Het is zondagavond en vandaag gaan we naar de Effenaar om Long Distance Calling te zien hier in Eindhoven. Een avond gevuld met post-rock en dikke prog riffs van de Duitse band uit Münster, opgericht in 2006. Het is voor mijzelf al een hele tijd geleden dat ik iets van deze band heb gehoord. De laatste keer werkte ik nog als 16 jarige bij de Mcdonalds in Terneuzen. Tijdens deze periode heb ik deze band leren kennen van een collega die flink wat post-rock luisterde.

Tekst: Manuel de Smet | Foto’s: Jostijn Ligtvoet

Deze avond voelde daardoor ook zeer nostalgisch voor mij. Long Distance Calling is een band die vrijwel alleen maar instrumentale tracks speelt. Het gaat van dikke prog riffs naar hele zachte cleane melodieën tot aan volle double bass partijen begeleid door dikke gitaarriffs en stuwende bass. De avond zou worden geopend door de Zweedse Post-Rock band Leech, maar die moest helaas afzeggen door een auto-ongeluk. Hierdoor speelt Long Distance Calling wel een langere set.

Bij binnenkomst zien we meteen al een volle zaal met mensen van wel bijna alle leeftijden. Op het podium zien we een minimale drumkit en een simpele maar goede setup qua gitaarversterking. Als banner hebben de heren gekozen om heel groot LDC achter hun te hebben op het podium. Qua licht op het podium is het vrij simpel maar effectief. De lichten die getriggerd worden door de bassdrum maken het wel een levendige lichtshow. Na even kort te wachten horen we de intro van het album Eraser, genaamd: Deathbox. De leden komen een voor een het podium oplopen als het publiek los gaat.

We hebben Links op gitaar Florian Füntman, in het midden op bass Jan Hoffman, rechts op gitaar David Jordan en achter de drums zit Janosch Rathmer. Na het einde van de intro beginnen ze met de volgende track van het album, Blades. De heren komen meteen binnenvallen met dikke riffs. De gitaristen zitten er meteen helemaal in en gaan lekker los terwijl de drummer er bijzit alsof hij liever iets anders aan het doen was. Het publiek is goed wakker geschud en de band krijgt een groot applaus. Na het spelen van wat nieuwer materiaal vertelt Florian dat het alweer 15 jaar geleden is dat ze Avoid The Light hebben uitgebracht. Dit vieren ze door Black Paper Planes te spelen. Een track die meteen lekker begint met een dikke riff gevolgd door wat atmosferische slide gitaarpartijen van David.

Vergeleken met de eerdere songs die ze speelde die avond sleurt deze je meteen helemaal mee op avontuur. Florian krijgt het publiek aan het klappen met de muziek mee, wat heel goed samen gaat. Je ziet tijdens de set dat de heren ook veel lol met elkaar hebben op het podium en zoeken elkaar tussendoor ook op. Dit zorgt ook voor een goede sfeer tijdens de show. Tegen het einde van de set vertelt Florian dat ze nog een nummer hebben en dat het daarna echt afgelopen is. De band bedankt het publiek en loopt van het podium. Het publiek geeft een groot applaus en krijgt de band toch nog terug het podium op voor nog een knaller van een song.