Na bar en boos weer met veel regen is vandaag toch de zon doorgebroken in deze zomer. In de Cacaofabriek is die zon alweer snel verdwenen met de black metal package Dödsrit en Lamp of Murmuur. De eerste mengt het met vette crust partijen en post-metal, de tweede gooit met post-punk invloeden in de trant van Sisters of Mercy.

Tekst: Maurice van der Heijden | Foto’s: Paul Verhagen

Voor een vakantieperiode is de zaal redelijk gevuld voor deze uitdagende package. Lamp of Murmuur dat op Roadburn 2022 al hoge ogen gooide begint primitief aan de set. Een rauw geluid, soepele drums (godzijdank geen overheersende triggerende double bass) en gruizige krijs van de zanger waarbij de pakkende gitaar riffs in het black metal moeras opdoemen. Het is duidelijk te zien dat het geschminkte vijftal op elkaar is ingespeeld. Tussen de nummers door wordt er niet gesproken en met blauw licht blijven de muzikanten schimmen die vroeger vast ook in volksverhalen van de nabije Peel voorkwamen.

Met een uitgekiende mix van razende stukken, mid-tempo sfeer partijen schuurt de band wel degelijk langs het postpunk genre.  Halverwege komt die invloed nog meer boven en heeft de donkere rock gespeeld op punk leest de overhand. Dat wordt al snel weer afgewisseld met venijnige black metal.

Over de helft van de set blijven de grauwe jaren tachtig (inclusief een kitscherige heavy metal gitaar solo in het laatste nummer) terug komen. Voor primitieve black metal rockt de band behoorlijk. In het goede zaalgeluid zijn alle instrumenten en raspende vocalen in balans en de fans vooraan zijn enthousiast. De neutrale toeschouwer heeft ook baat bij dit geluid en krijgt een prima beeld van Lamp of Murmuur waarbij je als leek niet gelijk de vinger op weet te leggen. En zijn dat niet de bands die je uit het niets weten te overtuigen? Jazeker. Lamp of Murmuur overtuigt dubbel en dwars op deze doordeweekse dag.

Dödsrit stond in 2022 op Roadburn voor een uitpuilende Hall of Fame en op Soulcrusher was de kleine zaal afgeladen vol. Het mooie aan de Cacaofabriek is het terras voor in de pauze. Bij terugkomst in de zaal bleek Dödsrit al begonnen te zijn. Althans zo leek het. Soundcheck. Enigszins onverwacht begint de band dan toch aan de set. De uitgesponnen sound die over lange nummers is uitgesmeerd kost tijd en moeite bij de luisteraar om door het geluid en richting waar de band heen wil te prikken. Op plaat is de band kraakhelder, live een stuk rauwer. Inmiddels heeft het viertal drie albums uit; met muzikale verhalen van rond de tien minuten krijgt het publiek de tijd om de sfeer op te pakken. Ook Dödsrit plukt uit de jaren tachtig maar dan uit de d-beat crust. De black metal heeft daarnaast een dot aan melodie, niet raar als je bedenkt dat de schrijver in de band voorheen in de screamo band Totemskin zat.

Als dat doorsijpelt in de trage passages schuurt het zelfs aan de Engelse doom bands van de jaren negentig en post-metal aan waardoor het Zweedse Dödsrit (met een aantal bandleden die in Nederland wonen) een breed palet aan stijlen toelaat in de sound. Het sterkst is de band toch op black metal topsnelheid met krijsende vocals en als dan plots een punkier ritme losbarst is de band eigen in het soort en venijnig als een dier dat zijn territorium verdedigt.

Net als op het laatste album ‘Mortal Coil’, blijft dit sterke element teveel op hetzelfde level als de andere invloeden waardoor in tegenstelling met de eerste twee platen het venijn en de agressie wat naar de achtergrond is geplaatst. Gelukkig heeft het laatste nummer van de set een knallende black metal start. Via het vast Dödsrit recept is het dan afbouwen en weer opbouwen met veel melodie. Dan hoop je in een grote climax te eindigen van d-beat crust black metal. Dat blijft aan het einde uit. Wat rest is gitaar feedback waarbij iedereen hoopt dat er nog één keer geknald gaat worden. Helaas zit dat er niet in waardoor de band toch een tikkeltje tegenvalt; een setlist met meer focus op de heavier kant van Dödsrit had dit kunnen voorkomen.