Het is dinsdagavond en dat is normaliter een beetje een dooie boel in het centrum, vooral qua hardere muziek. Het is gewoon zo’n ‘meh’ dag, maar vandaag staat toch een klein historisch momentje op de planning; de terugkeer van de Stroomhuis Hardcore avonden. Nu in Room8 van Dynamo, het kleinste, meest gritty en directe podium in het pand en dus perfect voor Lasso, The Breed en Robber.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Theo Visser

Je kon onlangs al lezen over de return van deze shows, opgezet door het sympathieke Barnyard Boogie Bookings team, wat ook het epische Skinfest organiseerde enkele weken terug (Gemist is pech, ik heb de blauwe plekken nog). De aanloop is nog wat karig, maar Room8 is snel gevuld en een reeks shows heeft opbouw nodig – je kan niet een avond boeken en verwachten dat je ’the biggest thing since Jesus’ bent. In een prachtige quote, die Tony Wilson van Factory Records nooit zelf gebruikte, maar zijn karakter in de film ’24 Hour Party People’ (gespeeld door Steve Coogan)zegt: “The smaller the attendance the bigger the history. There were 12 people at the last supper. Half a dozen at Kitty Hawk.” En hardcore punk was nooit voor de massa…

En dus opent het Haarlem’s/Gronings/Amsterdams kwartet Robber de avond op ‘waarschijnlijk niet hun laatste show’. Ik weet niet in welke vormen ik de bandleden allemaal al eerder op het podium zag in Eindhoven en omstreken, maar in ieder geval als Traumatizer (in Burgers en op Skinfest) en Angstmäler (in Burgers), maar de volledige lijst durf ik je niet te geven. Zo werkt dat nu eenmaal. De band is meteen locked in en het is vooral de ongeremde energie van zangeres Anna Van Asseldonk die op en neer stuitert met de ritmische consistentie van een Duracel konijn, terwijl ze haar teksten in de microfoon blaft. Het publiek is in een halve cirkel om het ‘podium’ (er is geen podium) gaan staan en juist die intensiteit maakt alles beter. Robber doet verder niet te moeilijk, en het lijkt alsof een groot deel van de titels ook de bandnaam bevatten. Zo ver als een aftrap gaat, heeft de bal hier een flinke trap gekregen.

De volgende band zijn dan de locals van The Breed, en dat zijn typische het stel gasten wat die bal gewoon lek trapt met bespijkerde boots. In een razend tempo gaat de band door hun setlist heen, met de altijd intrigerende deels-doorschuiflineup met daarin veel bekende figuren die je ook van Pressure Pact kent. Zanger Moritz van der Kaarten perst zijn woeste vocalen er vooral in een squathouding uit in korte, lompe songs.

Als halverwege de set een snaar klapt van gitarist Niek, gaat het duo van Lennard Goossens op drums en Rens van Bree op gitaar nog een leuk stukje western muziek jammen en dat klinkt eigenlijk alleraardigst als intermezzo tussen het geweld en de wild rondstompende frontman die nog kort een dankwoordje uitspreekt. Ook bassiste Pien de Beer pakt de mic nog even en die mag van mij zelf een band gaan fronten. The Breed overtuigt, geen wonder dat deze band regelmatig in het buitenland op tour is, dus daar mogen we ook wel een beetje trots op zijn als Eindhoven.

Lasso gaat dan de avond afsluiten. De Brazilianen hebben een lange reisdag gehad en kwamen eerder op de dag aan in Parijs. Het is aan ze te zien, vooral hun frontman oogt bij vlagen gefrustreerd en vermoeid, maar gedurende de set valt dat een beetje weg. Elke track is 100% aan, en de bassist lijkt continue in gevecht te zijn met zijn speakerkasten, maar wat een performance. Na het strakke samenspel eerder is dat dan toch het met flair gescoorde doelpunt van de Brazilianen aan het slot en zo sluiten we een topavond af.

Op 17 juni is de volgende avond in de reeks, met Cicada en Necron9 uit de Verenigde Staten en Nederlandse helden Forbidden Wizards. Tientje, en vele malen beter dan Netflix uitspelen op de bank. Tickets hier, tot dan?