Afgelopen week schreef The Daily Indie een feature over het succes van Effenaar’s eigen garageavonden; Gruismeel. En terecht want geen andere venue in het zuiden heeft zo’n scherpe neus voor garage, psychedelica en punk. Dat bewijst de gevaarlijk broeierige editie met Meatbodies en Bartek in het Stroomhuisje maar weer eens.

Vlak voor aanvang mag het bordje uitverkocht op de deur. En dat betekent dat het druk is in het Stroomhuis. Erg druk. Iets wat de broeierige sfeer en de avond overigens ten goede komt.

Tekst : Mike Dobber | Foto’s: Justina Lukosiute

De avond opent met de Amsterdamse noiserockers van Bartek. Een band die na Popronde 2016 boven kwam drijven. Ondergetekende zag Bartek eerder spelen en eerlijkheid moet gezegd; ze wisten me nog niet te overtuigen. Ja, ze hebben een prachtig bandgeluid; ranzig, fuzzende bas en een flink doorhakkend drumfiguur. Maar op een of andere manier willen de songs me niet raken. Helaas is dat vanavond ook zo. De eerste 10 minuten van de show voelen nog hoopvol. Maar na een kwartiertje betrap ik mijzelf op het feit dat ik aandachtiger naar de woordgrapjes van mijn buurvrouw aan het luisteren ben dan daadwerkelijk aandacht voor de show heb. Je hoort dat Bartek een hele goede band is, alleen heb ik die klick (nog) niet gevonden, en dat ligt waarschijnlijk meer bij mij dan bij hen.

Dan Meatbodies. Een dik jaar geleden speelden Meatbodies samen met Big Ups in de Area51 skatehall, een kleine kilometer verderop. Dat was de eerste echte lentedag van 2016. Het bier vloeide rijkelijk en het werd een onvergetelijke avond. Meatbodies was tof, Big Ups was beter. Vond ik althans. In de ruim 15 maanden die volgden heb ik me eigenlijk nooit meer verdiept in Meatbodies. De release van de laatste telg ‘ Alice’ is geruisloos aan mijn mooie neus voorbij gegaan. Maar na de avond van donderdag 9 juli 2017 is dat anders. Wat een ontzettend brute show weten de heren neer te zetten. God.ver.dom.me. Het voelt alsof alles klopt op deze avond.

Na een kort psychedelisch intro vliegt de band er met een gestrekt been in. Het fuzzt en het schuurt. Ondanks dat het spel erg losjes oogt, speelt de band erg strak wat te merken is in de kleine breaks in de nummers. Halverwege de set lijkt bandleider Chad, naast stemproblemen, ook wat technische problemen te hebben. De rest van de band freakt ondertussen vervaarlijk door. Na wat gefröbel en wisseling van de zangmic, kicken de vleeslichaampjes er met zo’n ferme passie een flinke teug garagegeweld in. Resultaat? Mosh-pit(je). Feest. Bier. Wat een band. Wat een show.

Beste Chad, Patrick, Erik en Kevin. Lieve Meatbodies. Graag wil ik mij bij dezen dan ook verontschuldigen voor het feit dat ik na de vorige passage in Eindhoven me niet meer in jullie orkestje heb verdiept. Vanaf heden zal ik dat netjes wel doen. Komen jullie dan weer snel terug naar Eindje om nog meer van die prachtige chansonnekes te spelen? Mooi.