De mannen van Backtrack maken langzaam maar zeker meer naam. Weliswaar nog niet op een niveau van Terror of Hatebreed, maar ze zijn in ieder geval allang geen onbekende meer in Eindhoven. In 2011 stonden ze als support voor Terror en in 2014 stonden ze eerder al als headliner in Dynamo. Afgelopen november gingen ze goed los tijdens The Sound Of Revolution in het Klokgebouw, waar ze de True Spirit Stage optimaal wisten te benutten. Een gelijke setting is vanavond in Dynamo gecreëerd, dus de omstandigheden zijn in ieder geval optimaal voor een herbeleving van die show. De lokale helden van Dawn of Mankind openen het bal.

Tekst: Roy Verhaegh | Foto’s: Gerrit Smalbrugge

In eerste instantie was Grove Street Families de openingsact voor vanavond, maar die moesten een tijd geleden al afzeggen. Gelukkig zit Eindhoven niet verlegen om stevige bands en kon zodoende de hulp van Dawn Of Mankind ingeschakeld worden. Een mooie gelegenheid overigens voor de mannen om zich wat meer te profileren, zeker nu ze het nieuwe album ‘Before The Heart Stops Beating’ op zak hebben. Het is te doen in bij de mainstage vanavond, maar met een kleiner podium er voor gezet. Een goede move, want zoiets komt de interactie bij hardcoreshows natuurlijk alleen maar ten goede. Bij Dawn Of Mankind bijvoorbeeld besluit frontman Sven Slokker om zelf ook meteen in de zaal te gaan staan. Hij doet daar zijn ding op de plaats waar normaal gesproken de moshpit losgaat. Het publiek is nog mak, dus dan kan dat.

Zijn longen tiert hij uit zijn lijf, waarbij opvalt dat zijn schreeuw van een wat hoger register is als de muziek zelf. Die dondert als een stoomwals die voorzien is van mitrailleurs door de zaal. Helaas is de bas behoorlijk aanwezig, waardoor de melodische gitaarstukjes verloren gaan en soms wat als één log geheel klinkt. De presentatie is bescheiden, maar het gitaargeweld des te rauwer. In eerste instantie worden we getrakteerd op een dosis recht-toe recht-aan-portie metalcore, waarbij er halverwege de set wat meer hardcorepunk in de mix gegooid wordt met nummers als ‘Get Back In Line’. Afsluiten doen ze met ‘Looking Back’, waarmee de kop er voor vanavond af is.

Vervolgens is het aan Duitsers van Risk It!  om de boel wat verder op te stoken. Dat doen ze met verve. De band is actief sinds 2009 en stond onlangs nog op de Persistence Tour. Voor vanavond hebben ze tevens enkele fans weten op te trommelen. Hardcore staat of valt eigenlijk toch wel een beetje bij fans die de muziek kunnen terug schreeuwen. Noem het een community of groepstherapie; bij Risk It mag je het best een opgefokt zooitje noemen. De zanger gaat als een razende tekeer over het podium, smijt zijn microfoon op de grond en een gitarist deelt enkele karatekicks uit. Het zijn diverse momentjes die de vonk over doen slaan op het publiek- De formatie is zeer bewegelijk en vloeiend in het presenteren van deze vlotte vorm van hardcorepunk. Ze slaan echter de plank een beetje mis met een shout-out naar het afwezige Grove Street Families. Anderzijds stimuleren ze wel weer de local scene met een shout-out naar onder andere Hawser en Death Trap. De stemming zit er goed in, dus laat Backtrack maar komen.

Wie Backtrack op The Sound Of Revolution heeft gezien, weet dat zij de eerste waren die de True Spirit Stage als eerste optimaal wisten te benutten. Dat was een podium dat zodanig laag is dat de band bijna op ooghoogte staat met het publiek. Perfect dus voor pile-ups, shout-alongs en stagedives, waarin de bezoekers met de meest frivole beweging los gingen. Vanavond staat een soortgelijk podium in Dynamo, wat de interactie alleen maar ten goede komt. Zodra de eerste noot gespeeld wordt, slaat de vlam in de pan en doet het eerdergenoemde effect zich inderdaad weer voor. Toch valt er niet aan het gevoel te ontkomen dat de band de set een beetje afrafelt. Ze doen wat er verwacht wordt, zoeken het contact op, laten mensen meebrullen; zeg maar de gebruikelijke ingrediënten van een hardcore-show. Niet meer, maar helaas wel minder. Met een klein half uurtje zijn ze al klaar. Alle drie de albums komen aan bod, waaronder ook het meest recente ‘Bad To My World’. De set is zodoende zowel kort als krachtig van stuk, maar zelfs voor een hardcore-show had het gerust wat langer mogen duren.