Zaterdagavond is een prima avond voor een punkshow, hoewel zal blijken dat er genoeg avond over is aan het eind van dit verhaal. Afijn, de Lambrini Girls keren terug naar Eindhoven, dus goede reden om als doorsnee misogynist, homo- of transfoob of tech bro lekker thuis te blijven, want het Britse trio neemt zelden een blad voor de mond. Na een sloopshow op Hit The City staat de band dit keer in de kleine zaal van de Effenaar.

Foto’s: Theo Visser | Tekst: Guido Segers

Het levert de band dus ook wel de nodige aandacht op. Je zag de Lambrini Girls op alle muziekplatformen verschijnen en ze zijn ook continue op tour. Phoebe Lunny (gitaar/zang) en Liliy Macieira-Boşgelmez, aangevuld met een live drummer, zijn dus overal en nergens en de thematiek van hun nummers over toxic masculinity en geweld tegen vrouwen, fascisme/politieke engerds, fobie/haat voor en lhbtiq+ mensen en de verdere deplorabele staat van ons universum, past prima in de tijd. Het valt ook op dat er een jonger publiek op de band afkomt, soms met moeders/vaders mee, wat ook tof is. Een generatie die diens stem vindt, dankzij dit stel grofgebekte Britten (want dat zijn ze, niemand zal deze band ooit als de poet laureates van 2020s punk omschrijven vermoed ik – en dat is prima, want dit is taal die mensen snappen).

Afijn, zover is het nog niet van Kent Osborne komt zich even uitleven op het podium. Met een shirt waarop pronkt ‘Death To All Genres’ weet je het ook wel; een bizarre mix van hyperpop, trap, emo en sludge metal knalt de zaal in. Osborne begint met zijn gitaar in de hand en stampt wild rond op het podium. Hij heeft een fanbase bij, en die weten hem alleen nog maar meer aan te vuren.

De live drummer zorgt voor een goed fundament, maar het valt tussen de wilde capriolen van Osborne door ook op dat er wel heel veel van een bandje af komt. Dat is logisch voor een live show met zo’n eclectisch geluid, maar er is weinig verschil te horen tussen Osborne die in de microfoon zing en de momenten dat hij, al kronkelend op de podiumvloer, vergeet zijn microfoon naar de mond te brengen en we dus de tape horen. Ook de gitaar lijkt weinig verandering te brengen uit de doomy klanken die uit de speakers komen (in de enkele nummers dat hij deze vast heeft). Maakt dat dan uit? Voor de fans niet echt blijkt wel. Meermaals staat hij tussen zijn fanschare rechtsvoor het podium (de andere kant laat hij links liggen, badum tss). Maar het doet ergens af aan de tomeloze energie op het podium die Kent Osborne geeft, als je de indruk krijgt naar een playbackshow te kijken. Maar die energie wint het uiteindelijk telkens weer.

Vanaf het moment dat de Lambrini Girls beginnen is het eigenlijk complete chaos. Ook gaat het optreden kort zijn. Niet zo heel gek, want zoveel materiaal heeft de band ook weer niet. Met een EP en LP, het recent uitgekomen ‘Who Let The Dogs Out’, moet je al erg je best doen om 1,5 uur te vullen. Dat gaan we dus ook verre van halen. Lunny doet er alles aan om het publiek in beweging te krijgen. Ze springt al snel van het podium om ruimte te maken in de zaal en met het publiek in dialoog te gaan. Iedereen die zichzelf als queer identificeert moet de hand op steken en mensen worden in het zonnetje gezet. Dat gaat met de nodige platte taal en grappen tussendoor, maar ondanks de ruwe buitenkant is de warmte voelbaar die de band wil geven.

Wat later is het een wall of death, en ondertussen komt de no-nonsense furie over je heen. ‘Big Dick Energy’ – over patriarchale ellende, ‘Bad Apple’ – over politie en… die niet leuk vinden, ‘Mr. Lovebomb’ – over lovebombing en ‘Company Culture’ – over nog meer giftige omgevingen… Het is geen set vol nuance en muzikaliteit, maar vol boodschappen. Lunny is voornemens een frontflip het publiek in te doen, maar bedenkt zich. Het wordt regulier crowdsurfen, waarbij ondergetekende de vocaliste van wel heel dichtbij meemaakte. Maar ondanks de agressie in de muziek, is de sfeer in de zaal bijna lief. Ja, er wordt op los gebeukt, maar na een strenge waarschuwing van Lunny wordt iedereen opgeraapt en is er geen sprake van onveilig gedrag. Eigenlijk is een show van Lambrini Girls een educatieve ervaring.

“Does Eindhoven have a rape and sexual abuse problem?” vraagt Lunny aan het publiek, na een referentie aan Brighton, waar volgens haar wel wat mis is. Het blijft een beetje stil in de zaal, maar op een zachte “ja” gaat ze in: “The fact that even one person says yes, means you have a problem.” Bijna als een strikte docent, vertelt ze hoe we een zero tolerance policy moeten hebben, ook voor mensen in de eigen kringen. Gedrag moet je aankaarten, en ze heeft gelijk. Na pakweg 45 minuten volgt ‘Craig David’ en Lunny zal nog van het balkon afspringen. Dat gaat niet helemaal goed, een jongen staat een paar minuten later bij de merch met een hevig bloedende snede in zijn voorhoofd, maar hij is evengoed uitgelaten over zijn blijvende herinnering aan de Lambrini Girls.

En ik denk dat de lessen van deze band hard nodig zijn.