Als jij jezelf ooit afgevraagd hebt, waar toch grote delen van de Large catalogus heen gaan, dan was dinsdagavond in het Klokgebouw een verklarend moment. Het is in een gezellig drukke zaal net de jaren negentig met de zwarte make-up, fishnet topjes en chokers van weleer en een borrelend enthousiasme, want Marilyn Manson is weer in het land en zelfs in Eindhoven!

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers

Manson bracht een best fijne plaat uit dit jaar met ‘Heaven Upside Down’, maar daarnaast trof het noodlot de band aardig in 2017. De controversie rondom gitarist Twiggy Ramirez dwong Manson om afscheid van het bandlid te nemen (Ramirez speelde met onderbrekingen sinds 1993 in de band). Toen donderde er nog een stage prop naar beneden vroeg in de tour en Marilyn Manson moest verder zich behelpen tijdens live-shows, want hij liep hierbij een gebroken been op. Het zit niet mee, zullen we maar zeggen. Daarom kunnen we ook niet zeggen dat Marilyn Manson in het Klokgebouw stond. Wel dat hij er zat, lag, hing en leunde…

Een echt enthousiaste respons ligt niet klaar voor de support act vandaag. Dinos Chapman staat acher een laptop en produceert drones en bliepjes. Experimental ambient noemt hij het zelf, deze helft van de befaamde Chapman broeders, een mix tussen Stockhausen en Squarepusher. Live in de galmende hal van het Klokgebouw is het gewoon een beetje saai. Chapman lijkt zelf ook een gaap te moeten maskeren met zijn hand. Als het na een half uur klaar is, wordt er ook niet om meer geroepen.

Dan is het dus tijd voor de anticipatie voor de Antichrist Superstar zelve, die een doek laat optrekken voor het podium en vervolgens een lekker lange intro laat draaien. The Doors met ‘The End’ om precies te zijn, met wat bombastisch werk als intro voor de set. Manson zit als een soort anti-paus op een troon, die gelijk zijn bestuurbare rolstoel is. Het ding gaat werkelijk alle kanten op en zo is dat gebroken been toch lekker in de set geintegreerd. Het publiek gaan meteen uit zijn dak op die eclectische industrial metal. Een nummertje als ‘The New Shit’ kan ook meteen op vocale bijval rekenen. Dat is maar goed ook, want Manson is niet al te best bij stem vanavond. Hij redt zich gelukkig prima door de hitjes heen.

Er is een bepaalde ironie natuurlijk, wanneer een man tegen de vijftig een nummer met de titel ‘Disposable Teens’ uit staat te blaffen, maar het publiek vindt het machtig. De magie van deze show zit in de eerste vijf rijen gepassioneerde fans, die compleet uit hun dak gaan. Ondertussen heeft de frontman zich in een soort tuig laten hijsen, waarmee hij toch kan staan. Later in de set moet hij op andere manieren zichzelf ondersteuen, maar met zulk ongemak live spelen is toch een teken van toewijding. Behalve die eerste paar rijen lijkt het publiek daar niet zo heel veel om te geven. De passie is niet echt terug te vinden in de zaal, maar een opperbeste show is het ook niet. De band speelt ijzersterk, maar het spektakel van weleer is er wel een beetje uit. Sure, de make-up, gaashemdjes en korsetten heeft Manson nog, maar het iconoclastische is wel klaar. Afijn… Zelfs nieuwe songs doen het goed vanavond en ‘Say10’ (een paar keer hardop zeggen, dan valt ‘ie wel) wordt al uit volle borst meegezongen.

Tijdens de encore valt het toch een beetje in duigen, favoriet ‘The Beautiful People’ is niet aan te horen. Waar net nog ‘The Dope Show’ en ‘Sweet Dreams’ een rilling door de zaal lieten gaan, lijkt de schorre frontman hier toch echt in tekort te schieten. Het maakt de échte fans niet zoveel uit natuurlijk.