programma, zo daalde de Russische activistische band Pussy Riot, het theatrale Elmer en de absurdistische elektronica-hiphop van Prins S. En De Geit af naar Waalre.

Tekst: Pepijn Mulder (vrijdag/zaterdag) en Lot Gips (zondag)
Foto’s: Paul Verhagen (vrijdag),  Peter Tops (zaterdag) en Lot Gips (zondag)

Vrijdag 22 september – Het Boerenbondterrein veranderde binnen no-time veranderd in een modderpoel, wat het optreden van Tigre Blanco niet veel goeds deed. De band is een graag geziene gast in regio Eindhoven maar het slechte weer zorgde toch voor een matige opkomst en een wat tamme sfeer. Dat was heel zonde: het optreden was namelijk heel charmant, de band speelde stijlvol zoals we van ze gewend zijn. De stem van zanger Quintijn Lohman was diep mysterieus en de band bood een sterke ritmesectie. Met een meezingmoment probeerden zij het publiek tegen het einde mee te krijgen, en het publiek zong mee vanuit de onderkapping.

Op het moment dat Sunfire het podium betrad, was het redelijk opgeklaard en durfde men wat meer onder de tenten vandaan te komen. Mede door het feit dat de muziek wat sneller en meer upbeat was, werd er al wat meer gedanst en kon men lekker loskomen. De band had zichtbaar plezier en kroop af en toe dicht tegen elkaar aan, het zag er heel verbroederend uit. Steeds meer mensen lieten hun schuilplaats achter zich om vooraan bij het podium te komen dansen.

Pussy Riot sloot de avond af met een act die veel verbazing wekte. Veel mensen kennen de band door hun vele verschijningen in de krant als ze weer werden opgepakt vanwege ‘anti-Russische propaganda. Ook deze vrijdag was de band niet compleet: Men verwachtte punkrock maar kreeg een soort spoken word-achtige show. Onder begeleiding van drums en een viool somden zij in het Russisch op wat er allemaal gebeurt in Rusland waar wij geen weet van hebben.

Op het scherm achter hen werd de tekst in het Engels geprojecteerd. Aan de ene kant was het een indrukwekkende act die het publiek bijna dwong op te letten, aan de andere kant kwam het niet echt over op het publiek van Kempenerpop. Aan het einde van het concert krijgt Pussy Riot alsnog een groot applaus, maar zijn mensen her en der hoorbaar verward over wat ze zojuist hebben meegemaakt.

 

Zaterdag 23 september – Het weer op de tweede dag van Kempenerpop is al een stuk beter en het zwembad dat is ontstaan op het midden van het terrein is grotendeels weggepompt. Het is daardoor ook gelijk een stuk drukker op het terrein. Wanneer Dikke Dennis het podium bestijgt is het meteen menens. Hij drinkt in een uur tijd drie trays bier leeg terwijl hij schreeuwt over zijn hedonistische leven. Het is lomp, het is vuig, het is smerig en het is precies wat we zoeken bij een show van Dikke Dennis. Hij gedraagt zich gaandeweg de show steeds meer als een rebelse kleuter; hij ontstemt de gitaren van zijn bandleden, kopt zijn microfoon weg, laat zijn reet zien en briest naar de organisatie dat hij 5 minuten over tijd gaat. Het heeft hem allemaal nooit iets geboeid wat mensen ervan vinden en het zal hem ook nooit iets boeien.

Ploegendienst brengt een jeugdig publiek met zich mee dat van begin tot eind zorgt voor een moshpit in de modder. Ray Fuego is vurig en grof: hij spuugt teksten uit over menstruatiebloed, egoïsme en over zijn ra, ra-ra, ra-rattekop. Aan het einde dampen er een paar hoofden van het zweet. De show is snel, gejaagd bijna, en veel te kort. In drie kwartier pakken de mannen het hele veld in. Als het aan het publiek ligt mag Ploegendienst nog weleens terugkomen naar Kempenerpop.

Prins S. En De Geit is de absolute ster van de avond. De bassen zijn net zo diep als de teksten absurdistisch. Met een stage presence die ergens tussen een kindercamping-animateur, een popdiva en een rapper in zweeft leidt zanger Scott Beekhuizen ons door deze trip heen. De sfeer zit er goed in en er wordt veel gedanst. Veel mensen zijn al bekend met deze act, maar ook de mensen die het voor het eerst zien kunnen meezingen met Faithless-cover ‘Dit Is Mijn Kerk’. Veel liefde is er ook voor gitarist Marne Miesen, die vorig jaar nog met een hersenbloeding in het ziekenhuis lag. De show was bizar maar ook gezellig en liefdevol.

Afsluiter van de zaterdag is Elmer, het mannelijke alter ego van theatermaakster Merel Pauw. De trend van absurde teksten werd doorgezet met nummers als ‘Fantastisch’ (over het overlijden van haar moeder aan kanker), ‘Je Vader’ (waarin ze schreeuwt: ‘IK NEUK JE VADER ZONDER CONDOOM!’) en ‘Nothing Ontploffing’ (over een paniekaanval tijdens de seks. Het podium is ook bijzonder ingericht: Elmer wordt vergezeld door Skipper de DJ-hond, die op een enorme radio staat. Achter hen staat een waslijn met onderbroeken en een wasmachine. De muziek is dansbaar, het is een goede afsluiting van de Kempenerpop-zaterdag.

 

 

Zondag 24 september – Kunst trapt de zondag van Kempenerpop af. Het is dan helaas nog niet heel erg druk. Het lijkt of de gezellige drukke zaterdagavond in Aalst-Waalre met de nodige biertjes haar sporen heeft achtergelaten en er nog wat hersteltijd nodig is. Neemt niet weg dat het duo scherpe teksten en een bijna toneelwaardig optreden aflevert, dat het wel aanwezige publiek erg  het goed deed.

Na een rustige start is het podium vervolgens voor de Eindhovense punkrockers van No Matching Socks. Zij brengen zoals bijna altijd een trouwe fanbase met zich mee. Zo zijn er veel meezingers en T-shirts van de band te zien. Dit is zeker een band om in de gaten te houden! Zelfs met maar één album op zak hebben deze gasten laten zien dat ze nog heel veel te bieden hebben.

Ondanks het prachtige weer is het minder druk dan de zaterdag. Het is wel erg gezellig; kinderen spelen in de overgebleven modderplassen en de volwassenen genieten van de strakke en alternatieve set van het Eindhovense The Astoria, en met de bekende gezichten van Jeroen en Mirjam (The Dirty Denims) weet je dat het met de energie wel goed zit.

 

Nog meer Eindhoven Rockcity based gitaargeweld deze zondag: Baklawai is namelijk vervolgens vunzig. Het is vuig, smerig, vuil en het is hard. Met de ruige riffs, lange haren en bakken met energie krijgen ze iedereen aan het dansen. De veertigste editie van Kempenerpop startte dan wat moeizaam, maar liet wel zien dat iedereen erg blij is dat het festival weer terug is. Op naar de 41e editie van dit festival! Toch?