Het is een beetje zo’n band die altijd zal klinken alsof het ze geen bal kan schelen. De heren van Lookapony doen namelijk precies waar ze zelf zin in hebben en dat leverde al de nodige mooie muziek op die verspreid over de laatste jaren uitkwam. Nu is ‘ie er dan eindelijk, dat eerste album ‘Ha-Satan’. Tijd om daar eens naar te luisteren.

Lookapony is toch al een paar jaar bezig. In 2011 begon het ongeveer en er kwamen toen al snel wat releases. De heren spelen muziek in het straatje van Mozes & The Firstborn, maar dan een tandje rauwer en rebelser. Ook op het podium waren de mannen vaak genoeg te vinden met onder andere Cosmonauts, Audacity, Drenge en Parquet Courts. Alle ogen wist de band op zich te krijgen tijdens de afgelopen editie van Eurosonic, met een uitstekend optreden.

Het geluid op ‘Ha-Satan’ is altijd dat van een band die achterover lijkt te leunen. Het twee-vingers-in-de-neus gevoel van een band die op z’n dooie gemak de nummers op plaat geslingered heeft hangt continue in de lucht. Maar wat zijn ze ongelooflijk catchy op ‘Bedroom Pictures’. Net onder de drie minuten weet de band een verhaal te vertellen over foto’s maken in de slaapkamer, dronken worden en blowen. Het is een liefdeslied, waar de tijd stil lijkt te staan. Waar de slaapkamer de hele wereld is. Waar doelloos rondhangen een zegen is. De puike garagerock hangt continue in die sfeer en dat is wel erg lekker luisteren.

Hoewel de band vaak zingt over niks doen of hopeloosheid (zoals op ‘Forty Four’ of ‘Bored Lonely’) zit er niet de nervositeit of paniek achter die je bij een Eagulls hoort. Lookapony is de ultieme slacker-band, het komt allemaal wel. Het is meer dat geluid van Oasis, waar je het beste maakt van wat er is in het leven. Het geluid is dan ook veelal upbeat en enerverend. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk, zoals een ironische ballad ‘Never Be’ met slurred zang. Hoe de zang er net niet op zit af en toe is ook weer zo’n stijl dingetje wat prima past bij het geluid van Lookapony. Tijdens de meer wisselende passages op ‘Dog On’ is dat ook weer het geval. Dit nummer heeft ook de typische Gallagher-esque vocale bogen en lekkere opbouw bij het refrein. Dat grootse geluid met ballen van de Britse band, maar dan iets meer schoffie.

Toch kan de band evengoed gevoelig klinken en misschien zelfs een beetje breekbaar. Het ingetogen ‘Hate Me, I’m Weird’ laat dat bijvoorbeeld horen. Ook al is het een stukje schouders ophalen en berusting over meisjes, toch zit daar een openheid en directheid achter die ‘Ha-Satan’ kenmerkt. Lekker losjes, maar oh zo goed zit deze plaat in elkaar. Het is de soundtrack voor even lekker alles laten voor wat het is. Nog nooit klonk dat zo lekker.