Weet je nog van dat festival van 20 euro, 1 dag, 1 podium, bier en frikandellen beloofde? Nou, daar zijn we inmiddels ver voorbij met Dynamo Metalfest in het IJssportcentrum. De geest is uit de fles, eerst die van het aantal dagen en u het aantal podia en een tier-tickets systeem met ruimte voor VIP bezoekers. Dus dat levert altijd de nodige klachten op, misschien wel nog meer omdat de naam Dynamo er boven prijkt. Maar al die ontwikkelingen hebben ook positieve effecten. We hebben toch maar mooi een meerdaags outdoor-metalfestival in Eindhoven met een camping. En inmiddels een tweede podium voor afwijkende en jongere bands, wat dus ook zorgt voor een verjonging van het publiek. De jongste bands van de grote vier namen op de poster zijn namelijk Trivium en Killswitch Engage, maar hoewel je het misschien ‘nieuwe bands’ noemt, doen die bijna 25 jaar mee (Auch).

Dus we hebben vast wat te mopperen over deze editie van Dynamo Metalfest, zoals het feit dat je nergens kan ontsnappen aan de tumult van een live band als je dat even nodig hebt, gesloten barren, rijen (maar echt niet zo erg als vorig jaar), hoge prijzen en kleine bekertjes. Oh, laten we het geluid niet vergeten. Misschien willen we wel gewoon dat Dynamo voldoet aan een bizar hoge standaard, maar we zijn eigenlijk ook gewoon ontzettend trots op ‘ons’ metalfestival. Want ook dit jaar mochten we metal vieren in al z’n kleuren, smaken en (blame the food) geuren. (GS)

Tekst: Guido Segers, Maurice van der Heijden, Jochem van der Steen | Foto’s: Paul Verhagen

Onze appointed schrijver was ziek, dus dat was even minder. Om die reden een collaboratie stuk met vooral veel van Paul Verhagen. Zo misten we helaas Fleddy Melculy, die later op het terrein nog druk bezig waren met hun metal-observaties, en het machtige death metal gezelschap Fuming Mouth en trots van het zuiden Changing Tides. Die dus wel in beeld hier. Daaronder toch best veel verslag.

Maar effe eerst een shout-out naar Heavy Hoempa, vaste kracht en hoge amusementswaarde elke keer als het hoofdpodium leeg was. En ja, dat was pittig, want je staat in een galmbak over de versterkte herrie van het tweede podium heen te blazen met je koperen toeters, met een soort cirkel om je heen van mensen die graag die hoempa versie van ‘Run To The Hills’ willen meepakken. Nadeel dus van dat tweede podium, maar de metalfans lossen het op door gewoon bovenop de band te komen staan. Er wilde zelfs een vriendelijk mosh pitje uitbreken.

Voor het eerst dit jaar zijn er twee podia. Op het kleine podia ruimte voor jongere bands waar dan ook vaak de jongere metalheads flink los gaan. Het Texaanse Frozen Soul is Death Metal van de bovenste plank. Met twee albums op zak staan de Amerikanen kont de schoppen op het podium. De zanger is letter en figuurlijk een frontbeest en jut het publiek flink in beweging. De oerdegelijke oldschool Death Metal met regelmatig een deadly groove werkt live goed aangevuld met een smerige grunt. Frozen Soul heeft zieltjes gewonnen vandaag en is de verrassing van de dag. Signs of the Swarm is meer richting deathcore, de zang is ook wat eentonig (hoewel hij het kunstje goed onder de knie heeft) maar het jonge publiek vreet deze band ook graag. (MvH)

Groza is een black metal band die op plaat erg sterk is, maar live een beetje een Mgła kloon mag heten. De Duitsers moeten het eveneens hebben van strakke, atmosferische black metal en de eeuwige zwarte maskers. Maar hoeveel rook je ook de ruimte in pompt, buiten komt dat toch anders over dan in een donker hol van een podium. En dan valt Groza misschien muzikaal niet door de mand, hoewel de dynamiek niet fantastisch boeiend mag heten, maar op het podium is het wat stijfjes. Tussen de energieke acts door op het Kink Distortion Stage, is het daarom wat minder en lastig om echt in de duistere sferen te komen terwijl het zweet gutst waar het niet gutsen zou moeten. (GS)

