Een opvallend aantal Zweedse bands en wat Europees talent met kleine nadruk op de Benelux vult vandaag de twee podia van de Effenaar. Het mag niet uitverkocht zijn, het is zeker wel gezellig druk. Waar bij Eindhoven Metal Meeting het soms wat claustrofobisch kan aanvoelen was dit eigenlijk wel de perfecte drukte voor een dagje als deze. Hulde aan Loud Noise dat ze het toch weer aandurven om een hele dag te vullen met een niche markt als die van de stoner/psych.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Theo Visser

Ter Ziele (Nederland) schudt de zaal meteen wakker met hun eclectische mix van sludge, black metal en doom. Intussen is Teethgrinder’s Jonathan Edwards al helemaal comfortabel in zijn rol als frontman. Het gruizige, meeslepende geluid doet het prima in de al vrij volle kleine zaal. Bonuspunten voor de spookachtige, zwart-wit video’s die op het scherm achter de band worden afgespeeld. Die zorgen er zeker voor dat je in de donkere sfeer van de muziek wordt getrokken.

De doom van 1782 (Italië) weet me niet echt te overtuigen. Het is net niet meeslepend of origineel genoeg. Niet in de podiumpresentatie en niet qua geluid. De zang van frontman Marco Nieddu is ook wat ieletjes. Het optreden wordt gelukkig gered door de sterke baslijnen van Francesco Pintore.

Ook bij Endonomos (Oostenrijk) is de zang niet het meest overtuigende van het optreden bij de cleane passages. Als vocalist Lukas Haidinger zijn grunt laat horen klinkt het echter al een stuk beter. De doom death van deze mannen is redelijk loom en smerig met redelijk wat mooie gitaarsolo’s. De gelaagdheid van de vrij lange nummers komt echter niet helemaal over in deze live setting tussen zoveel andere bands.

De stonerrock van Black Rainbows (Italië) is redelijk standaard, maar zeker goed gespeeld. Met fuzzy riffs voorzien van een dikke laag groove nodigt het zeker uit tot headbangen. Fijne tempowisselingen houden de spanning er in. Het soort stoner dat je doet denken aan lange ritten in een Mustang door de Amerikaanse woestijn of doet verlangen naar een pretsigaret.

Onhou (Nederland) is één van de meest origineel klinkende bands vandaag. Met de combinatie van zuigende grunts van gitarist Alex en schreeuwzang van toetsenist Florian wordt er een stukje onvoorspelbaarheid aan de act toegevoegd. De effecten in de sludge van de Groningers geeft je, in combinatie met die overtuigende vocalen een ongemakkelijk gevoel. Je kunt die desolate duisternis bijna aanraken. Sterke act!

Ik heb Gaupa (Zweden) vaker live mogen aanschouwen, en elke keer blijft het me verrassen hoe zeer de stem van zangeres Emma Näslund doet denken aan die van Björk. Daar houden de vergelijkingen echter wel mee op. De blonde Emma leeft zich helemaal uit op het podium met een wilde, spontante choreagrafie die even aanstekelijk als energiek en sympathiek is. Standaard staan in dit soort stoner rock meer de riffs centraal, maar met een dergelijk boegbeeld komen die iets meer op de tweede plaats. Niet dat die niet helemaal in orde zijn, net als de visuals die achter de band worden geprogrammeerd. Een band die de volgende keer zomaar eens hoger op het affiche zou kunnen staan.

Skraeckoedian (Zweden) mag een bandnaam hebben die elke muziekjournalist tot waanzin kan drijven (fonetisch geschreven Zweeds voor dinosaurus), muzikaal is het wel heel aangenaam. De pyschedelisch aandoende stoner songs zitten sterk in elkaar. Live wil het echter niet helemaal knallen. Wellicht een risico bij dit soort meer uitgesponnen nummers die meer tot hun recht komen op je koptelefoon dan in een rumoerige zaal.

Mars Red Sky (Frankrijk) heeft ook van die enorm gelaagde songs die spelen met dynamiek en langzaam op gang komen. Toch weet deze band me net wat meer te boeien. Er zit iets hypnotiserends in de etherische zanglijnen in combinatie met die riffs die je even de wereld om je heen doen vergeten. De Fransen zijn geen vreemden voor De Effenaar en waren hier al eerder te bewonderen in de kleine zaal. Vanavond laten ze zien dat ze ook het groter podium prima verdienen.

Het is bomvol bij Acid Mammoth (Griekenland). Zo vol dat het deurbeleid één naar buiten is één naar binnen wordt gehanteerd door de security. Als gevolg krijgen we de show slechts van een afstandje mee. Maar ook daar kunnen we wel constateren dat die dikke, jawel, mammoet riffs lekker uit de speakers komen. Duidelijk beïnvloed door Black Sabbath wordt er een pakkende doom set neergezet.

Waar bij het merendeel van de bands met name traag geheadbangd en meegewiegd werd, is het feest bij Truckfighters (Zweden)! Gitarist Dango is een vrolijke stuiterbal, die alleen gekleed in een sportbroek als een mafkees het publiek rondspringt. Die energie maakt het goed dat zijn gitaarspel soms wat slordig is. We hebben genoeg perfecte, maar wat statische gitaarvirtuositeit gezien. Nu is het tijd voor some good old rock ‘n’ roll. De moshpit komt in beweging en er is zelfs een verdwaalde crowdsurfer en bescheiden stagediver te ontwaren. Daar waren we op dit tijdstip net even aan toe!

RRRags (Nederland/België) weet dat rock ‘n’ gevoel ook prima in stand te houden. De band, die R-en in de naam heeft te danken aan de drie bandleden Rob, Rob en Ron weet met drie man sterk een geluid neer te zetten wat twee keer zo krachtig klinkt. Als je dacht dat alleen Stefanie Mannaerts van Brutus de gave heeft om zowel sterk te zingen als te drummen, bewijst Rob Martin (ex-Bliksem) het tegendeel. Een energieke mix van rockende passages met meer zompige psychedelische momenten wordt de kleine zaal in vuur en vlam gezet. Eén van de favorieten van de dag.

Afsluiter Graveyard (Zweden) mag op papier de grootste band van de avond zijn en daarmee een terechte afsluiter, de recent gekozen muzikale richting van de Zweden past daar minder bij. De meer bluesy nummers beperken toch de mogelijkheden om nog één keer helemaal uit je dak te gaan. Niets ten nadele van de prima uitvoering overigens. En eerlijk is eerlijk, de band kreeg wel een moshpitje op gang. Als headliner mogen zij ons ook nog als enige band trakteren op een toegift. De zaal is wel al wat leger op dat moment, treinen moeten gehaald worden natuurlijk. Heel veel bijzonders is daarbij naar mijn mening niet echt gemist.