Een Effenaar Stroomhuis show in de Basement van Dynamo. Wat een samenwerking! En dan hebben we als voorprogramma een band die geboren is uit Popei. Het is dan ook best een ons kent ons gevoel vandaag. Een hoop locals zijn weer langsgekomen de openers te steunen. Eindhoven Rockcity, jonguh!

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Paul Verhagen

Death Sells is al sinds het begin van de band een favoriet van deze site. De gunfactor is hoog voor deze enthousiaste jonge muzikanten. En ze mogen de headliner van de avond niet alleen in Eindhoven ondersteunen, maar de volgende dag ook in Nijmegen. En volkomen terecht!
De nummers van deze Eindhovense noise band kenmerken zich door een spannende opbouw. Neem nu ‘State of Mind’ waarop zangeres Michaela Nitsotoli in het begin bijna loompjes haar tekst vertellend brengt, waarop de urgentie toeneemt en ze schreeuwend het nummer besluit. Het opzwepende ‘Confusion’ is een schoolvoorbeeld van de gecontroleerde chaos die hun geluid kenmerkt. Een sterk baslijntje trekt ons dit hardste nummer van de set in. Michaela schreeuwt steeds wilder in de microfoon en krijgt uiteindelijk bijval van gitarist Jef Maimon.

Over Jef gesproken… Wat een spelplezier spat van hem af! Wild over het podium bewegend speelt hij de hoekige riffs alsof het geen moeite kost, continu een enorme lach op zijn gezicht. Boeiend zijn de momenten waarop hij zijn effectenpedaal als een soort tweede instrument gebruikt, De praatjes richting publiek komen ook van zijn kant. Een slimme keuze, want het zorgt ervoor dat Michaela wat mysterieuzer blijft. Als een soort kruising tussen Courtney Love en Nina Hagen weet ze het publiek in haar greep te houden en iets van gevaar en onvoorspelbaarheid uit te stralen terwijl naast haar Emma Smit op bas het rustpuntje van de band lijkt te zijn. Rest me ook nog even te benoemen dat drummer Mees Weterings een aantal keren sterk de aandacht naar zich toe weet te trekken met inventief en strak drumwerk. Knap, gezien de podiumuitstraling van Michaela. Wederom wist deze band ons te overtuigen!

Het mag niet heel erg druk zijn als Knives start, maar de zaal is bijna te klein door de moshpit die al meteen ontstaat. Het moet dan ook gezegd worden dat de punkrock van deze band uit Bristol wel heel energiek is. In saxofoniste Izzi Allard heeft de band ook een goede cheerleaders. Als ze niet op haar instrument blaast stuitert ze over het podium als een pingpongbal. Uiteindelijk gaat ze ook nog even de zaal in. Het zou makkelijk zijn de toevoeging van een blaasinstrument in een punkband als gimmick te betitelen. Toch is het hier een integraal onderdeel van het geluid en komt het nergens misplaatst over. Sterker nog, het gaat prima hand in hand met de gierende gitaren, ronkende bas en snelle drums. En hey, het ging natuurlijk Dog Eat Dog ook niet slecht af.

Vocalist Jay Schottlander kan zichtbaar het enthousiasme van de moshende fans waarderen. Met een speelse manier van optreden zorgt Jay voor brede glimlachen. Dat speelse is ook zichtbaar als hij even het podium verlaat om naar de bar te lopen en het moment dat hij met zijn manboobs speelt na zich ontdaan te hebben van zijn hoodie. Meestal klinken zijn vocalen lekker rauw maar soms laat hij een verrassend aangenaam stemgeluid horen. Als ze samengaan met die van Izzi, zoals op afsluitende knaller ‘Doppelgänger’, zorgt dat voor een extra stukje urgentie.

Kortom, we zagen vanavond twee jonge, veelbelovende bands die het geluid van de toekomst vertolken.