Het is een warme, zonnige vrijdag, dus wat kan je dan beter doen dan in een donkere zaal brullen over satan? Schijnbaar verschillende dingen, maar daar geven we lekker geen gehoor aan want Nifelheim is in het land en staat gewoon in ons eigen Dynamo te spelen!

Tekst Guido Segers | Foto’s Justina Lukosiute

Als Nifelheim hipsters waren, dan mogen ze vol trots claimen black metal te spelen van voor het hip was in een stijl van voor het black metal heette. Alles over de top, in het zwart, met pinnen en studs in spandex en een milde variant van corpse paint. Doen ze al een goede 28 jaar, maar de heren (onder leiding van de broers Erik en Per Gustavsson) spelen nog altijd of hun leven en satan er vanaf hangen.

Opwarmer deze avond is het Tilburgse Antropomorphia, wat een bandnaam is die je eigenlijk altijd even op moet zoeken vanwege de tongbrekende moeilijkheid. Deze oudgedienden spelen een gitzwarte partij death metal, vol duistere thematiek en met een atmosfeer waar bloemen bij verwelken. Meestal trekken ze ten strijde op de grotere festivals in de regio, maar voor Nifelheim maak je allicht een uitzondering. Het ramt en beukt erop los, met een hevige ritmesectie en een groovend en knallende pakket gitaarwerk. De brute vocalen komen van diep bij Ferry Damen, die een imposante podiumlook heeft met zijn voorhoofd en haren doordrenkt met bloed (of iets wat daar toch erg op lijkt). Een ferme set dus, waarna alle schroefjes weer een slag aangedraaid mogen worden, want er zit een volume achter bij Antropomorphia, wat niet te flauw is.

Dan is het tijd voor Nifelheim, wat met een koddige intro het podium oploopt als ware heavy metal royalty. Vanaf noot één is het ongecontroleerde chaos en ongeremde energie op het podium. Het lijkt een beetje alsof de band onderling heeft afgesproken dat iedereen continue in de schijnwerper probeert te staan. Je weet niet waar je moet kijken met deze grimssen trekkende, rondstuiterende band, die bovendien lekkere oldschool klanken de zaal inslingert. Natuurlijk is dat op een bepaalde manier komisch, maar als je goed oplet is te zien dat Per en Erik zo goed als iedereen in de zaal naar zich toe te trekken. Een knipoog, grimas of ontblootte tanden, er is continue een zoektocht naar connectie en dat is eigenlijk wel heel mooi.

Dat gezegd hebbende, het publiek heeft de vuisten vaker in de lucht dan aan de zijde, want het gaat erop. Wat ook heel fijn is bij Nifelheim, is dat zodra je de titel van een song weet je zonder meer het refrein kan meezingen! Veelvuldig weerklinken dus de woorden blasphemy, satan en een varieté van storm, bestial, sodomy en flames door de grote zaal van Dynamo. Nog een kort encore en dan de meest tergende outro muziek die ik in lange tijd gehoord heb. Een heerlijk grimdark avondje met de Zweedse vrinden.