De beste dingen in het leven zijn soms gewoon heel erg simpel en dat is een goede beschrijving van Shadow of Intent. De band begon ooit als een studioprojectie met een Halo (dat is een videogame) thema. Inmiddels is het een knetterharde deathcore band, die solide is als een huis. Live heeft de band niks anders nodig dan de nummers die als bakstenen uit de lucht vallen, met diepe breakdowns, en in Ben Duerr een zanger die klinkt alsof ‘ie uit de diepste grotten aan het brullen is. Godver, wat is dat lekker (en ik houd niet eens van deathcore). Muzikaal is de band natuurlijk alles behalve simpel, er zitten zelfs wat progressieve elementen in die bruutheid. Dit is gewoon sonische zwarte koffie. (GS)

Prong is net een jaartje jonger dan mij, maar duidelijk energieker vroeg op de dag op de main stage. Het trio beukt en groovet er heerlijk tegenaan vanaf de eerste noot. Ook snapt de band dat je in de middagzon weinig hebt aan allerlei effecten en het is noeste arbeid die hen doet gelden op het podium met tracks als ‘Whose fist is this anyway?’ en ‘Unconditional’. Tommy Victor weet het publiek ook lekker op te zwepen, ondersteund door de ritmesectie. De energie grijpt het publiek gewoon vast, en dat is knap gezien Prong gewoon niet je standaard portie metal is. De zon komt trouwens ook eindelijk even door en dat is ook een dikke plus voor de sfeer, na een grijze, benauwde voormiddag. Alles, we gaan pas echt los op ‘Broken Peace’ waar iedereen het harkerige refrein mag meezingen. Het gewicht van de set ligt dus op plaat ‘Cleansing’ uit 1994, het jaar dat Nelson Mandela president van Zuid-Afrika werd. Ja. Natuurlijk sluiten we af met de hit ‘Snap Your Fingers, Snap Your Neck’, wat weer lekker rammen en beuken is. Lekker! (GS)

Je moet ook een beetje een gekke act hebben, toch? En als je dan een Japanse band kan krijgen die J-pop, metalcore en nu-metal combineert, dan moet je dat gewoon doen. Hanabie is precies de band die als voorloper laat zien welke kant muziek in z’n algemeenheid op gaat. Je ziet het ook in de hiphop; een wilde combinatie van stijlen, omdat er een jongere generatie is die gewoon minder heeft met de genre-stammen van weleer (weet jij nog dat je niet met elkaar kon praten als de ene death en de andere black metal luisterde?). De vier meiden zijn kleurig uitgedost en staan dus wars op alle clichés die we kennen in het genre. Muzikaal zijn de wendingen in de songs ook absoluut niet te volgen. “Do you like sweets?” schreeuwt zangeres Yukina, voordat we een combinatie invliegen van mierzoete j-pop vocalen, slopende metalcore riffs en gruwelijke hyperpop ritmes op ‘We Love Sweets.’. Ongetwijfeld een act die de kritische luisteraar achter de oren zal doen krabben, maar hoe vet en hoe energie is Hanabie? Ik ben fan (maar dat hadden de oplettende volgers van onze Insta-stories al voorspeld). (GS)

