Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 3 december 2024

Scroll to top

Top

Metal, Messi en meer op Eindhoven Metal Meeting – Dag 1

Metal, Messi en meer op Eindhoven Metal Meeting – Dag 1
Guido Segers

Hoe hard je ook kiest om voor de muziek te gaan, de eerste dag van Eindhoven Metal Meeting heeft voor onze redactie toch wat ruis opgelopen door wedstrijdje midden op de avond. Gelukkig werd de teloorgang van het Nederlands elftal goed gemaakt door de lijzige klanken van My Dying Bride op het hoofdpodium. Laten we het dus maar vooral over de muziek hebben en hopen dat er iemand over een paar weken een anti-Messi EP dropt met een projectje dat deze avond ontstaan is. Allez, over naar Eindhoven Metal Meeting, dag 1. Dag 2 lees je trouwens hier.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Paul Verhagen

De rijen staan er weer, als vanouds, een eind de Dommelstraat op. Het is een vast ritueel bij de start van Eindhoven Metal Meeting. Er is veel anders dit jaar. De lange trap tussen het café en de grote zaal is dicht, wat zorgt voor de nodige opstoppingen en gebrekkige doorloop. De merchandise staat in een tent buiten en ik mis toch wel de Abba knallers in de Heavy Vethal. Oh, en er was een stream van de wedstrijd Nederland – Argentinië die in de 88ste minuut finaal vastliep en nooit meer op gang kwam. Gesmeerd is anders, zullen we maar zeggen. Afijn, het mooie is dat dit zichzelf allemaal wel oplost gedurende de dag. Het is een metalfestival tenslotte, waar de muziek agressief en snel is, maar de mensen relaxed en lief.

We beginnen de dag met The Monolithic Deathcult, een band uit Overijssel die z’n 20-jarig jubileum mag vieren. Als jij graag je metal extreem, vreemd en soms compleet zot geserveerd krijgt, zit je vroeg op de dag goed bij deze mannen die het nerdy gehalte van hun muziek benadrukken met t-shirts van Superman en Transformers. Want dat is het wel, metal voor liefhebbers van futuristische, apocalyptische scenario’s. Helaas verzandt dat geluidstechnisch vaak in een geluidsbrij en als de muziek evengoed doorstoomt als beide gitaristen en bassist hun handen naar het gezicht bewegen voor een ‘See nothing, hear nothing, say nothing’ geste is dat toch een beetje gek.

Afijn, Final Breath heeft er inmiddels ook zin in. De death-thrashers uit het Duitse Beieren komen energiek en vrolijk voor de dag, maar bassist Thomas Wissel staat echt aan z’n snaren te krabben en dat is het geluid wat je door de speakers hoort. Hoe leuk het ook is om de band te zien, begint dat toch op een gegeven punt wat te irriteren. Antonio Mateu Lahoz had er een gele kaart voor gegeven, tenzij het Messi was. Allez, ik houd er over op.

Chapel of Disease is een misleidende naam op het affiche van deze avond. Je verwacht gitzwarte blackened doom ofzo, maar de band zou evengoed op Into the Void kunnen spelen met hun meanderende stoner-death, vol psychedelische hints. Geen moment voel je de intensiteit van die deathmetal kant, maar wat een heerlijke sfeervolle band om naar te luisteren in de grote zaal. Het zit er nog ergens in, die death metal kant, maar heel subtiel in de onderlaag. Er wordt met haren gewapperd en de blikken van toeschouwers staan op oneindig. Als verrassing is Chapel of Disease meer dan welkom tussen al het audiogeweld.

Hierna is God Dethroned weer een mooi contrast. Noeste stamppot death metal, zonder wilde uitspattingen, maar vandaag met een solide gerecht wat de maag vult. Een geluid wat samengeperst lijkt tot de hoeksteen die God Dethroned is in de Nederlandse death metal scene. De band zit vol energie, met een nieuwe single een paar dagen terug om het 30-jarige bestaan te vieren van debuut ‘The Christhunt’. Die onverschrokken growls van Henri Sattler, het massieve gitaarwerk, dat hebben we graag vandaag. Je gunt het de band ook gewoon, die volle zaal, net zoals we Andries Noppert het hadden gegund die onterechte penalty te stoppen. Ok, ik houd er over op.

