Als de band opkomt, ben ik even in verwarring. De Britse zangeres Kim Wilde is geen dag ouder geworden sinds eind jaren tachtig. Ook haar slanke figuur en manier van bewegen zijn nog steeds hetzelfde, alleen haar haar is nu donker. Maar dan verschijnt de koningin van de New Wave, die de westerse soundtrack van de jaren tachtig mede bepaalde, zelf ten tonele, met wapperende blonde lokken. Stijlvol, uitdagend, maar wel degelijk 60+. De dertig jaar jongere look-a-like is Scarlet Wilde, haar nicht en achtergrondzangeres bij de European Tour, vanavond in de Effenaar.

Tekst: Maartje Kunnen | Foto’s: Bram van Dal

Wilde verwelkomt ons hartelijk en de band zet ‘Rage To Love’ in. Het is meteen een strak georganiseerd spektakel. Synchrone danspassen, perfect geluid. Qua aankleding had de band zo uit een motorclubhuis kunnen komen. Wilde is volledig in het zwart: strakke zwarte broek, zwarte handschoenen en zwartleren jack met op de mouwen in zilveren letters ‘WILD’. Links van haar staat gitarist en broer (tevens vader van Scarlet) Ricky Wilde. Hij en de toetsenist – allebei kaal, fors, in het zwart, met zonnebril – zouden niet misstaan als uitsmijter bij een nachtclub. Door de keytar om zijn nek kan de toetsenist vrij rondlopen. Het is een mooi gezicht om deze twee vervaarlijk uitziende mannen tegenover elkaar te zien staan, met pretogen blikken te zien uitwisselen en met kopstem de achtergrondvocalen van ‘Water On Glass’ door één microfoon te horen zingen.

Na vier nummers laten we de jaren tachtig even voor wat ze zijn. Wilde moet een moment op adem komen en vertelt vervolgens dat dit concert het laatste is van deze tour door Nederland. En dat ze naar de Keukenhof is geweest. ‘Oh my gosh, it was paradise!’ roept ze, terwijl ze een zojuist gekregen bos tulpen toont. Hier komt de hovenier in haar boven. Ze is een van de weinige popsterren bij wie de woorden ‘zangeres’ én ‘hovenierster’ verschijnen als je haar naam intoetst in de zoekmachine. Ze vertelt dat ze in 2003 eigenlijk al met pensioen was en vooral bezig met tuinieren, toen een Nederlandse vriendin haar opbelde met de mededeling dat ze in Nederland op nummer 1 stond met ‘Anyplace, Anywhere, Anytime’. Ze wist van niks, want dit nummer – een samenwerking met Nena – was in het Verenigd Koninkrijk niet uitgebracht. De hitnotering vormde het startsein om weer op de planken te gaan.

Als de eerste klanken van de voormalige nummer 1-hit klinken, begint een feestje op het podium. De gitaristen en bassist blijven op hun post, maar de achtergrondzangeres en de toetsenist fladderen over het toneel, verschillende onderonsjes initiërend. Ondertussen komen er uit het publiek allerlei cadeautjes en bossen bloemen Wildes kant op. Als ze weer even staat uit te puffen, krijgt ze een groot, rood pak in haar handen geduwd. ‘Thank you! This is a late birthday present … or an early one. It’s either for my 63rd or 64th birthday.’ Ondanks dat Wilde soms even op adem moet komen tussen de nummers door, is haar stem nog altijd geweldig. Bij ‘Four Letter Word’ kan ze moeiteloos bij de hoge noten, of het in elk geval zo laten klinken.

Dan is het tijd om de band voor te stellen. Als het de beurt is voor haar nichtje, vertelt Wilde dat ze niet alleen haar achtergrondzangeres is, maar ook liedjes schrijft en het artwork op haar nieuwe album verzorgt. Want Wilde werkt aan een nieuw album, waarmee ze volgend jaar gaat touren. Als laatste wordt ‘the man who began with me in the eighties’ voorgesteld: broer Ricky Wilde. De band zet ‘King Of The World’ in, een ode aan een overleden Nederlandse vriend. Wilde laat zien ook qua volume nog veel in huis te hebben: het ‘King Of The World’ wordt uitgeschreeuwd, ook door broer en nicht.

Bij het nummer ‘1969’ wordt het een beetje melig. Wilde heeft een wit, cartoonesk pistool in haar handen en zingt ‘Here Come The Aliens’. Twee in het zwart geklede figuren met witte alien-maskers stappen het podium op en beginnen te dansen. Ook Ricky heeft een masker op. Ineens wordt het donker. Wildes pistool licht op en ze schiet de aliens neer. Na deze maskerade vraagt de zangeres: ‘Who wants to come back to the eighties with me?’ (‘Come forward’ had ook gekund, aangezien we in 1969 zaten.) Dat ziet het publiek wel zitten. We krijgen nog een aantal hits waaronder Supremes-cover ‘You Keep Me Hangin’ On’.

Als Wilde het publiek gedag zegt, hebben we ‘Cambodia’, ‘You Came’ en vooral ‘Kids In America’ nog niet gehad, dus een toegift ligt in de lijn der verwachting. Na een daverend applaus komt de band terug en Wilde bedankt haar fans heel hartelijk. Een zaal uitverkopen ‘at my age’ is niet iets vanzelfsprekends, laat ze weten. En nu komt dan ‘Cambodia’. ‘You can sing along at the right points!’ Als broer Ricky een denderende gitaarsolo speelt, staat de zangeres er trots naast. Dan nemen broer en nicht de zang over. Wilde verdwijnt even van het podium om terug te keren met een blauwe glittermantel en dito pet. ‘Next year I’m coming back with my new album and new costumes!’ Alle energie wordt eruit gegooid. Bij ‘You Came’ zwaaien de gitaristen en toetsenist synchroon met hun instrumenten en bij afsluiter ‘Kids in America’ gaat het helemaal los; niemand hoeft zijn energie meer te sparen. Zo eindigt een wervelende en sprankelende show. De muzikanten komen nog even naar voren voor een buiging. ‘Tot ziens!’ roept Wilde en verlaat voor nu het toneel.