Wie denkt aan Madball in combinatie met Eindhoven, denkt aan Dynamo Open Air 1995. De legendarische line-up in een legendarische setting, waarvan menig hedendaags Dynamo-ganger wenst dat ze er bij hadden kunnen zijn. De band vind zelf dat ze toen nog niet zoveel voorstelde en nu beter dan ooit zijn. Nu, 21 jaar later, is Madball terug om ons mee terug te nemen naar een tijd waarin hardcore nog niet besmeurd werd door clean vocals, ballads uit den boze waren en ‘passion’ nog werkelijk ‘before fashion’ was.

Tekst: Roy Verhaegh | Foto’s: Gerrit Smalbrugge

Omdat een publiek altijd eerst opgewarmd moet worden om blessures te voorkomen, is het aan de Eindhovense formatie Dawn Of Mankind om dit op zich te nemen. Ze zijn stiekem toch ook al een tijdje bezig, zoals eerder  al te lezen was. De bezoekers komen langzaam binnendruppelen en zodoende heeft de frontman alle plaats om zich door de zaal te bewegen. Op enkele fanatiekelingen na die zelfs los zouden gaan op ABBA, zit er nog niet heel veel beweging in de zaal. Iedereen houdt daarom ook netjes afstand van het podium zodat de pit volledig aan de frontman besteedt is. Muzikaal zit het goed in elkaar en laten ze een ware bulldozer aan metal-/hardcore door de grote zaal donderen. Geluidstechnisch verdwijnen de brute vocalen helaas in het gitaargeweld, maar dit maakt de frontman meer dan goed met zijn aanwezigheid. Uiteraard komt de nieuwe sterke single ‘Looking Back’ ook aan bod en zo laat de band merken in ieder geval zijn beste beentje voor te zetten. Er had allicht wat meer energie vanuit de muzikanten mogen komen, maar dat is ze vergeven we, als support voor Madball spelen is toch al een half gewonnen wedstrijd.

Vervolgens is het aan Maniac Forces, afkomstig uit het Limburgse Horst, om de lat wat hoger te leggen. Een band die shirts laat drukken met teksten als “Ow man is echt nie bleij mit ow” (Limburgs voor: Jouw moeder is echt niet blij met jou) en “Dieke Kut” (Limburgs voor: Dikke Vagina), beloofd al veel goeds op het gebied van waanzin. Kortom, band doet wat bandnaam suggereert. Dit is een maniakale kracht aan energie die te vergelijken is met Municipal Waste, maar dan nog een tandje harder. Frontman Pieter kon met zijn gezichtsuitdrukkingen wel eens de uitvinder zijn van het woord maniak, en de gitarist aan zijn linkerzijde (voor de kijkers rechts) heeft wel iets weg van Angus Young met iets te veel XTC op. Het tempo ligt flink hoog, en het podium blijkt te klein te zijn als de brulboei van de band menigmaal een gitaarnek moet ontwijken. Echter, dit hoge tempo wordt op een bepaald punt wat eentonig, want de moshpit blijft de hele set verdacht leeg. Een interessant fenomeen, waarbij het publiek een afstand hiervoor incalculeert, maar waarbij niemand de zogenaamde “firestarter” is.

Desalniettemin zit de sfeer er al goed in op dit zondagmiddagmatinee, dat op het ongebruikelijke tijdstip van 15.00 uur begonnen is. Er taartjes en koekjes geserveerd voor de hongerige bezoekers en Reality Records heeft zijn koopwaar aan cd en vinyl uitgestald. Toch mag het allemaal nog een stukje harder volgens schreeuwerd Martijn van No Turning Back. Zie hier, nog meer Brabantse trots op het podium vanavond. Haast senioren in het vak te noemen, want ze doen dit al ruim 20 jaar en die ervaring spreekt dan ook boekdelen. Dat de frontman overigens met zijn boekdelen aan speeches tussendoor wel iets weg heeft van Scott Vogel van Terror laten we dan even buiten beschouwing. Ze weten verdomd goed hoe een hardcore-band in elkaar steekt en serveren zodoende alles waar de bezoekers voor komen: snel punky gitaarwerk, genadeloze breakdowns, een energieke podiumpresentatie, shout/sing-a-longs en een fan-base die de mosh-pit goed wakker schudt. Een betere warming-up kan de Madball-fan zich niet wensen. Brabo-core leeft!

Over No Turning Back gesproken, de mannen die min of meer de Peter Pan Speedrock van het nieuwe festival The Sound Of Revolution vormen; vandaag mogen ze aankondigen dat Madball hier ook zal spelen. Vanavond is dus voor Madball een ode aan prestaties uit het verleden, maar nog meer wat de toekomst te bieden heeft. Zo laten het viertal weten dat ze bezig zijn met een nieuw album en ze zich beter dan ooit voelen. Of om frontman Freddy te quoten: “We’re feeling younger and better than ever because of our families”. Die energie en passie is het mooie aan een band van dit kaliber. Ze zijn weliswaar geen grondleggers van iets, ze hebben de wereld niet op zijn kop gezet, maar de liefde voor deze old school hardcore schijnt in alles door. Voornamelijk zanger Freddy staat met een grote glimlach op het podium. Menig hedendaagse jonge band kan hier absoluut een puntje aan zuigen. Het klopt gewoon van top tot teen en we worden getrakteerd op de ene na de andere klassieker, waarbij voornamelijk het oudere materiaal aan bod komt. Variërend van ‘Set It Off’ tot aan ‘Pride’ of het meer recentere ‘Doc Marten Stomp’ van het laatste album ‘Hardcore Lives’. Enige minpunt is de korte duur van de set, want na drie kwartier houdt het op na de ulta-korte track ‘Hardcore Still Lives’. Madball laat vanavond oude tijden herleven, maar laat de fans eigenlijk juist verlangen naar meer op zaterdag 19 november tijdens Sounds Of Revolution. Één ding hebben ze heel duidelijk gemaakt vanavond: hardcore leeft en zal als het aan Madball ligt nog een lange tijd blijven leven.