Ok, we kunnen niet over de zaterdag schrijven zonder Gloryhammer. Naar mijn bescheiden mening had de metalwereld er beter uitgezien als Christopher Bowes had besloten dat voetbal een leukere hobby was geweest. De man van Alestorm besloot dat dit nog niet genoeg spoofy was (naast een legioen andere maffe projecten) en startte het hyperbolische Gloryhammer. En ja, dat is live dus bombast, over de top power metal, overdreven acteerwerk, dramatische kostuums en ook nog eens een enorm gevolg onder een nieuw soort metalfan. En ja, ik besef me dat ‘nieuw’ bij een band die al 13 jaar bestaat een term is die ook oud klinkt, maar er is een publiek wat specifiek aangetrokken wordt door het absurdistische in zulke bands. En eigenlijk, stiekem, is dat niet heel anders dan het legioen metalnerds wat door de gore, duistere mystiek en het geweld aangetrokken werd tot extreme metal in de jaren tachtig en negentig, dus eigenlijk is er niks nieuws onder de zon. Vandaag op Dynamo voelt het dan ook alsof we een headliner zien spelen, terwijl veel ‘liters’ op een afstand zijn gaan staan (maar stiekem ook mee luisteren) De absolute ironie is natuurlijk dat Gloryhammer een uitstekende power metal band is geworden met een breed allure en een geluid waar iedereen iets in kan vinden. Dus ’the joke’s on Gloryhammer’, denk ik. (GS)

Op het grote podium is Biohazard vandaag de knaller. Alleen maar hits, strak gespeeld, de mannen zien er topfit uit en springen in het rond alsof ze begin twintig zijn (dat zijn ze niet meer natuurlijk). ‘Wrong side of the Tracks’, ‘Hold My Own’ en uiteraard ‘Punishment’ komen voorbij. Het publiek leeft zich uit en de energie van de band gaat het hele veld over. Meer hoeven we niet te zeggen, hier moest je bij zijn als fan bent van groovende Metal met NYC Hardcore. Ook op het kleine podium is Drain wat snelle hardcore met moddervette Thrash Metal riffs mixt. Moshen en circle pits dus, bij het laatste nummer staat iedereen op het podium. Een groot feest. De organisatie weet dus wat ze volgende keer op dit podium moeten boeken. (MvH)

Trivium is dan aan de beurt, één van de ‘big four’ in de new wave of American Heavy Metal. Maar stiekem dus ook a 20+ jaar on the road. Het podium is aardig uitgedost voor deze performance van de populaire band. Hoewel, op Dynamo Metal Fest moet je je dan toch een beetje bewijzen, want de aantallen lijken gedurende set te groeien qua toeschouwers. De band speelt heavy metal met een nadrukkelijk power metal sausje en vibe. Lekkere refreinen, goede opbouw in de songs, en een goed arsenaal hitjes om uit te putten natuurlijk, dus vanaf ‘In The Court of The Dragon’ pakt de band je bij je kraag en ga je mee op avontuur. Later in de set komen natuurlijk veel vaste waardes langs, maar Matt Heafy weet het publiek continue weer aan te sporen en laat blijken bewust te zijn van de rijke historie van het festival. Een setlist die put uit de hele discografie, maar ook hits als ‘The Heart of Your Hate’ en ‘In Waves’ maken er een succes van deze avond. (GS)

De avond sluit af met joligheid op het kleinere podium met de dwergenmetal van Wind Rose, en het is ook wel tof dat er eindelijk een band is in de power metal die niet allemaal elfenoren opplakt. In waar dwergencliché, gaan de songs over mijnbouw en drinken (shout out naar alle D&D’ers voor dekarakterinspiratie). Veel bezoekers komen hiervoor, het laatste shirt gaat al voor de show van het merchrek in de handen van een enthousiaste fan. Natuurlijk sluiten we af met ‘Diggy Diggy Hole’, what else? En als je dat nog niet kent, zoek het op.

Megadeth mag het feest afsluiten en hoewel deze band noch altijd een love or hate naam is voor velen, is het ook gewoon een hele grote. Een waardige naam dus op de poster, maar ook op het podium, want Dave Mustaine always delivers. Dave was ook goed bij stem, en oogde wat laconieker dan bij optredens in 2022. Op de achtergrond draaien video’s die het podium extra verlichten na het vallen van de avond, wat toch wat doet met de beleving. Het geluid was goed en hits als ‘A Tout Le Monde’ en ‘Symphony of Destruction’ werden niet geschuwd. (JvdS)

Beetje sfeer dan?