Toch gaan we ook even beneden kijken, waar het Duitse Stallion op zegetocht is. Denk Steel Panther op speed, met te strakke broeken, te gekke haren en te weidse spreidstanden van de gitaristen. Dit is hét ultieme metal cliché waar we eigenlijk ontzettend gek op zijn met z’n allen. Er is ook een moment dat zanger Paul Ehrenhardt een pride vlag tevoorschijn haalt en daarmee zwaait. Dat is iets wat je nog niet veel ziet in de metalscene, die ergens toch veel tolerantie pretendeert te hebben. Het gebaar wordt warm ontvangen, het is dan ook Purple Friday. Het voelt significant dat dit gebeurt. All Hail Stallion, nu al de helden van de vrijdag.

Rotting Christ, toch zo’n naam die je gezien moet hebben. De Grieken hebben een bombastisch en theatraal geluid, maar vandaag is het toch wel veel handjes de lucht in en steunen op die backing tape. Dat moet ook wel met wat de Tollis broertjes op plaat allemaal uithalen, maar het wil niet echt tot een vuist komen in de afgeladen grote zaal. De telefoontjes komen ook vaak uit de zak, maar dat heeft alles te maken met een andere ontmoeting met een zuidelijker land. Solide, energie, doch de interesse ebt snel weg als de score updates spannender worden. Dat is ergens een groot gemis, want als een meester in zijn vak bespeelt Sakis Tollis het publiek deze avond en krijgt iedereen mee op reis met Rotting Christ.

Hierna valt dus ook een klein gat in de verslaglegging over het festival weg, maar in het café is het spannend. De haperende stream crasht in de slotfase, waarna metalheads in clusters rond mobiele telefoons de wedstrijd kijken. Voor de verlening heeft uw eindredactieteam het op een lopen gezet naar de BoulesBitesBar om de nederlaag mee te maken. Excuses, we zijn ook maar mensen. Fotograaf Paul is echter onverschrokken doorgegaan, en pakte daarbij het fenomenale Ulcerate mee. Een alverzengende set, met een drummer die absoluut de show stal  (en laten we wel wezen, dat is bij een drummer toch wel tamelijk uitzonderlijk.

We sluiten weer aan voor de tweede helft van My Dying Bride. Die is net zo sterk als die van Nederland, maar heeft ook de juiste teneur te pakken voor na de wedstrijd. Aaron Stainthorpe is goed bij stem deze avond en de band is naar zijn piek toe aan het werken met die typische lijzige, doch diep ontroerende sound. My Dying Bride is, na zoveel jaren, een band die uniek is en elke metalhead heeft wel een plekje in het hart voor deze Britten. De viool, essentieel voor die gevoelige snaar, ligt goed in de mix wat net dat zetje geeft aan het totaal. We sluiten af met ‘She is the Dark’ en ‘Turn Loose The Swans’ en alles is goed.

Het is tijd voor black metal op het hoofdpodium, waar de gemaskerde Poolse band aantreed die zo groot op de poster mocht staan. Mgła blijft een gezelschap wat controverse aantrekt, die we hier niet nog eens hoeven op te rakelen. Het kan wel je ervaring kleuren van de band, die te midden van de gezelligheid en het weerzien in de grote zaal ook een beetje lijkt te verdrinken. Recht voor het podium is dat natuurlijk anders, want met nummers van de laatste drie albums in de setlist, lekker door elkaar gehusseld, weet Mgła de toeschouwer mee te sleuren op een duistere rit.

Je moet er wel inkomen, anders is het beter om af te dalen naar de kleine zaal voor Suicidal Angels. De Griekse thrashers hebben er zin in op het late tijdstip en spelen een setje ongelooflijk strakke thrash metal. Het publiek mag dan wat dunnetjes zijn in de zaal, de energie is hoog. Goed zo, want we hebben nog een dag te gaan.

Terug de kou in en uitrusten voor nog een dag! En nog altijd was dat geen penalty. Maar daar zou ik over ophouden.