Al dertig jaar lang treden de broers Sam en Gert Bettens met tussenpozen op als de formatie K’s Choice. Zanger Sam (voorheen Sarah) Bettens staat stil bij deze mijlpaal en stelt vast dat ze oud geworden zijn. ‘Wie kent ons nog van dat prille begin?’ Nogal wat mensen laten van zich horen. ‘Dan zijn jullie ook oud!’ Vanavond staat de band in Muziekgebouw Eindhoven, met behalve de gebroeders Bettens nog ‘brother from another mother’ Tom Lodewyckx en een hele lading (bas)gitaren. We blikken deze avond wel terug, maar het wordt geen ‘trip down memory lane’. Er zit van alles in het vat, zelfs een cover van Taylor Swift.

Tekst: Maartje Kunnen | Foto’s: Bram van Dal

Als tiener gaf ik op zaterdagochtend zwemles aan kleine kinderen. Rond acht uur kwam ik dan aan bij het zwembad, waar het nog helemaal uitgestorven was. Toen ik op een ochtend mijn fiets op slot zette, viel mijn oog op twee gouden sieraden die daar op de grond lagen. Ik heb ze bij de politie gemeld als gevonden voorwerp en later die week kwam de eigenaar ze halen. Als dank kreeg ik een cd-bon van 40 gulden, een klein fortuin. Ik kocht er ‘Paradise In Me’ van K’s Choice van.

Tot die tijd had ik alleen cassettebandjes met muziek die ik had opgenomen van de radio of van cd’s uit de bibliotheek. Dit was mijn eerste eigen cd. Ik heb hem grijs gedraaid. De volgorde van de liedjes staat in mijn geheugen gegrift. Bij de laatste tonen van ‘Not An Addict’ (de grote hit uit 1995) hoor ik automatisch de begintonen van ‘A Sound That Only You Can Hear’, een nummer met drums en harde gitaren.

Vanavond gaan we echter op de akoestische toer. De mannen zitten allemaal op een stoel en hebben een (bas)gitaar in de handen. Sam Bettens maakte bijna vijf jaar geleden bekend transgender te zijn. Voortaan ging hij niet meer als Sarah door het leven, maar als Sam dus. Ondanks de transitie herken je die stem uit duizenden. Dat licht hese en warme geluid is gebleven. De stemcoach (en Bettens zelf uiteraard) heeft goed werk gedaan. Kijkend naar het podium is er voor mij als toeschouwer eigenlijk niet zoveel veranderd. Ik zie nog steeds duidelijk herkenbaar de zanger van K’s Choice, een krachtige persoonlijkheid. Over zijn turbulente levensloop, schreef hij het openhartige boek ‘Ik ben’, dat vanavond ook te koop is.

De opening ‘Perfect Scar’ is perfect. Het geluid van de gitaren, de stemmen, de tamboerijn neemt me mee naar een andere wereld. Na elk nummer worden de gitaren verwisseld en af en toe vertelt Sam iets over de achtergrond van een nummer. Zo ontstond ‘Evelyn’ toen hij bij zijn werk als brandweerman in Tennessee een meisje aantrof dat aan een overdosis was overleden. Bij ‘The Phantom Cowboy’ haalt Gert een mondharmonica tevoorschijn, in Sams stem klinkt een snik. We horen de sound van een roadmovie die zich afspeelt in een desolaat landschap in de VS. Als Sam vraagt of er nog Taylor Swift-fans in de zaal zijn, klinken enkele bevestigingen (zeven of zo). De zanger is licht teleurgesteld, maar zegt dat dit nog wel beter is dan bij de zalen in Limburg, waar het na deze vraag ijzig stil bleef. Daar heeft Swift nog een markt te veroveren. Ondanks de lauwe reactie worden we vergast op ‘Illicit Affairs’ en ja, misschien moet ik Taylor Swift nog eens een kansje geven.

In veel K’s Choice-nummers komen worstelingen naar voren met emoties en de wereld. In het licht van Sams transitie krijgt een nummer als ‘Believe’ (1998) met terugwerkende kracht nog meer betekenis:

Bravely I look further than I see
Knowing things I know I cannot be, not now
I’m so aware of where I am, but I don’t know where that is
And there’s something right in front of me

De ingetogen uitvoering is mooi en ontroerend. In de set na de pauze krijgen we wat tederder nummers (‘Brother’, een ode van Sam aan Gert en ‘16’, over de puurheid die je nog hebt op die leeftijd, ‘Shadowman’). Nu waren de nummers van K’s Choice altijd al een mix van rauwe rock en meer ballad-achtige liedjes, die soms neigen naar het sentimentele. De tweede set slaat echter wat door richting die laatste categorie. Ik mis hier de drums en harde gitaren. De wat ruigere klassieker ‘Not An Addict’ brengt gelukkig wat tegenwicht aan het zoetsappige. ‘We doen nog effe een coverke.’ Ellioth Smith blijkt meer fans te hebben dan Taylor Swift. De stem van Sam Bettens past uitstekend bij zijn ‘Waltz #2’.

Sam staat nog even stil bij de gebeurtenis bijna dertig jaar geleden dat K’s Choice een platencontract kreeg. Sam en Gert studeerden toen nog in Gent (‘studeren in de breedste zin van het woord hoor’) en speelden op hun studentenkamer een set voor iemand van de platenmaatschappij. Gert had toen nog een gladgeschoren kin en haar op zijn hoofd, ‘maar bij mij is er eigenlijk niks veranderd’.

De teksten van K’s Choice zijn erg beeldend. De beste liedjes vertellen een verhaal waarvan tijd, plaats en precieze omstandigheden niet helemaal duidelijk zijn, maar waar je een hele wereld achter vermoedt. Naar aanleiding van zo’n tekst zou je een roman kunnen schrijven. Afsluiter ‘God In My Bed’ is zo’n nummer. Schitterende uitvoering. Een mystieke ervaring gevat in woorden en muziek. K’s Choice op zijn best.