Een avond vol eclectische klanken in de Effenaar, met vaandeldragers van de post-black metal Liturgy en Utrechtste mystici Laster als opwarmer. Het is een drukke week in muzikaal Eindhoven, met Home Front in het Stroomhuis en Hit the City voor de deur, maar een kleine schare liefhebbers is toch aanwezig om dit live mee te maken.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Bram van Dal

‘Black metal’ is soms een wat losjes gebruikt label, en hoewel Liturgy in de begindagen dit geluid zeker omarmde, is het nu een bijsmaak geworden in een eclectische mix. Door de jaren heen verkende de band diverse creatieve koersen, maar op recent meesterstuk (2023) ‘93696’ vonden alle elementen elkaar. Meer daarover las je in het interview van de Effenaar met Haela Raven Hunt-Hendrix, de solitaire creatieve kracht achter het project. Vanavond gaan we het live ervaren. Touren voor dit album van dik 80 minuten deed Liturgy al eerder, waarbij de Little Devil werd aangedaan. Het grotere podium van de Effenaar biedt meer ruimte natuurlijk, waarin de muziek kan ademen. We zijn benieuwd.

Laster is op plaat als live een eeuwig begeesterend stuk black metal mystiek. Het laatste wapenfeit ‘Andermans Mijne’ uit 2023 zag het Utrechtse trio afdrijven in zelfs troebelere wateren, waar indie, jazz en shoegaze de melange van de metal doet uitwaaien. Een foto van een muurtje met een fiets ervoor siert de achterzijde van het podium. Een fiets hangt net buiten beeld. Een ode aan het gewone, wat soms bizar genoeg is.

Complex en onnavolgbaar, maar ook toegankelijk en prettig in het gehoor. Met de maskers nog altijd, want zonder zou het niet passen natuurlijk. De gitarist draaiend met zijn instrument, de bassist zagende, en met gebruik van de nodige samples om de podiumkunst te verrijken. Laster is de ideale opener van eigen bodem voor de eclectische sound die ons te wachten staat. Geen moment verveelt de band, maar zoals altijd wil je meer bij Laster; de diepte in.

De Liturgy-set begint net gezang, wat doet denken aan een religieuze, oriëntaalse tempel. Als de band dan de gitaren inzet gaat er van alles mis met de monitoren en zangeres Hunt-Hendrix gebaart druk naar de geluidsmensen en stopt uiteindelijk het nummer. Valse start, maar het is snel gefixt en de transcendentale black metal vult de zaal. Wat betekent dat dan, transcendentaal? Zonder alle filosofie van Hunt-Hendrix er op na te slaan, is het een geluid dat zich kenmerkt door iets extatisch, iets halsrijkends naar de hemel (denk aan een fresco van Michaelangelo). Het is als de sonische variant van opkijken naar de zon.

Maar Liturgy is ook een wilde, onnavolgbare band die tenpowisselingen en wilde halen door de songs gooit alsof het je moeders macaroni is (mijn moeder is een soort macaronimaximalist, dus alles wat in de saus kan, gaat er ook in, en dat lijkt ook hoe Liturgy soms werkt). Dat gebeurt op het podium van de kleine zaal.

En die black metal, die hoor je nog steeds terug, maar wel volledig gemuteerd en samengesmolten als een of ander freaky experiment wat weer zorgt voor iets compleet nieuws. Zo hoor je bombastische passages die niet weg te denken zijn uit klassieke stukken, maar ook uitgesponnen krauty-passages om in te blijven hangen (en dat doet de band dan ook). Er blijven wel geluidsissues en nogmaals spreekt Hunt-Hendrix de geluidsmensen aan. Schijnbaar laat het podiumgeluid te wensen over, maar er lijkt wat verwarring te zijn. Ook in de zaal valt de zang vaak weg, wat sowieso een live-uitdaging is voor Liturgy.

Al met al dus geen perfecte set, wat afdoet aan de beleving, maar wanneer de band z’n draai vindt, is de performance sterk en meeslepend. Het voelt dan ook kort als na een magistraal slotstuk de band verdwijnt en de zaal rap leegloopt. Die was al nooit goed gevuld deze avond, waar diverse oorzaken voor aan te wijzen zijn, waardoor er nooit echt een energie ontstaat tussen band en publiek die het spirituele karakter van de muziek tot wasdom helpt komen. Desondanks geen twijfel aan de genialiteit van Liturgy en Hunt-Hendrix met hun transcendentaal, black-metal-gestoelt, geluid.